پ.ک.ک جنایتکار است
پ.ک.ک در ترکیه گریلاست، اما در مناطق دیگر مانند اروپا اهداف دیگری دارد. این اهداف فقط سیاسی نیستند:
الف-خشونت جنایی
پ.ک.ک با از سرگیری جنگ چریکی در آناتولی در سال 1984 یک تهاجم خشن را در اروپا نیز آغاز نمود. پ ک ک با بی‌رحمی کامل همه چیز را در دست گرفت و همه کسانی را که به همکاری با ترکیه مظنون بودند تهدید و حذف نمود – حتی در داخل خود سازمان. در سوئد، سوئیس، آلمان، دانمارک و فرانسه بین 1985 تا 1987 پ ک ک حدود بیست مخالف یا منتقد خود را به قتل رساند. در سال 1984 نیز 18 فعال پ ک ک از سوئد اخراج شدند.
ایده اصلی پ.ک.ک این است که جامعه کرد را تحت کنترل بگیرد و مورد استثمار قرار دهد و همچنین از ضعف‌های همه سیستم اروپا به نفع خود بهره‌برداری نماید. یعنی فعالیت سیاسی بر اساس روش‌های مافیایی. هدف اصلی پ.ک.ک آلمان است؛ جایی که نمایندگی «جبهه آزادیبخش ملی کردستان» در آن مستقر شد. اقدامات آن قبلا قانونی بود اما پس از آن که در سال 1993 در لیست تروریستی قرار گرفت به صورت مخفیانه کار می‌کند. سپس مرکزیت پ.ک.ک به سوی بلژیک حرکت کرد.
پ.ک.ک در فرانسه نیز فعال است و معمولا برای هر مسئله ای تظاهرات می‌کند. وقتی در سال 1993 فعالیت پ.ک.ک در فرانسه، ممنوع شد، انجمن‌های پوششی آن به نام‌های «کمیته کردستان« ، «یک کوم» تغییر نام داده و به صورت «مرکز اطلاعات کردستان» و «انجمن فرهنگی کارگران کرد در فرانسه» و «کمیته ملی همبستگی با مردم کرد» در آمدند. پ.ک.ک همیشه می‌خواهد ابهام ایجاد کند.
پ.ک.ک در سوئد، دانمارک، بریتانیا، هلند، اسپانیا، سوئیس، ایتالیا مستقر شد و از سال 1985 نیز به عنوان “عنصر نامطلوب” وجود دارد. تبلیغات پ.ک.ک در آمریکا[1] و کانادا نیز فعال است. اما همه جا می‌توان مواردی از آتش زدن اموال، اخاذی و قتل را توسط پ.ک.ک دید و نمونه آن قتل فیصل د. یا همان کانی ییلماز مقام ارشد و سابق گروه است که به گفته پلیس خودش نیز محکوم به آتش زدن اموال، یک مورد قتل و وارد آوردن خسارت به اموال مردم در 30 شهر آلمان و بیش از 200 مورد همدستی در جنایت بود. در مورد تبلیغات نیز بایستی گفت پ.ک.ک اروپا را مقر «پارلمان در تبعید کردستان» که تشکیلاتی خانه به دوش بود انتخاب کرد. جلسه مقدماتی آن در اواخر فوریه در بروکسل و در حضور نمایندگان حزب دموکرات –وابسته به پ.ک.ک در ترکیه در آن زمان – برگزار شد و اولین جلسه واقعی آن در 12 آوریل 1995 در لاهه هلند برگزار شد. به گفته یاشار کایا، رئیس آن، این پارلمان «65 نماینده منتخب جامعه دیاسپورای کرد« را گرد هم آورد. از این تعداد 12 نفر عضو جبهه آزادیبخش ملی کردستان وابسته به پ.ک.ک و بقیه نیز افراد تحت کنترل پ.ک.ک بودند. این پارلمان در تعداد زیادی از پایتخت‌های اروپایی تشکیل جلسه داد[2].
ب-قاچاق مواد مخدر توسط پ ک ک
وزارت دادگستری آمریکا در سال 1995 چنین می‌نویسد:
«اکنون قطعی شده است که پ.ک.ک در تولید، انتقال و توزیع مواد مخدر در سراسر اروپا فعالیت کامل دارد. همچنین، اسناد و گزارشات استخباراتی نشان می‌دهند این گروه در پولشویی ناشی از قاچاق مواد مخدر دست دارد. بنابراین، این پول برای اقدامات تروریستی به پ.ک.ک بر می‌گردد[3]».
در واقع، این اتهامات جدی هستند و سران پ.ک.ک نیز آن را رد می‌کنند. آنها در استفاده از تهدید علیه رسانه‌های اروپا تردید نمی‌کنند تا مانع رسانه‌ای شدن موضوع شوند. نخست، قاچاق مواد مخدر به صورت گسترده از “هلال طلایی” از طریق ترکیه به بالکان و بلوک شرق سابق به اروپا صورت می‌گیرد. افراد فعال در این قاچاق اتباع ترکیه و از جنوب شرقی آناتولی یا “کردستان ترکیه” هستند. به علاوه، منابع بی‌طرف مانند اینترپل می‌گویند بیشتر این افراد به نفع “جدایی طلبان و انقلابیون” کار می‌کنند و دلالان و فعالان این حوزه روابط نزدیک با پ.ک.ک دارند. سرانجام، بایستی گفت یک همدستی و همکاری غیرقابل انکار و قطعی بین حزب عبدالله اوجالان و قبایل کرد وجود دارد که می‌توان آن را به «خانواده‌های مافیایی» جزیره سیسیل تشبیه نمود. روابط بین این قبایل و پ.ک.ک آنقدر نزدیک است که نمی‌توان یکی را از دیگری جدا کرد.
