در حالی که زلزله، مردم قطور از توابع خوی در استان آذربایجان غربی را بی خانمان کرد، خطر شیوع ویروس کرونا نیز در کمین مردم کُرد این منطقه است. آمار رسمی حاکیست بیش از هزار و 130 واحد مسکونی خسارت دیده و در مواردی نیز خسارت وارده به خانه ها صد در صد است. بدون تردید این حجم گسترده تخریب خانه‌ها نیازمند بودجه‌ای کلان برای ساخت و ساز است. بخش مهمی از این هزینه قطعا توسط دولت به صورت کمک‌های بلاعوض و وام می‌تواند تقبل شود و بخشی نیز توسط خود مردم تامین خواهد شد. اما آنچه قابل توجه است، کمپین‌های بعضا ناهماهنگ و غیرحرفه‌ای بعضی فعالان و معتمدین کُرد برای کمک به مردم قطور است. در اصل موضوع و نیت آنان برای کمک شکی نیست اما با توجه به خطر کنونی شیوع ویروس کرونا به ویژه از طریق تماس با افراد و اشیای آلوده و دست دوم بودن بخش قابل توجهی از اشیا کمکی نمی‌توان سلامت همه اقلام از لحاظ عدم آلودگی به ویروس کرونا را تضمین کرد.
لذا، بهترین گزینه برای کمک به مردم زلزله زده قطور کمک نقدی و آن هم از طریق حساب‌های بانکی مراجع رسمی مانند هلال احمر است. آنچه که بعضی از فعالان مدنی و شناخته‌شده محلی کرد انجام می‌دهند یعنی حساب‌های شخصی خود را جهت کمک معرفی می‌نمایند با وجهه اجتماعی در جامعه همخوانی ندارد و بیش از آن که نشان‌دهنده حس کمک به همنوعان باشد بیانگر نبود فرهنگ مدنی کمک‌رسانی است. لذا، به جای معرفی حساب‌های شخصی پراکنده و فاقد نظارت که این خود عاملی مهم در عدم اعتماد بیشتر مردم جهت کمک است، بهتر است از طریق مراجع رسمی ذیربط محلی در یک حساب واحد کمک رسانی شود تا مجموع کمک‌ها تاثیر ملموسی داشته باشد.
از طرفی، زلزله قطور پیامی مهم برای فرهنگ غلط حاکم در محل نسبت به بیمه داشت. در فرهنگ سنتی متداول آن منطقه بیمه جایگاهی ندارد و جز کسانی که در اداره یا شرکتی اعم از رسمی و غیررسمی فعال باشند و بیمه‌ی اجباری باشند، افراد نه تنها خانه‌های خود بلکه حتی خودشان را نیز بیمه نمی‌کنند و بیشتر این افراد در سن پیری به جای تکیه به اندوخته بیمه‌ای خود عملا سربار فرزندان خود می‌شوند. در حالی که بایستی فرهنگ‌سازی شود و این افراد هم خودشان و هم خانه‌هایشان را بیمه کنند. اگر خانه‌های قطور بیمه بود امروز مردم برای بازساخت آن به کمک‌های وام یا بلاعوض نیاز نداشتند.