مشکلات ناشی از بکارگیری کودک سربازان: پ ک ک و موارد دیگر
عضویت کودکان در گروه‌های مسلح زمینه‌سازی همه انواع سواستفاده‌ها از کودکان را فراهم می‌کند. درواقع، ممنوعیت چنین اقداماتی طبق حقوق بین‌الملل نشانگر شکل عملی این سواستفاده‌هاست. کودکان به محض عضو شدن به حد یک ابزار تنزل پیدا می‌کنند که هدف از آن تامین نیازهای سازمانی می‌باشد. لذا، از کودک سربازان انتظار دارند وظایف سازمانی کاملا بدنی و نیازهای شخصی افراد ارشد در این زنجیره غذایی را تامین کنند. “اصول پاریس” تحت این شرایط در مورد محدودیت‌های سنی و بکارگیری کودکان در جنگ‌های مسلحانه جامع‌ترین سند است. این سند بکارگیری کودکان را نه تنها در جنگ‌های مسلحانه بلکه به عنوان آشپز، پیام‌رسان، جاسوس و ابزار جنسی نیز ممنوع می‌کند. این ممنوعیت‌ها بیانگر واقعیتی هستند که بکارگیری کودک سربازان مشکلات مشابه را در سراسر دنیا ایجاد می‌کند.
امکان دسته‌بندی مشکلات عمده مرتبط با بکارگیری کودکان از لحاظ وظایف محوله و تاثیر شرایط زندگی آنان وجود دارد کودکانی که هنوز در رشد بدنی و هیجانی قرار دارند. در بعضی موارد، بین هر دو دسته‌بندی نقاط اشتراک نیز وجود دارد. به علاوه، روش‌های بکاررفته توسط گروه‌های مسلح برای عضویت کودکان نیز نشانگر مشکلی دیگر است.
در ترکیه، پ ک ک که از سال 1984 به صورت سیستماتیک کودکان را به عضویت خود در آورده است(17)، براساس تخمین‌ها تاکنون بیش از 3 هزار کودک سرباز گرفته است. به علاوه، بیشتر شبه‌نظامیان پ ک ک بین 15 تا 18 سال دارند این یعنی بیشتر آنها هنگام عضویت کمتر از 15 سال داشتند(18). طبق یک بررسی سال 2012، از تعداد 1362 شبه نظامی کشته شده پ ک ک بین سال 2001 تا 26 سپتامبر سال 2011 تعداد 33.4 درصد آنان 16 و 18 سال داشتند. 9.25 درصد نیز زیر 15 سال بودند. همان بررسی نتیجه گرفت حداقل سن عضویت 9 سال بود(19). یک مطالعه دیگر نشان داد 36 درصد شبه نظامیان عضو‌شده پ ک ک در سال 2012 کودک بودند(20).
پ ک ک که از کودکان برای اهداف گوناگون و خیلی علنی استفاده می‌کند، حتی یک واحد کودکان به نام “یگان شهید عگید” را تاسیس کرده است که طبق گزارشات توسط پنج کودک 8 تا 12 ساله اداره می‌شود(21).
بین پ ک ک و شاخه آن در سوریه یعنی پ.ی.د. و دیگر نمونه ها در جهان از لحاظ نوع مشکلات کودکان تشابه وجود دارد. ارزیابی زیرین از مشکلات مرتبط با بکارگیری کودکان نمونه هایی را ارائه می‌دهد.
نوشته: فاطمه سومر – مرکز تحقیقات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی (استانبول، واشنگتن، قاهره)
منبع متن اصلی: