سال‌ها است که منطقه کردستان در خاورمیانه درگیر جنگ و خشونت است و در این میان بیشترین قربانیان تروریسم و این جنگ‌ها، زن‌ها وکودکان بوده و هستند. آنها به دلیل آسیب‌پذیری بالا در هر جنگ و اقدامات خشونت‌بار، سهم زیادی از قربانیان را به خود اختصاص می‌دهند. زنان و دختران، هدف تجاوز و سواستفاده جنسی قرار می‌گیرند و کودکان نیز به عنوان سرباز به میادین جنگ اعزام می‌شوند. تمامی گروه‌های تروریستی سعی می‌کنند تا در میان اقشار مختلف جامعه قشری را انتخاب کنند که ضعیف‌تر است و چه گروهی بهتر از زنان و کودکان؟ همه گروه‌های مسلح و تروریستی، (اعم از مارکسیستی، داعشی و…) در این جنایات، وجه مشترک دارند و از زنان به عنوان وسیله و ابزار استفاده کرده‌اند.
در خاورمیانه و کردستان نیز با این افکار مسموم و برخوردهای حذفی با زنان روبرو بوده و هستیم و احزاب و گروه‌های مسلح سعی کرده‌اند که از جسم و روح زن برای قدرت‌نمایی خود و جذب نیرو استفاده کنند. به عنوان مثال، عبداله اوجالان؛ سرکرده گروه تروریستی پ.ک.ک، در نوشته‌های خود، بارها به زنان تحقیر کرده و گزارش‌های زیادی در مورد وضعیت بد زنان در مقرهای پ.ک.ک و تجاوز به آنها توسط سران این گروه منتشر شده است. همه توجیهات پ.ک.ک نیز در مورد زنان، با انتقاد از جامعه مردسالار در کردستان ارتباط دارد. اما فراموش کرده‌اند که اوجالان، دوران کالکان و جمیل باییک نیز خود مرد بودند. شعار حمایت از زنان در پ.ک.ک در حالی مطرح شده است که در این گروه؛ ازدواج و مادر شدن ممنوع است. لذا باید پرسید که چرا زنی را که روح و روانش به مانند مادر، عاطفی و به دور از خشونت است، مجبور به راهی می‌کنید که در آن جنگ و خشونت و کشتن حرف اول و آخر را می‌زند؟ چرا زنان را وادار به خودسوزی و آنها را در کوهستان، محبوس می‌کنید؟ همه احترام پ.ک.ک و سران آن به زنان، قرار دادن آنها در یک پُست تشریفاتی به عنوان ریاست مشترک است!
اگر انتقامی در میان است، این انتقام را آن کودکان و زنانی که سال‌ها تا پای مرگ در اسارت کوهستان‌های پ.ک.ک بودند، باید بگیرند. زنانی که فریب خوردند و کودکانی که ربوده شدند و به جای مدرسه و خانه، در کوهستان، ماندند و کشته شدند..