عصمت شریف وانلی، مورخ و سیاستمدار برجسته کرد، در سال 1924 در محله کردها در دمشق به دنیا آمد. او در سوریه، لبنان، فرانسه و سوئیس حقوق و تاریخ خواند و تز دکترای خود را نیز به قیام کردهای عراق به رهبری ملامصطفی بارزانی اختصاص داد. از بنیانگذاران انجمن حقوقدانان کرد در اروپا و همچنین از موسسان انجمن دانشجویان کرد در اروپا و مدتی نیز رئیس هر دو بود. هنگام قیام ملامصطفی بارزانی علیه رژیم بعث، نماینده ملامصطفی بارزانی در اروپا نیز شد. او برای معرفی کردها در اروپا تلاش‌های فراوانی کرد. در زمینه سیاست و تاریخ فردی بسیار آگاه بود. او در سال 2011 فوت کرد اما دست از انتقاد کردن از اوجالان بر نمی‌داشت.
پرفسور عصمت شریف وانلی شخصیتی مورد احترام همه کردها بود لذا عبدالله اوجالان نیز برای بهره‌برداری از او بیکار ننشست. هنگامی که کنگره ملی کرد تاسیس شد، پ.ک.ک. از شریف وانلی خواستند تا ریاست آن را بر عهده بگیرد. او پنج سال ریاست کنگره را بر عهده داشت اما استعفا داد. شریف وانلی هرگز در حمایت از پ.ک.ک. حرف نزد و خود را مدافع حقوق کردها بدون توجه به گرایش سیاسی و حزبی معرفی می‌کرد اما ریاست او بر کنگره سبب شد تا گروهی از کردها او را حامی پ.ک.ک. بدانند در حالی که خودش میگوید «عبدالله اوجالان پس از آن که در سال 1999 دستگیر شد، همه مواضع قبلی خود را زیر پا گذاشت تا جان خود را نجات دهد. بزرگترین اشتباه زندگی من این است وقتی رئیس کنگره ملی بودم، قبول کردم تا عبدالله اوجالان نیز به صورت همزمان رئیس افتخاری کنگره باشد اما او طوری رفتار می‌کرد انگار من وجود خارجی ندارم و در همه امور ما دخالت می‌کرد لذا استعفا دادم.»
این استاد تاریخ دانشگاه لوزان سوئیس در بخش‌هایی از اظهارات خود در مورد عبدالله اوجالان میگوید «آنچه عبدالله اوجالان پس از دستگیری انجام داد فقط تسلیم است و بس. حتی آنچه در کتاب “تمدن دموکرتیک” نیز نوشته غیرعلمی و نفی تمام حقوق کردهاست. گاهی خود را با پیامبران مقایسه می‌کند و این کیش‌پرستی است. تعجب می‌کنم اوجالان مشروعیت خود را از کجا کسب کرده که خیلی راحت خود را رهبر همه کردها معرفی می‌کند. باید بگویم ممکن است عبدالله اوجالان چند کتاب تاریخ خوانده یا به این رشته علاقمند باشد اما به عنوان یک کارشناس تاریخ می‌گویم اوجالان مسائل را در هم می‌آمیزد و نتیجه آن نیز علمی نیست. همه چیز را براساس منافع شخصی و حزبی تفسیر می‌کند. با صراحت می‌گویم فکر و ذهن عبدالله اوجالان شبیه یک زباله‌دانی مملو از همه چیز است.»
این حقوقدان در بخشی‌هایی از انتقادات خود از رهبر پ.ک.ک. میگوید «رهبر پ.ک.ک. “کتاب تمدن دموکراتیک” را به عنوان دفاعیه خود به دادگاه اروپا فرستاده آیا قضات اروپایی واقعا بیکار هستند این اراجیف را بخوانند؟ در این کتاب دیدگاه خود را بر همه تحمیل می‌کند و بدون استدلال علمی همه را فئودال یا بورژوا و ملی‌گرایان کرد را عقب‌مانده می‌نامد».
