این موضوع که خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، دردهایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود، مساله ای است باید نسبت به آن توجه ویژه داشت.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست استفاده از کودک سربازان توسط پژاک شده اند، خانواده «محمد نوید دوستی» است.
آنطور که پدر «محمد نوید دوستی» در گفتگویی با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کرده، «نوید بسیار پسر ساده و سر به زیری بود هیچ وقت قبل از آن پیش نیامده بود که با یکدیگر درگیر شویم اما آن اواخر به خاطر داشتن یک ماشین مقداری مشکلات ایجاد شده بود، گاهی اوقات من را تهدید می کرد اگر برای او ماشین نخرم عضو پژاک می شود و میگفت آن ها همه چیز به من میدهند.»
وی در ادامه می گوید: «در کمال ناباوری یک روز خانه را ترک کرد، باز هم می‌گویم که واقعاً فکر نمی کردم که به خاطر مسئله خرید ماشین خانه را ترک کند! اصلا این چه وعده ای بوده که آنها به پسرم داده بودند؟! یعنی به او گفته بودند به تو ماشین می دهیم؟»
اینکه گروهی شبه نظامی برای جذب نیرو و تامین کسری نیروی انسانی خود دست به چنین اقداماتی می زند، جای تاسف دارد اما تعجب نه!
آنها می دانند که در حالت عادی و منطقی هیچ «عقل سلیمی» و انسان عاقلی به عضویت به آنها تن نمی دهد و خواهان زندگی در غار و کوه و گذران عمر به هزار مشقت و سختی نیست.
«رهبران اروپا نشین پژاک» و پ ک ک به خوبی از این موضوع آگاه هستند که دو رویکرد «ربایش» و «فریب» تنها راه های جذب نیرو برای پیشبرد اهداف سیاسی و غرض ورزی های بی انتهای آنهاست.
آنها خودشان در کشورهای اروپایی در ناز و نعمت به سر می برند و زندگی مرفهی را دارند و از حمایت گسترده سرویس های غربی برخوردارند، اما برای فرزندان دیگر خانواده های کُرد این وضعیت را رقم میزنند!
چرا باید زندگی امثال «محمد نوید دوستی» ها بازیچه دست رهبران اروپا نشین مرفه بی دردی باشد که از آن سوی کره خاکی فرزندان کُرد ایرانی را به کام مرگ می کشانند؟!
سوال اینجاست که آیا نهادهای حقوق بشری بین المللی این سیاست و رویکرد غیرانسانی را می بینند و دم نمیزنند؟
بله همینطوره، نهادهای حقوق بشری در جهان صرفا نظاره گر هستند و هیچ گام مثبتی در راستای حل و فصل مشکلات متعدد خانواده های کُرد ایرانی که درگیر آسیب های ناشی از حضور فرزندانشان در گروه های شبه نظامی مسلح کُردی هستند، بر نمیدارند.