برای هر کسی که با مسائل اقلیم کردستان آشناست، کاملا معلوم است حکومت اقلیم کردستان عملا وجود خارجی ندارد و دو حزب پارتی به رهبری خانواده بارزانی و یکتی به رهبری خانواده طالبانی حکومت می‌کنند. این حکومت نیز بر اساس فروش و قاچاق نفت و گاز و غارت پول آن به نفع سران حزبی است در حالی که وضعیت اقتصادی مردم بسیار وخیم است. گزارش‌های مربوط به خودکشی مردم عادی در شهرها و روستاهای اقلیم کردستان که در رسانه‌های آن منتشر می‌شود، ثابت می‌کند بحران اقتصادی که خود ناشی از بحران سیاسی است عمیق‌تر می‌شود.
هر دو حزب حاکم نیز با هم اختلافات شدیدی دارند. سابقه اختلافات آنها به دوره ملامصطفی بارزانی بر می‌گردد که سرانجام جلال طالبانی از پارتی جدا شد و در دمشق دوران حافظ اسد اتحادیه میهنی کردستان را تاسیس نمود. در ادامه اختلافات هر دو بارها در کنار نیروهای صدام قرار گرفتند و علیه دیگری وارد جنگ شدند. همچنین، در دهه نود میلادی درگیری های مسلحانه هر دو به اوج رسید. چند هزار نفر از همدیگر کشتند. امروز نیز بر سر میزان قدرت در حکومت و تقسیم پست و مقام و پول نفت با هم اختلافت دارند به حدی که لاهور شیخ جنگی، رئیس مشترک جدید یکتی، بارها خواهان تبدیل شدن سلیمانیه و کرکوک به اقلیمی جدا و برچیدن شدن اقلیم کنونی کردستان شده است.
روابط کنونی پارتی و یکتی بسیار سرد و در حدی است که حتی لاهور شیخ جنگی حاضر به دیدار با خانواده بارزانی نیست. نچیروان بارزانی به بهانه عید قربانی سه نامه جداگانه برای بافل طالبانی و لاهور شیخ جنگی، روسای جدید یکتی، و کوسرت رسول، رئیس انجمن عالی یکتی، ارسال کرد تا شاید بتواند راه را برای گفتگو باز کند. این نشان می‌دهد حتی یکتی نیز چندین جناح دارد و هیچ کدام به حرف دیگری گوش نمی‌کند. از طرفی، نچیروان بارزانی رئیس اقلیم است و طبق قانون بایستی سلیمانیه تابع دستور او باشد اما با ارسال نامه‌ها عملا به آنان التماس می‌کند راهی برای دیدار باز کنند. هم اکنون اقلیم کردستان دو اداره‌ای است و استان سلیمانیه در عمل از اربیل تبعیت نمی‌کند. این نشان می‌دهد اقلیم کردستان تا چه حد ضعیف است.