امروز تعداد نوشته‌های مربوط به ترکیه کم نیست که می‌گویند این کشور از گرایش به غرب دور می‌شود و به سوی پان اسلامیسم و نئوعثمانیسم می‌رود و با کشورهای اسلامی و اخوان المسلمین روابط خود را تقویت می‌کند.
در حالی که خود ترکیه سیاست «آسیا از نو» را آغاز کرده، تمرکز بیش از حد به این موضوع و دیگر نشانه‌های ادعایی «دور شدن ترکیه از غرب»، تاثیر ملموس آن از ماجراجویی در خاورمیانه، شمال آفریقا و شرق مدیترانه را از اذهان دور کرده است.
سیاست خارجی حاکی از بی‌پروایی روزافزون ترکیه برای همه علنی شده است (از استفاده پناهندگان برای فشار بر اروپا جهت اخاذی تا صدور جهادی‌های مزدور به لیبی). نئوعثمانیسم ترکیه بر احیای «ترکیه بزرگ» تمرکز می‌کند که یک مدل کلاسیک و تمدنی میراث عثمانی با محور قدرت اقتصادی، سیاسی و نظامی را تجدید می‌کند.
این سیاست پان‌اسلامی و نئوعثمانی برای شرق مدیترانه، خاورمیانه و فراتر از آن، مشکلات خطرناکی دارد. این دیدگاه غلط پان‌اسلامگرایی سبب تحریک شکلی از هژمونی فرهنگی از اسلام سیاسی می‌شود (همچنین شکلی از جهادگرایی شبه‌نظامیان).
با به قدرت رسیدن حزب عدالت و توسعه، ترکیه با اخوان‌المسلمین روابط خود را تقویت کرده و چندین همایش بزرگ بین‌المللی در مورد دنیای اسلام در استانبول برگزار نموده است. دولت ترکیه از طریق مدارس «امام خطیب» نفوذ خود را تقویت می‌کند.
در این تصویر یک عضو جهادی را در کانال خبری ت.ر.ت. دولتی می‌بینیم که یکی از به‌اصطلاح «شورشیان میانه‌رو» است که ترکیه وارد شمال سوریه، دقیقا عفرین، کرده است. نقشه روی دیوار داستان اردوغان را بیان می‌کند.