راه طبیعی “هلال طلایی[4]” از بخش‌هایی از ترکیه می‌گذرد یعنی جایی که پ.ک.ک موقعیتی استراتژیک در آن دارد. علی‌رغم انکار اوجالان، منبع اصلی درآمد پ.ک.ک از این مسیر می‌آید. قاچاق هروئین توسط پ.ک.ک از طریق ارتباطات سیاسی-جنایی بین جدایی‌طلبان کرد و گروههای گریلایی انجام می‌شود: مانند قبایل دره بقاع، قبایل شورشی بلوچستان… آن دسته از اعضای پ.ک.ک که در نزدیک مرز ایران مستقر می‌شوند نیز نقش مهمی ایفا می‌کنند.
در جهت سوریه و لبنان، در مرز ترکیه، نخچوان و ایران این قاچاق به صورت مثلث کالا به کالا نیز صورت می‌گیرد. ماشین‌های لوکس و گران قیمت که از اروپا دزدیده شده‌اند، در قبال هروئین معاوضه می‌شود و هروئین نیز به پول نقد و سلاح تبدیل می‌شود. در جهت اروپا نیز معامله کالا به کالا صورت می‌گیرد. تبادل پارچه و لباس‌های لوکس ایتالیایی نیز بین پ.ک.ک و گروه کالابریان ندرانگتا صورت گرفته است. در ترکیه نیز چرخه هروئین، مدیریت آزمایشگاه‌ها و حمل و نقل مواد اولیه آن توسط لجیستیک پ.ک.ک و ترجیحا توسط چریک‌های آن انجام می‌شود. این قاچاق با کمک قبایل جنایتکار کرد صورت می‌گیرد که با پ.ک.ک منافع مشترک دارند. جامعه قبیله‌ای کردستان، که به صورتی پارادوکس اوجالان آن را دشمن خود می‌خواند یک موجودیت همزیست بین این مردم ایجاد می‌کند. رابطه همزیستی پ‌ک‌ک با قبایل جنایتکار جنوب شرقی آناتولی که شبیه خانواده‌های مافیایی سیسیل ایتالیا است چنین می‌باشد: «سنت شورش علیه دولت، مخفی‌کاری و ترکیب روابط خویشاوندی و جنایی». حدود دوازه قبیله این کار را انجام می‌دهند. قبایل آکسوی، آیدینلی، بایباسین، جان تورک، گوون، کیتای، کوجاکایا، کویلان، اوزدمیر، پولات، ساکیک، توپراک، اوغور، ییلدریم و تعدادی دیگر. در اروپا بعضی از این قبایل 50 بار بیشتر از آنچه در “هلال طلایی” به دست می‌آورند، می‌فروشند. ما در اسناد قبلی تعدادی از این قبایل را نشان دادیم و روابط آن با پ.ک.ک و شواهد قاچاق مواد مخدر برای آن را ارائه نمودیم[5].
روابط پ.ک.ک با قبیله ساکیک
در 16 ژوئن 1994، سروت ایپاک متولد 1964 به اتهام قتل در آلمان دستگیر شد. تحقیقات نشان داد نام واقعی او سیار ساکیک و متولد شهر موش در سال 1962 و در ترکیه و آلمان تحت تعقیب بود. همچنین مشخص شد این قتل نتیجه نهایی قاچاق 190 کیلوگرم هروئین بین ترکیه و آلمان بود. سری ساکیک، نماینده سابق حزب دموکراتیک وابسته به پ.ک.ک، و شمدین ساکیک، رهبر ارشد پ.ک.ک که قبلا به تهدیدهای وی اشاره کردم، برادران سیار ساکیک هستند. ادریس ساکیک پسرعموی او نیز در آلمان سردسته فروش عمده هروئین است. در ترکیه قبیله ساکیک به حمایت از نظامی‌گری پ.ک.ک مشهور است.
[1] -مراجعه کنید به، آکین، “شبکه اطلاعات کردی آمریکا” که همیشه از فعالیت های پ ک ک خوب مطلع است.
[2] -با اجازه یا بی اجازه: وین، مسکو، کپنهاگ، رم، اسلو…
[3] -وزارت دادگستری آمریکا، اداره مبارزه با مواد مخدر، گزارش تحقیقات محرمانه 23 ژوئن 1995 که بین همه دفاتر آن در اروپا و پاکستان توزیع شد.
[4] -طبق منابع بریتانیایی منبع اصلی 80% مواد به سوی اروپا.
[5] -تروریسم و خشونت سیاسی: یادداشت‌ها و بررسی های موسسه جرم‌شناسی پاریس، ژوئن 1996، دو نمونه از گروههای چریکی منحرف: ببرهای تامیل و پ ک ک، صص 30 تا 33.