نوشته‌ی: قادو شیرین؛ نویسنده کرد
جامعه یا افراد پیرامون پ.ک.ک افرادی گزینش‌شده هستند. یعنی برای تصمیم حزبی آماده‌اند بمیرند، بلند شوند، بروند، بیایند، افرادی بدون اراده هستند و هرگز عقل خود را به کار نمی‌اندازند، چیزی به نام فکر ندارند، فکر نمی‌کنند که متفاوت از پ.ک.ک/پ.ی.د. بیندیشند و هر چیزی را فقط از سرکرده‌ها و رسانه‌های پ.ک.ک قبول می‌کنند، به عنوان مثال از روز تاسیس پ.ک.ک، این گروه افراد و اعضای خود را علیه کردهای غیر پ.ک.ک تحریک و تشویق می‌کند. اول، می‌گفت هر حزبی که خواهان استقلال نباشد خائن است، خودفروش است، اما پس از دستگیری اوجالان همه چیز تغییر کرده است و خواهان باصطلاح برادری ملت‌هاست و هر کسی که خواهان استقلال باشد را خائن و خودفروش می‌نامد.
مجموعه پ.ک.ک مجموعه‌ای است که انتقاد را قبول ندارد و در این مجموعه سازمانی، هر گونه نقد درواقع حمله و توهین به اوجالان تلقی می‌شود و اوجالان را همه چیز می‌داند، کرد و کردستان را در شخص اوجالان خلاصه می‌کنند. پ.ک.ک ضد دولت ملی و ضد استقلال است. معلوم نیست برای چه می‌جنگند و کشته می‌شوند. مثلا در رقه و دیرالزور برای چه می‌جنگند. همه رهبران و سرکرده های پ.ک.ک/پ.ی.د. در مواضع و گفتارهای خود علیه دولت ملی هستند. به عنوان مثال، جمیل باییک می‌گوید: «ما دست از نوکر دولت شدن برداشتیم». صالح مسلم می‌گوید: «کلمه دولت کردی دیگر بی معنی است». خطیب دجله می‌گوید: «ما فکر دولت کردی را به زباله‌دان انداختیم». دوران کالکان می‌گوید: «کرد، ملت نیست». مصطفی کاراسو می‌گوید: «ما دست از پروژه دولت کردی برداشته‌ایم». اما از طرف دیگر مدعی‌اند کنگره ملی برگزار شود، در این صورت نیز اگر کنگره برگزار شود با ایجاد موانع همانند آنچه در چند سال پیش در اقلیم کردستان صورت گرفت کاری خواهند کرد تا همه متفرق شوند. برنامه آنها همگی علیه کردهاست تا پیشرفت نکنند. هدف پ.ک.ک نابود کردن کردهاست.
مجموعه پ.ک.ک/پ.ی.د. پر از کینه و تنفر از کردهاست و می‌گوید هر کس با ما نیست، دشمن ماست. رسانه‌های پ.ک.ک/پ.ی.د. در این زمینه نقش اصلی را ایفا می‌کنند. برای ایجاد باور، دست به دروغ نیز می‌زند. نمونه‌های آن زیاد هستند. نمونه بارز آن تحولات کردستان سوریه و اقلیم کردستان است. رسانه‌های پ.ک.ک این باور را ایجاد کرد‌ه‌اند که مناطق کردنشین را آزاد کرد‌ه‌اند، اما این ادعا دروغ است و دولت سوریه همانند سابق وجود دارد و به حاکمیت خود ادامه می‌دهد. در همه سوریه مجسمه‌های اسد را خراب کردند، اما در قامیشلو مجسمه اسد همچنان پابرجاست و حزب بعث جلسات خود را در قامیشلو برگزار می‌کند و مسئولان حکومتی نیز از فرودگاه قامیشلو استفاده می‌کنند. این در حالی است که احزاب و گروه‌های کردی حق ندارند همایش و گردهمایی برگزار کنند.
رسانه‌های پ.ک.ک/پ.ی.د. دروغ و دشمنی و کینه و نفرت را به مردم می‌آموزند. بر طبل دشمنی با اقلیم کردستان می‌کوبند، پیشمرگه را ترسو و فراری معرفی می‌نمایند، بارزانی را مقصر همه مشکلات می‌دانند. پ.ک.ک/پ.ی.د. شخصیت‌ها و نمادهای کرد را هدف قرار می‌دهد. رسانه ها و سرکرده‌های آن همه را علیه پیشمرگه بسیج می‌کنند و آنها را ترسو و بزدل می‌نامند. فقط علیه اردوغان تبلیغ می‌کنند و او را مقصر مشکلات کردهای سوریه می‌نامند. به یاد این حرف اوجالان افتادم که می‌گوید سوریه کُرد ندارد، اینها از ترکیه مهاجرت کرد‌ه‌اند. سران و رسانه‌های پ.ک.ک/پ.ی.د. خود را ظاهرا طرفدار همه‌پرسی اقلیم کردستان نشان دادند، اما پس از 16 اکتبر فورا آن را به رگبار توهین و انتقاد بستند. آنها می‌گویند بارزانی مسئول همه مصیبت‌های اقلیم کردستان است.
پ.ک.ک/پ.ی.د. حتی یک روز هم به برادری کردها اعتقاد نداشته و بر همین اساس تعداد زیادی کرد را به قتل رسانده است. در پ.ک.ک چیزی به نام کرد وجود ندارد، آنچه هست راه و مسیر شخصی به نام عبدالله اوجالان است.
منبع:
http://www.kurdistan24.net/ku/opinion/6783fab9-30dd-4f6b-893c-1461e791d86c