در 27 ژانویه سال 1299 پایه تاسیس امپراطوری عثمانی ریخته شد. عثمانیِ مسلمان‌شده، قبیله‌ای از ترکان اوغوز بود که در قرون 13 و 14 به عنوان امارتی کوچک در مرز با امپراطور بیزانس رومی قرار داشت. بیزانس‌ها رو به ضعف گذاشته و عثمانیان از فرصت استفاده و خود را سازماندهی کردند. آنان با دیگر قبایل ترک ائتلاف نمودند و توانستند در سال 1453 قسطنطنیه پایتخت بیزانس را تصرف و به عنوان پایتخت انتخاب کنند. در مجموع 36 سلطان در امپراتوری عثمانی حکومت کردند. امپراطوری عثمانی در قرون 18 و 19 بسیار ضعیف شد. در سال 1924 یک سال پس از تاسیس رسمی جمهوری ترکیه توسط آتاترک و با لغو تابعیت تمام اعضای خانواده سلطان توسط آتاترک، این امپراتوری به صورت رسمی ملغی اعلام شد.
حکومت عثمانی به نام اسلام کشورگشایی می‌کرد، اما بیشترین تعداد مسلمانان را به قتل رساند. این حکومت در پی سیاست توسعه‌طلبانه خود تمام کردستانات ترکیه، عراق و سوریه امروزی را در چندین مرحله جنگ از ایران گرفت و سرانجام مرز آن با ایران در دوره سقوط، طبق پیمان قصرشیرین در 1639 به ایران تحمیل شد. پس از تجزیه عثمانی، کردهای جداشده از ایران بین سه کشور نوپای ترکیه، عراق و سوریه تقسیم شدند. سیاست عثمانی استفاده ابزاری از کردها در جنگ با غیرمسلمانان و نمونه آن کشتار گسترده ارامنه توسط کردها بود. عثمانی در مقاطعی امارت‌های نیمه مستقل کرد نیز تاسیس کرد اما به محض انقضای زمان مصرف آنها، از قرن نوزدهم سرکوب و انحلال آنها را آغاز نمود. این حکومت هرگز فرصت رشد و نمو به ویژه فرهنگی را به کردها نداد. علیرغم موانع جغرافیایی و مرزهای سیاسی هنوز هم رنگ و بوی فرهنگ ایرانی در بین کردهای این سه کشور بسیار قوی است: «عید نوروز، علاقه به زبان فارسی، آداب و رسوم مشترک، تاثیر شدید ادبیات فارسی بر ادبیات کلاسیک کردی».