عبدالله اوجالان، رهبر حزب کارگران کردستان (پ‌ک‌ک) و شاخه‌های آن از جمله پژاک در کتاب مانیفست تمدن دمکراتیک (جلد چهارم) می‌نویسد:
«لیبرالیسم به‌عنوان انحصار ایدئولوژیک مدرنیته، در حالی که از یک طرف تورّم نگرش ایجاد می‌نماید، از طرف دیگر بزرگ‌ترین سرقت را به لطف تورّم انجام می‌دهد؛ از میان این نگرش‌‌هایی که تورّم یافته‌اند آن نگرشی را که بیشتر از همه به‌کارش می‌آید به‌کار می‌گیرد و با زیرِ بمباران گرفتن اذهان از طریق رسانه‌ها، سعی می‌كند حداكثرِ نتیجه را به دست آورد. تحت ضمانت قراردادنِ انحصار نگرش، هدف نهایی جنگ ایدئولوژیك است. اسلحه‌های اساسی‌اش عبارتند از دین‌گرایی، ملی‌گرایی، جنسیت‌گرایی و همچنین علم‌گرایی به‌منزله‌ی دین پوزیتیویستی. بدون وجود هژمونی ایدئولوژیك، تداوم‌بخشی به مدرنیته صرفا از طریق فشار سیاسی و نظامی میسر نیست.»
حال باید دید موارد مورد انتقاد آقای اوجالان در سازمان تحت امرش چگونه هستند. در پ.ک.ک افکار و دیدگاه‌های شخصی عبدالله اوجالان به عنوان ایدئولوژی و چارچوب ساختار فکری برای اعضا تعریف شده و هرگونه تخطی از آن جرمی نابخشودنی تلقی می‌گردد. چتین گونگور با نام سازمانی سمیر، مسئول امور اروپایی پ.ک.ک، از درسیم به خاطر انتقاد از دیکتاتوری عبدالله اوجالان و عدم اجازه به اظهارنظر دیگر اعضای پ.ک.ک، فرار کرد، اما به دستور اوجالان و پس از دو سال در مراسمی در سوئد به قتل رسید.
در یک مورد دیگر، عثمان اوجالان، برادر رهبر پ‌ک‌ک و عضو شورای رهبری، که بعدا فرار کرد و به اقلیم کردستان پناهنده شد، طی مصاحبه‌های مختلفی می‌گوید «52 روز مرا در غاری حبس کردند و برایم حکم اعدام صادر شد. دوران کالکان و جمیل باییک می‌گفتند اینجا کوهستان است صدایت به جایی نمی‌رسد. یا باید از انتقاد کردن از اوجالان و پ.ک.ک اعلام پشیمانی و برائت کنی یا اعدام خواهی شد. گریه کردم و برای نجات جان خود حرف‌های خود را پس گرفتم».
صدها مورد مشابه در پ.ک.ک وجود داشته و دارند و اظهارات عبدالله اوجالان در کتاب مذکور نیز صرفا جنبه تبلیغاتی دارد. بیشتر کارشناسان معتقدند پ.ک.ک حزب نیست، بلکه فرقه است و اطاعت اعضا در آن اجباری است.