به کرات در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود هست، دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک.
آنها می خواهند صدایشان شنیده شود، دردشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها بروند.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
خانواده «نعمت آقابرایی» هم از این جمله خانواده های قربانی شبه نظامیان هستند که امروز نمی دانند برای پیگیری سرنوشت فرزند خود به کجا و چه کسی باید مراجعه کنند؟!
تنها پاسخی که «پژاک» به آنها داده این است که دیگر دنبال فرزند خود نگردید چرا که او را به جبهه ترکیه فرستادیم!
حال این خانواده با این آینده مبهم و سرنوشت نامعلوم فرزندانشان چگونه باید به سر کنند؟
کدام مرجع و نهاد حقوق بشری پیگیر وضعیت آنها است؟
کدام رسانه داخلی یا خارجی به داد این خانواده ها و صدها فرد مشابه آنها می رسد و صدای آنها می شود؟
شاید تنها تقاضای آنها این باشد که بدانند امروز فرزندشان کجاست و به چه کاری مشغول است؟ آنها حق دارند که با فرزند خود به عنوان عضوی از اعضای خانواده «آقابرایی» ارتباط داشته باشند و از احوال او مطلع باشند.
به هرحال، آنچه مشخص است اینکه تمام مراجع و نهادهای حقوق بشری، فعالین این عرصه، دولت ایران، مسئولین محلی استان کردستان و رسانه ها به لحاظ اخلاقی و انسانی موظف به کمک کردن به این قبیل خانواده ها هستند تا هر یک به سهم خود باری از دوش آنها و غم از غصه های بی شمار آنها بردارند!