حزب کارگران کردستان (پ ک ک) و شاخه های آن از جمله پژاک در عملکرد خود چنان رفتار می‌کنند که با معیارهای متعارف هیچ یک از احزاب سیاسی و مسلحانه همخوانی ندارد. یکی از موضوعات کلیدی در پ ک ک و شاخه های آن فرد محوری عبدالله اوجالان است و این محوریت چنان عمیق است که علی رغم دستگیری و زندانی شدن اوجالان عملا او پ ک ک را از زندان هدایت می‌کند. بعضی از نویسندگان و محققان مسائل کرد این را کیش‌پرستی و فرقه‌گرایی می‌نامند. در پیوست کتاب “سیاست کردها در خاورمیانه” نوشته‌ی پرفسور نادر انتصار، نشر علم، در صفحه 387 آمده است:
“بعد از ترور دکتر شوان (سعید قرمزی توپراک) توسط ملا مصطفی بارزانی و به دستور میت ترکیه، حرکت‌های ناسیونالیستی کرد در ترکیه ادامه یافت و اسم عبدالله اوجالان از سال 1974 به عنوان رهبر آتی فرقه پ ک ک مطرح شد. او نیز همانند دکتر شوان تفکر مارکسیستی دارد و برای تحریک مردم دست به هر اقدامی می‌زند. اوجالان برای کردها جز خون، ویرانی و بربریت چیزی به ارمغان نیاورد. سوریه از وی به عنوان کارت و اهرم فشار علیه ترکیه استفاده کرد. افرادی که او را از نزدیک می‌شناسند، وی را فردی متحجر می‌نامند که هیچ گونه عقلانیت سیاسی ندارد. او هر منتقدی را جاسوس، مامور، خودفروخته، وابسته و خائن می‌نامد. این فرقه شاخه‌ای به نام پژاک نیز تاسیس کرد که طبق گزارش سیا و وزارت خزانه‌داری آمریکا کار اصلی آن قاچاق مواد مخدر است اما خود را “مدافع” حقوق کردها معرفی می نماید.”
نویسنده در حالی این موضوع را مطرح می‌کند که بسیاری از اعضای جدا شده پ ک ک از جمله اعضای ارشد مانند عثمان اوجالان، برادر رهبر پ ک ک، می‌گویند منتقدان و مخالفان عبدالله اوجالان در پ ک ک در صورتی که موفق به فرار نشوند اعدام می‌شوند.