موسیقی بخش بسیار مهمی از فرهنگ هر جامعه بوده و است. اهمیت موسیقی در جامعه کرد دوچندان است چون جامعه کرد با محصولات مکتوب کردی کاملا بیگانه بوده و اکنون نیز تا حد بسیار زیادی بیگانه است. سازمان‌های سیاسی و مسلح کرد نیز به این نکته توجه داشته و دارند لذا برای پیشبرد تبلیغات سیاسی و ایدئولوژیک خود از این وسیله مهم و موثر بر جامعه کرد استفاده کرده و می‌کنند. یکی از دلایل مهم عدم توجه حزب کارگران کردستان (پ ک ک) به زبان مکتوب کردی از آغاز تاکنون این است که می‌دانست و می‌داند جامعه کرد به نوشته‌های مکتوب کردی اهمیت نمی‌دهد اما تشنه کردی شفاهی می‌باشد. متداول‌ترین وسیله فرهنگی شفاهی در تمام طول تاریخ کردها ترانه ها بوده و هستند. ترانه‌های کردی – بجز تعداد بسیار کمی – با روح و جان مفاهیم سیاسی و حزبی در هم آمیخته شده است و لذا به ابزاری بسیار قدتمند در خدمت تبلیغات حزبی و سیاسی تبدیل شده است. با نگاهی به میزان لایک‌ها، نظرات، بازدیدهای ترانه‌های کردی در فضای مجازی می‌توان گفت این موضوع نه تنها از دستورکار نانوشته احزاب و سازمان‌های کردی خارج نشده بلکه شکلی نوین به خود گرفته است.
بی دلیل نیست که یافتن کاست‌های ترانه‌های شوان پرور در ترکیه تا دهه نود میلادی با مجازات سنگین زندان همراه بود. در باب اهمیت و نقش ترانه‌ها در جذب افراد به عنوان جنگجو، بایستی به گفته‌ای از عبدالله اوجالان اشاره کرد که شوان را – قبل از جدایی شوان از پ ک ک – “یکی از ستون‌های” سازمان خود می‌نامید. برگزاری کنسرت‌های شوان در لبنان و اروپا با رصد جدی عبدالله اوجالان بی‌دلیل نبود. یا این که عبدالله اوجالان در بیشتر سخنرانی‌های خود و یا در تماسهای تلفنی با شبکه مدیا تی وی، مد تی وی، روژ تی وی، و همچنین در دیدار خود با چند نفر از جمله با شوان پرور در ایتالیا و قبل از دستگیری محورهای اصلی را به ترانه هایی مانند “عدوله” و تحلیل آن اختصاص می‌دهد نشان می‌دهد بدون هدف و برنامه نیست.
تاثیر ترانه‌ها در جذب اعضا بسیار زیاد است. موسیقی با هدف آرامش روح و روان است اما بیشتر موسیقی کردی با قرار گرفتن در خدمت سازمان‌های مسلح به موسیقی هدایت ماهرانه به سوی مرگ تبدیل شده و اکنون نیز آزادانه در فضای مجازی منتشر می‌شود.
چند نمونه از صدها نمونه:
جوان حاجو در ترانه‌ای در سال 1994 می‌گوید (توجه: ترجمه تاثیر متن اصلی همراه با آهنگ را نمی‌رساند):
“ای مادر دارم می‌روم/اما باید بگویم اما می‌ترسم/در (کوهستان) در انتظار من هستند جوانان/ من از مرگ نمی‌ترسم.”
سیدخان خواننده مشهور پ ک ک در ترانه‌ای می‌گوید:
“ای مادر با تو خداحافظی می‌کنم/دانشجو و سرافراز هستم/نگو ای پسرم (نرو) عاشق شده‌ام/که گریلا شوم در کوهستان.”
همچنین در ترانه “شروانو” (ای جنگجو)، می‌گوید:
“ای جنگجو، زلف مادر فدایت/انتقام مرا بگیر/از این خون آشام‌ها (منظور دولت ها) ای جنگجو/ای جنگجو ای قهرمان فدایت شوم/دل یار همراه تو/تفنگ به‌دوش ای جنگجو.”