چند روز پیش بمبی مهیب پایتخت لبنان را لرزاند و بسیاری را بی‌خانمان کرد. علاوه بر کشته شدن بیش از 150 نفر چند هزار نیز زخمی و عده‌ای نیز مفقود شدند. در مورد همدردی با مردم لبنان بسیاری از جمله فعالان کرد گفتند و نوشتند و خواهان تحقیق شدند. ابراز همدردی با آسیب دیدگان، امری درست و انسانی است.
از طرفی، مناطق کردنشین خاورمیانه شاهد کشته، زخمی و مفقود شدن بسیاری از کودکان، نوجوانان و جوانان توسط پ.ک.ک./پژاک است؛ اما در کمال تعجب فعالان کرد طوری رفتار می‌کنند گویی چیزی اتفاق نیافتاده است. تعداد کشته‌ها و مفقودین کرد ایرانی در پ.ک.ک./پژاک از موارد مشابه در لبنان بیشتر است اما سکوت مرگبار بر اطلاع‌رسانی آن حاکم است. این برخورد دوگانه فعالان حقوق بشر کرد برای همه مشخص می‌باشد.
اسماعیل آزادیخواه، فرزند عثمان و عایشه اهل سقز در استان کردستان از جمله ده‌ها کرد است که پس از فریب توسط پ.ک.ک./پژاک در 14 نوامبر 2014 در شنگال کشته شد و هنوز هم خانواده‌اش از محل دفن احتمالی او خبر ندارند.
سوال این است چرا همه از جمله فعالان حقوق بشر کرد خواهان تحقیق در مورد این مفقودین و قربانیان پ.ک.ک./پژاک نمی‌شوند؟!