دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در ادامه گفتگوهای مستمر خود با خانواده قربانیان جنایات گروه پ ک ک/ پژاک با برادر «شهرام سلمانی» یکی دیگر از قربانیان گفتگویی را ترتیب داده است.
خانواده شهرام سلمانی هیچ اطلاعی از سرنوشت فرزندشان ندارند و پژاک هم فقط به آنها گفته که شهرام نزد آنها است و حتی اجازه ملاقات او با خانواده اش را هم ندادند.
یکی از رویکردهای ثابت گروه هایی شبه نظامی چون پ ک ک/ پژاک است که بعد از یک یا چندسال از کشته شدن کودکان، به خانواده ها اطلاع می دهند که فرزندانشان کشته شده و در اغلب موارد هم از محل دفن آنها خبری نمی دهند.
بنا به گفته اکثر خانواده ها، پژاک معمولا به آنها فشار آورده که چرا با رسانه ها در خصوص فرزندانشان گفتگو کرده اند، تا بلکه آنها بتوانند در سایه سکوت رسانه ای، کماکان به «نقض حقوق شهروندان کردی» ادامه دهند.
یکی دیگر از نکات قابل تامل این است که رویکرد گروه های شبه نظامی چون پژاک در استفاده از کودکان در جنگ، بر خلاف تعهدی است که آنها در «کنوانسیون ژنو» مبنی بر عدم استفاده از کودکان کمتر از ۱۸ سال داشتند.
شاید بتوان فریب و ربایش نوجوانان، جوانان و البته کودکان کُرد و سپس مسلح کردن و استفاده از آنها برای اغراض و منافع رهبران گروه های شبه نظامی چون پژاک و پ ک ک را تنها دستاورد و هدیه مدعیان دفاع از حقوق مردم کُرد دانست.
در واقع این اقدامی ناقض حقوق بشری است که این گروه ها به طور مستمر به انجام آن اصرار می ورزند.
متن کامل گفتگو بدین شرح است:
شهرام بچه سر به زیری بود که به فکر کار و زندگی خودش بود و اصلا از این گروه ها و مواردی از این دست اطلاعی نداشت.
وجود برخی تنش ها میان شهرام و پدر و البته مشکلات اقتصادی باعث فشار روحی و روانی بر شهرام شد و گویا در آن شرایط در خصوص برخی مسائل بی اهمیت با کسی گلاویز می شود و با چاقو به آن فرد آسیب می زند.
پس از آن شهرام از ترس شکایت آن فرد و زندانی شدن ترچیح میدهد که فرار کند، اما جایی را نداشت.
اعضای پژاک هم از زندگی شهرام و مشکلاتش خبر داشتند و به همین دلیل با فریب برادرم و وعده های پوچالی او را به سمت خودشان کشاندند.
آنها حتی به اسم آزادی و اینطور بحث ها، کاری می کنند که شهرام ماشینش را بفروشد و علاوه بر اینکه برادرم را به عضویت خودشان در می آورند، دارایی او را هم به اسم آزادی به نفع خودشان مصادره می کنند.
پژاک از زمانی که شهرام به آنجا رفته تا به امروز، تنها یک عکس را به ما از برادرم نشان داده که بگوید او نزد آنهاست و البته پیگیری های ما برای دیدارش هم بی فایده بود و آنها اجازه ملاقات به ما ندادند.
تقاضای ما از دستگاه های مختلف داخلی این هست که اگر اطلاعی از برادرم دارند حتما به ما خبر دهند.
* دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در خصوص این افراد همچنان به پیگیری های خود تا دست یابی به نتیجه ای مشخص از سرنوشت نامعلوم شهروندان کرد گرفتار شده در گروه های شبه نظامی ادامه می دهد.