نقدی بر شعارهای فریبنده پژاک/ پ.ک.ک و اوجالان در مورد زنان و آزادی در طول چهل سال دیکتاتوری و جنگ
به گزارش دیدبان حقوق بشر کردستان ایران، این روزها چهلمین سلگرد تاسیس گروه پ.ک.ک است. یک گروه تروریستی که در لیست گروه‌های تروریستی آمریکا و اروپا و ترکیه قرار دارد و به گواه گزارش‌های متعدد نهادهای حقوق بشری، بعد از 40 سال خون‌ریزی، ترور، آخاذی، آدم‌ربایی، قاچاق و توزیع مواد مخدر، به هدف خود یعنی استقلال کردهای ترکیه نرسیده؛ برعکس دلیل اصلی توسعه‌نیافتگی در بسیاری از مناطق کردنشین خاورمیانه، فعالیت پ.ک.ک و نهادهای اقماری آن است. پژاک، شاخه ایرانی پ.ک.ک، عامل ربوده شدن، مرگ و ناپدیدشدگی اجباری صدها کودک و نوجوان ایرانی است. پ.ک.ک در عراق، زمینه حملات ترکیه به این منطقه را فراهم کرده است. همین اتفاق در سوریه نیز به وقوع پیوسته است. اما یکی از مهمترین مفاهیم در اندیشه سران پ.ک.ک به ویژه عبدالله اوجالان، مساله زنان است. آنها تبلیغات زیادی در حوزه زنان، آزادی به دلیل جنگ چریکی و نقش تاریخی زنان داشته‌اند.
اوجالان با استفاده از زنان به فکر جمع‌آوری نیرو برای خود بود و هر بار نظریه‌ای در این مورد صادر کرد. زن در ایدئولوژی تروریستی پ.ک.ک صرفاً یک بهانه برای جذب نیروی بیشتر برای گروه در مقابل دیگر احزاب کردی در منطقه از جمله قبیله بارزانی بود. اما شخصیت زن کرد در پ.ک.ک. همیشه تخریب شده است. اگر قرار باشد رسانه‌ها به زنان واقعی کرد در پ.ک.ک اشاره کنند باید، به سرگذشت اعضای زن پ.ک.ک. مانند جمیله مرکیت با نام سازمانی «سحر»، لامیا باکسی با نام سازمانی «دکتر ژیان» و خواهر محمود باکسی نویسنده مشهور کرد، بنفشه محمد و صدها کادر دیگر پ.ک.ک. نیز بپردازند. همچنین، باید به اظهارات هزاران دختر و زن جدا شده از پ.ک.ک. توجه کنند. پ.ک.ک ازدواج را ممنوع کرده است؛ سران آن متهم به تجاوز به دختران هستند، از زنان برای عملیات انتحاری استفاده کرده است و…؛
همه این‌ها در حالی صورت گرفته که شعار این گروه، «زن، زندگی، آزادی» است.
اوجالان، خانواده را که سرچشمه زندگی و جامعه خاورمیانه است رد کرده، از زن به عنوان وسیله استفاده می‌کند تا سیاست ترور را پیش ببرد و اکنون نیز از شعارهای خود مبنی بر استقلال عقب‌نشینی کرده و به کنفدرالیسم دموکراتیک رضایت داده است؛ مفهومی جعلی و البته مبهم بدون شفافیت. به‌عنوان مثال، نگاهی به اساسنامه گروهک پژاک که شاخه‌ای از پ.ک.ک است، نشان می‌دهد این گروه عدم وجود روابط دموکراتیک در مناسبات خانوادگی و جامعه و برخی نابرابری‌ها و تبعیض‌ها را دلیل و بهانه نفی نهاد خانواده می‌داند. پژاک در اساسنامه خود آورده است: «زن آزاد، به معنای جامعه آزاد است و جامعه آزاد نیز ملت دمکراتیک است. در همین رابطه نقش سنتی مرد باید واژگون شود و این امر اهمیتی انقلابی دارد».
اوجالان و گروه تروریستی‌اش، به نام ایدئولوژی زن و آزادی، دختران جوان را به کوهستان برده و در زیر بدترین شرایط برده‌داری فرعونی خود به کار کشیده و از آنها استفاده جنسی و جسمی کردند. زندانی کردن در کوهستان و قطع ارتباط با دنیای پیشرفت علم تکنولوژی و خانواده، خود اسارت است. به همین دلیل عده زیادی از اعضای زن پ.ک.ک، فرار کردند و توسط نیروهای این گروه در حین فرار کشته شدند. در واقع باید گفت که روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان و نزدیکی آن با سالروز تاسیس گروه تروریستی پ.ک.ک، بیانگر آن است که بیست و پنج نوامبر، روز شکنجه زنان در پ‌ک‌ک است. آزادی زنان در پ.ک.ک معنا ندارد، چون آزادی در غارهای کوهستانی و عملیات انتحاری و خودسوزی معنا ندارد. اعضای پ.ک.ک، زندگی نمی‌کنند؛ اسیر هستند. در تفکر اوجالان و پ.ک.ک، ازدواج، مادر شدن و عشق، بردگی است؛ اما زندگی در کوهستان، عملیات و فرار به صورت چریکی، پرت شدن به دره‌ها، بمباران توسط ارتش ترکیه، مورد تجاوز قرار گرفتن توسط مردان و سران پ.ک.ک، زندگی در غار و…، عین آزادگی است. این تفکر خطرناک، باعث مرگ ده‌ها هزار زن و دختر، نابودی آینده آنها و آینده جامعه کُردی شده است؛ بدون انکه حداقل دستاورد را به همراه داشته باشد. نه کردستان متحدی تشکیل شد و نه کنفدرالیسم دموکراتیک اوجالان، به جایی رسید. پ.ک.ک هر روز فرماندهان ارشد خود را از دست داد و احزاب اقماری آن بارها تعطیل شدند. خروجی تفکرات اوجالان در مورد زنان، صرفا به چند مناسبت و خودسوزی و عملیات انتحاری محدود شد.