در حالی که شیوع گسترده بیماری ویروسی کرونا نه تنها کشورهای ضعیف در زمینه بهداشت و سلامت را زمین‌گیر کرده بلکه کشورهای پیشرفته را نیز ناچار به تعطیلی نموده، دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در راستای دفاع از حقوق بشر به ویژه حقوق کردها این را سوال را مطرح می‌کند: چرا سران پ.ک.ک/پژاک در مورد شیوع گسترده کرونا در مقرهای خود در قندیل سکوت کرده‌اند؟
گزارش‌های رسیده به دیدبان حقوق بشر کردستان ایران حاکیست بیماری کرونا در بین اعضای مسلح پ.ک.ک/پژاک فراگیر شده است. این امر کاملاً طبیعی است. چون وضعیت بهداشتی و زندگی اعضای مسلح پ.ک.ک/پژاک از استانداردهای متداول دنیا بسیار دور است. در اینجا به چند نمونه اشاره می‌کنیم:
-در پ.ک.ک/ پژاک اعضا باید برای نشان دادن”روح رفاقت” به صورت مشترک از یک ظرف غذا بخورند و هیچ کس حق ندارد از این امر فرار کند. هرگونه نشانه چندش در واکنشی بسیار عجیب به معنای “عامل و جاسوس امپریالیسم” بودن است و سبب می‌شود فرد در دادگاه صحرایی موسوم به “پلاتفرم” محاکمه و تنبیه شود. این رویکرد نیز برگرفته از ایدئولوژی عبدالله اوجالان و سوسیالیسم تعریفی وی می‌باشد.
-اعضا در غارهای طبیعی و یا دست‌ساز زیرزمینی در فضای بسیار کم کنار هم می‌مانند و شب نیز به همان شیوه و با همان لباس‌های شبه‌نظامی و با کفش می‌خوابند.
-حمام کردن در فصل زمستان ممنوع است. فقط در فصل گرما و در صورت استقرار واحد مربوطه در کنار رودخانه یا چشمه‌ای، اعضا می توانند آن هم فقط روز جمعه با آب سرد حمام کنند.
-با توجه به این که آب را با دبه‌های بیست لیتری فقط برای آشامیدن و درست کردن چای و از فاصله دور می‌آورند، لذا استفاده از آب برای دستشویی امری غیرعادی تلقی می‌شود به اصطلاح خودشان “گریلایی” زندگی می‌کنند! این امر به ویژه برای اعضای زن بیشتر مشکل‌ساز است.
-برای اصلاح موی سر، فرد مسئول با ماشین دستی و شانه مشترک موی سر همه اعضای واحد مربوطه را کوتاه می‌کند.
این شرایط باعث شده تا تعداد زیادی از اعضای پ.ک.ک/پژاک به بیماری کرونا مبتلا شوند و آن دسته از اعضای این گروه که موفق شده‌اند به اربیل و سلیمانیه در اقلیم کردستان فرار کنند نیز موضوع را تایید می‌کنند.
حال باید سران پ.ک.ک که برای خود بهترین امکانات را تدارک می‌بینند پاسخ دهند چرا کودکان، نوجوانان و جوانان کرد را آزاد نمی‌کنند تا بتوانند نزد خانواده خود برگردند و تحت اقدامات پزشکی لازم برای درمان کرونا قرار گیرند؟
اخیرا در بخش کوچکی از جزیره ایمرالی محل حبس عبدالله اوجالان آتش سوزی شد و نیروهای آتش‌نشانی ترکیه نیز فورا وارد عمل شدند و آتش را خاموش کردند. در حالی که محل آتش‌سوزی با محل نگهداری اوجالان فاصله بسیار زیادی داشت، سران پ.ک.ک و رسانه‌های وابسته به آن هیایو به راه انداختند و خواهان دیدار اوجالان با خانواده یا وکلایش شدند تا از صحت و سلامتی او مطمئن شوند. با این توصیف، چرا باید جان یک فرد زندانی تحت کنترل و مسئولیت ترکیه برای سران پ.ک.ک باارزش باشد، اما جان کودکان، نوجوانان و جوانان کُرد بی‌ارزش تلقی شود و آنها را در امکانات صفر زندگی و پزشکی در کوه‌های صعب‌العبور قندیل به حال خود رها کنند و پس از مرگ، آنان به تدریج و به صورت قطره‌چکانی عمدا به عنوان کشته‌شدگان درگیری با ارتش ترکیه معرفی شوند. محافل حقوق بشری به ویژه کردها و رسانه‌ها نباید در برابر این اقدامات پ.ک.ک/پژاک سکوت کنند.
به نظر می‌رسد ایدئولوژی عبدالله اوجالان از بیماری ویروسی کرونا به مراتب خطرناک‌تر است.