مارتین وان برویین‌سن، جامعهشناس هلندی، معتقد است خشونت سازمان‌های مسح کرد یکی از مهم‌ترین موانع رشد و توسعه شهرها و روستاهای کرد است و در این راستا به سابقه فعالیت‌های پ ک ک به عنوان نمونه بارز اشاره می‌کند. وی در کتاب “جامعه شناسی کرد” ترجمه ابراهیم یونسی، مترجم شهیر کرد، به خشونت‌های پ ک ک از آغاز و در دهه هشتاد میلادی می‌پردازد و در صفحه 58 کتاب می‌نویسد:
“پ ک ک حتی در سال‌های پیش از 1980 درگیر فعالیت‌های خشن بود و در دهه بعد تلاش کرد تا تصویر “انقلابی‌ترین” سازمان کرد را برای خود ترسیم کند اما به خاطر حملات مکرر به ماموران دولت و غیرنظامیان کرد نه تنها موفق نشد بلکه بیشتر مورد نارضایتی قرار گرفت”.
وی در ادامه به تاکتیک ارتش برای مقابله با پ ک ک می‌پردازد که یکی از آنها استخدام کردهای محلی به عنوان محافظان روستاست و می‌نویسد:
“پ ک ک نه تنها این محافظان روستاها بلکه خانواده آنان از جمله زنان و کودکان را هدف حملات خشن قرار داد و به قتل می‌رساند. این سبب شد تا پ ک ک بیش از پیش مورد انتقاد شدید کردها قرار گیرد. حضور و عملیات پ ک ک در مناطق کردنشین سبب شده تا زندگی مردم عملا دشوار شود. یکی از تبعات این اقدامات پ ک ک مهاجرت گسترده کردها از شهرها و روستاها به شهرهای غرب ترکیه و تخلیه روستاهای کرد است که تبعات منفی زیادی برای جامعه کرد دارد.”
این جامعهشناس هلندی ضمن اشتباه خواندن رویکرد پ ک ک در تکیه کردن به خشونت خاطرنشان می‌سازد:
“استانبول، ازمیر، آنکارا اکنون بزرگترین شهرهای کردنشین هستند. حضور کردها در این شهرها چشمگیر است. این افراد در طی چند نسل اصالت کردی خود را از دست می‌دهند در حالی که سیاست دولت هنوز تغییر نکرده است. دولت هنوز هم آواز خواندن به کردی را ممنوع می‌کند، فعالیت در مورد زبان و تاریخ کردها را با شکنجه و مرگ پاسخ می‌دهد.”