عصمت شریف وانلی عبدالله اوجالان را فردی «بزدل و ترسو» می نامد که «جان خود را شیرین‌تر از اعضای پ.ک.ک. می‌داند لذا به قندیل نرفت و دستگیر شد. او می‌دانست تعداد زیادی از عوامل میت ترکیه در پ.ک.ک. هستند و او را خواهند کشت».
این استاد دانشگاه لوزان میگوید «اظهارات عبدالله اوجالان در مورد حقوق کردها متناقض است. او برای کردهای ایران، سوریه و عراق خواهان حقوق مشروع می‌شود اما کردهای ترکیه را بخشی از ملت ترک معرفی می‌کند. البته از کسی که در سال 2001 صدام حسین را فردی دموکرات معرفی کرد نمی‌توان انتظاری غیر از این داشت. باید بگویم عبدالله اوجالان مسئله کرد در ترکیه را به حد یک مسئله صنفی تقلیل داد. هدفش نیز باز کردن راه برای عضویت ترکیه در اتحادیه اروپاست که در چارچوب پیمان کپنهاگ قرار دارد.»
این استاد تاریخ میگوید «عبدالله اوجالان در جایی میگوید یک کرد ایران می‌تواند بگوید من کرد و ایرانی هستم اما یک کرد ترکیه باید من ترکیه‌ای هستم. باید بگویم کرد ایرانی است اما ترکیه‌ای، عراقی یا سوریه‌ای نیست. او خواست کردها برای حقوق مشروع در ترکیه را فئودالیسم می‌نامد. آنچه اوجالان برای کردها در ترکیه میگوید راهی جز مرگ آنان در آینده ندارد.»
با توجه به این که امروز سالروز مرگ مصطفی کمال آتاترک در سال 1938 است، بهتر است به دیدگاه اوجالان در مورد آتاترک از زبان عصمت شریف وانلی اشاره کنیم که میگوید «مصطفی کمال هرگز نژادپرست نبود و خواهان احقاق حقوق کردها بود اما عصمت اینونو و دیگران مانع شدند». شریف وانلی میگوید « این اصلا درست نیست».
وی به انتقاد اوجالان از قاسملو اشاره می‌کند و میگوید «اوجالان ابعاد مختلف مثبت سیاست ایران در مورد کردها را درک نمی‌کند و فقط بر نگرش منفی خود اصرار می‌ورزد. کردهای ایران وضعیت خیلی بهتری دارند اما ترکیه حتی وجود کردها را نیز انکار می‌کند. حتی احزاب کرد مخالف ایران نیز این را خوب درک نمی‌کنند.»
عصمت شریف وانلی اروپا را نیز دورو می‌نامد و میگوید اتحادیه اروپا در سال 2000 سندی 29 صفحه ای را تصویب کرد تا ترکیه روستاهای کرد را احیا کند و اجازه بازگشت به ساکنان آنها بدهد اما هنگام ارائه این مصوبه به ترکیه، این موارد حذف شده بود.»
این استاد تاریخ اوجالان را به داشتن «مشت آهنین» متهم می‌کند و میگوید «اوجالان از زندان و بدون شرکت در کنگره ملی پ.ک.ک. خواهان تغییر نام آن شد و چنین نیز کرد. همه اظهارات اوجالان در مورد دموکراسی ادعاهای توخالی هستند و از طریف افراد خود در همه چیز دخالت می‌کند. نکته ظنر این است اوجالان جوانان کرد را به کشتن می‌دهد تا مثلا ترکیه را دموکرتیک کند. هر کسی نیز از او انتقاد کند حذف می‌شود. دنیای امروز دنیای سروک بودن نیست اگر این عنوان خوب بود حتما چرچیل و ژنرال دوگل نیز چنین عنوانی برای خود انتخاب می‌کردند. یکبار در یک نشریه پ.ک.ک. مطلبی را خواندم که اوجالان را به سطح پیامبران، ناپلئون و اسکندر مقدونی رسانده بودند. امروز اوجالان یا بارزانی یا هر فرد دیگری می‌تواند از حقوق کردها دفاع نکند اما حق ندارند حقوق کردها را انکار نمایند. مریدان اوجالان افرادی دست و پا و چشم بسته‌اند و فقط اطاعت می‌کنند.»