امنیت بزرگترین سرمایه برای هر مجموعه ای اعم از روستا، شهر، استان، کشور، منطقه… است. در نبود امنیت، زندگی اجتماعی مفهوم واقعی خود را از دست می دهد و فضای ترس و تهدید سبب می شود تا زندگی فردی و جمعی از حالت عادی خارج شود. این بی ثباتی را به همراه می آورد. در محیطی که بی ثبات باشد، قطعا نمی توان انتظار سرمایه گذاری داشت و نبود سرمایه گذاری به عنوان یکی از موتورهای محرکه اصلی توسعه اقتصادی بری رشد و پیشرفت و تاثیر آن بر رفاه و زندگی مردم می تواند تبعات مختلفی داشته باشد.
اگر به مناطق مختلف ایران نگاه کنیم، مناطق مرزی و پیرامونی در مقایسه با مناطق مرکزی از رشد و توسعه کمتری برخوردارند و به عبارتی دیگر مناطق کمتر برخوردار هستند. نمی توان تصور کرد مناطق به صورت طبیعی و ذاتی کمتربرخوردار باشند و در عین حال نیز پتانسیل رشد و توسعه در این مناطق به ویژه در مناطق کردنشین غرب ایران نشان می دهد در صورت وجود شرایط لازم برای امنیت و ثبات، می توانند به حد مطلوب برسند. در طی چند دهه اخیر مناطق کردنشین نتوانسته اند به معیارهای مطلوب رشد و توسعه اقتصادی برسند و بیشترر کارشناسان دلیل آن را نبود ثبات لازم و امنیتی شدن ناچاری می دانند. به این معنا که احزاب و سازمان های مسلح کرد بدون توجه به واقعیت های جامعه کرد و ارزیابی تبعات عملکرد مسلحانه خود دست به جنگ مسلحانه زدند و هنوز هم در سطحی محدود و جسته و گریخته به آن ادامه می دهند. این سبب شده تا منطقه همچنان با عینک امنیتی دیده شود و در این میان مردم تنها قربانیان سیاست جنگ مسلحانه بوده و هستند.