به گزارش دیدبان حقوق بشر کردستان ایران، انتخابات مجلس در روز دوم اسفند 1398 برگزار خواهد شد و مناطق کردنشین در غرب کشور نیز شاهد حضور داوطلبان ورود به مجلس و تبلیغات توسط هواداران آنها است. با بررسی روند 41 سال اخیر پس از انقلاب 57 در ایران و البته توجه به توسعه‌نیافتگی تاریخی کردستان و مناطق کردنشین در خاورمیانه و ایران، می‌توان یکی از مهمترین معضلات مناطق کردنشین ایران را عدم توسعه‌یافتگی و عقب‌ماندگی اقتصادی نسبت به سایر نقاط مرزی و مرکزی کشور دانست. دلیل این امر نیز هرچه باشد، در نتیجه تاثیری ندارد.
مناطق کردنشین در مرزهای غربی کشور، همواره از سایر نقاط توسعه‌یافتگی کمتری را شاهد بوده‌اند و به همین دلیل احساس محرومیت در آنها بیشتر وجود داشته است.همین احساس محرومیت نسبی، زمینه را برای فعالیت‌های افراطی فراهم کرده است. گروه‌های مختلف سیاسی و البته شبه‌نظامی، راه حل این مشکل را فدرالیزم، جدایی‌طلبی و تحرکات مسلحانه می‌دانند و در طول 41 سال اخیز نیز همواره بر این ایده پافشاری کرده‌اند. آنها اعتقاد دارند بحران و مساله خاص در ایران و غرب کشور، سیاست رسمی دولت ایران است و مرکز نشینان، سیاست پاکسازی قومی و تبعیض سازماندهی شده را دستور کار قرار داده‌اند.
البته این ادعا مصادیق نقض فراوانی دارد. اتفاقا یکی از دلایل توسعه‌نیافتگی اقتصادی در مناطق کردنشین ایران، فعالیت همین گروه‌های مسلح است که امنیت اقتصادی و ثبات برای توسعه را مخدوش کرده‌اند. در طول 41 سال اخیر نیز اتفاقات مثبت فراوانی در حوزه‌های اقتصادی، فرهنگی، عمرانی و اجتماعی در مناطق کردنشین ایران رخ داده است که قابل مقایسه با قبل از انقلاب 57 نیست و ادعای این گروه‌ها را رد می‌کند.
اما باید پذیرفت که کردستان ایران از توسعه‌نیافتگی تاریخی و ریشهداری رنج می‌بَرد که ثمره حدود 100 سال گذشته است. تغییر این روند نیز زمان زیادی نیاز دارد. به همین دلیل نیز توسعه اقتصادی و محرومیت‌زدایی در عرصه عمرانی و زیرساختی و رساندن کردستان به سطوح قابل قبول کشوری در شاخص‌های فوق، اولویت مناطق کردنشین ایران در غرب و شمال غرب کشور است. در غیر این صورت، احساس تبعیض قومی، در میان کردها افزایش خواهد یافت و نیتجه آن در مشارکت سیاسی و اجتماعی به عنوان شهروند ایران، مشاهده خواهد شد.
یک نظرسنجی ملی و معتبر و رسمی در سال 1381 در مورد «بررسی ارزش‌ها و نگرش‌های ایرانیان در سال 1381» نشان می‌دهد كه اكثریت قریب به اتفاق اقوام ایرانی به‌جز استان کردستان اعتقاد دارند كه حكومت برای همه اقوام كشور ارزش و احترام یكسانی قائل است. میانگین موافقت با این گزاره نزدیك به 70 درصد است. اما در این نظرسنجی، مردم کردستان (بیش از 50 درصد)، به نابرابری و بی‌عدالتی قومیتی باور داشتند. دلایل این امر، موضوع این یادداشت نیست. اما نتایج آن خود را فعالیت‌های افراطی و جدایی‌طلبی و عدم مشارکت سیاسی نشان می‌دهد. به همین دلیل، نمایندگانی که از این مناطق وارد پارلمان می‌شوند، حتما باید توسعه اقتصادی و عمرانی مناطق کردنشین را در دستور کار قرار دهند و سراغ مقابله‌به مثل با سایر اقوام و طرح شعارهای ضد امنیتی و قوم‌گرایانه نروند.
در غیر این صورت، احساس محرومیت و تبعیض، به خشونت، ضربه به وحدت ملی و اختلافات قومی منجر خواهد شد.