نوروز در ترکیه با دو رویکرد جداگانه و متضاد مواجه است. رویکرد حکومتی که با برگزاری هر گونه مراسم نوروز مخالفت می‌کند و کم نیست تعداد کسانی که به خاطر نوروز دستگیر، شکنجه، زندانی و حتی کشته شده‌اند. رویکرد مردم کرد نیز توجه جدی به برگزاری مراسم نوروز همانند هر مراسم ایرانی دیگر است. دولت ترکیه از سال 1923 و با استقرار سیستم جمهوری هر گونه نماد غیرترکی را سرکوب کرده و می‌کند و با توجه به این که بعد از ترک‌ها بیشترین جمعیت مردم به کردها اختصاص دارد لذا دولت همیشه در مقابله با مراسم‌های ایرانی کردها با مشکل مواجه است. چون این مراسم ریشه در اصالت دارد و به هیچ حزب و گروه و جناحی تعلق ندارد لذا دولت توانایی ممانعت کامل ندارد.
کردها در دوره عثمانی و صفوی در دفاع از مرزهای ایران هزاران کشته دادند و سرانجام و در مراحل مختلف، بخش عظیمی از خاک ایران که عمدتا کردنشین بود از ایران جدا و به خاک عثمانی ضمیمه شد. اما این مرزهای سیاسی نتوانست پیوند عمیق و چند هزار ساله فرهنگی ایرانی را قطع نماید و از بین ده‌ها مراسم کردی ایرانی، امروز نوروز بیش از همه مورد توجه است. با این که دولت در نوروز تعطیل رسمی اعلام نمی کند و پلیس برای مقابله با برگزاری مراسم نوروز به حالت آماده‌باش در می‌آید اما کردها مراسم را برگزار می‌کنند.
این موضوع چنان مردمی و عمیق است حتی احزاب و گروه‌های سیاسی نیز برای بهره‌برداری سیاسی از آن ضمن تقبیح اقدامات دولت، به بهانه نوروز مراسم‌های مختلف برگزار می‌کنند. با نزدیک شدن سال جدید ایرانی که با 21 مارس مصادف است کردهای ترکیه همانند کردهای سوریه و عراق و ایران به تدارک برنامه‌های نوروزی مشغول هستند. جوش و خروش نوروزی از هم اکنون فضای کوچه و بازار، رسانه‌ها، خانه‌ها و همه جا را فرا گرفته و طبق روال هر سال، ترکیه نیز برای سرکوب این رویداد فرهنگی آماده می‌شود. به دلیل سرکوب گسترده کردها در طول تاریخ جمهوری ترکیه، هنوز هم نیروهای پلیس و دستگاه‌های امنیتی این کشور، از هرگونه تحرک کردها احساس هراس دارند. این امر در مورد فعالیتهای فرهنگی نیز صادق است.
با سرکوب و انکار نمی توان هویت اصیل را از کسی گرفت. به قول شاعر، آن که دور ماند از اصل خویش/ باز جوید روزگار وصل خویش.