کومله، حزب دموکرات کردستان ایران، پژاک و چند گروه دیگر بارها و در طی چند دهه اخیر در مناطق کردنشین ایران دست به اقدامات خشونت‌آمیز زده‌اند. محور مشترک ادعاهای همه اینها نیز “دفاع از حقوق کرد” اعلام شده اما هم در حرف هم در عمل جز تناقض چیزی نیستند و جز فلاکت و بدبختی برای کردها هیچ ارمغانی نداشته و ندارند.
کومله و دموکرات در اوایل انقلاب درست زمانی که مدعی “دفاع از حقوق کرد بودند درگیری‌های خونینی با هم داشتند و صدها عضو همدیگر را به قتل رساندند. این روند به صورت چرخشی تکرار می‌شد. حزب دموکرات کردستان ایران مدتی نیز با حزب دموکرات کردستان عراق به رهبری مسعود بارزانی (پارتی) جنگید. پارتی دلیل جنگ با حزب دموکرات به رهبری قاسملو را نبش قبر ملامصطفی بارزانی در اشنویه توسط این حزب اعلام کرد و به خاطر این مسئله صدها نفر ار طرفین کشته شدند. پس از آن که کومله و حزب دموکرات شکست سنگین خوردند و به عراق فرار نمودند حزب دموکرات قاسملو به صدام حسین پناه برد و قاسملو شخصا به عنوان مشاور اقتصادی صدام کار می‌کرد. این با بمباران حلبچه توسط صدام همزمان شد. قاسملو حتی به صورت شفاهی نیز این حملات را محکوم نکرد. کومله و دموکرات پس از فرار و استقرار در کردستان عراق با همدیگر در داخل نیز درگیر شدند و هر کدام به دو و گاهی شه شاخه تقسیم شدند. حتی حزب دموکرات در چند مورد با پژاک نیز درگیر شد و نفراتی کشته شدند. پژاک هرگز این دو گروه را قبول نمی‌‌کند و آن دو نیز پژاک وابسته به پ.ک.ک. و خشونت‌طلب را نمی‌پذیرند.
فضای حاکم بر این گروهها ضددموکراتیک و ضد حقوق بشری می‌باشد. به عنوان نمونه، این گروهها در حالی مدعی دموکراسی خواهی هستند که دبیران کل و رهبران آنها هرگز به صورت دموکراتیک و براساس انتخابات برگزیده نمی‌شوند و مادام العمر هستند. از طرف دیگر، فساد گسترده جنسی و مالی در بین اعضا و به ویژه سران آنها قابل‌انکار نیست.
همان طور که در تصویر بالا می‌بینیم، یک عضو مسلح کومله کودک چندماهه خود را همراه دیگر واحد مسلح به کوه آورده است. این سندی جدی دال بر نقض حقوق کودکان است. حال اگر در چنین فضایی به هر دلیلی، درگیری مسلحانه بین این گروه و گروهی دیگر صورت گیرد، چه کسی پاسخگوی حضور این کودک در آنجاست؟ این تصویر میزان بی‌مسئولیتی و غیرانسانی بودن سران حاکم بر این گروهها را نشان می‌‌دهد.