مایکل روبین از مقامات سابق پنتاگون طی مقاله‌ای با عنوان «استقلال کردستان عراق راه میانبر ندارد» به دیدار نچیروان بارزانی و دونالد ترامپ اشاره می‌کند که هنوز هم توسط بعضی محافل کردی به ویژه رسانه‌های کردی طرفدار بارزانی به عنوان نشانه‌ای از تغییر سیاست آمریکا در راستای حمایت از استقلال کردستان عراق توصیف می‌شود و می‌گوید: «می‌دانیم بیشتر کردهای عراق پس از همه‌پرسی استقلال در سال 2017 از آمریکا ناامید شدند و تعدادی نیز می‌دانند چرا آمریکا به جای حمایت از کردها جانب عراق را گرفت. واقعیت بسیار پیچیده‌تر از آن است که در رسانه‌های وابسته به مسرور بارزانی به تصویر کشیده می‌شود. اگر همه‌پرسی فقط به استان‌های دهوک، اربیل، سلیمانیه محدود می‌شد اکنون کشوری به نام کردستان عراق وجود داشت و حتی ترکیه نیز آن را به رسمیت می‌شناخت اما همان طور که من و مایکل گونتر نیز طی مقاله‌های دیگر تاکید کرده‌ایم چنین کشوری برای ترکیه چیزی شبیه قبرس شمالی می‌بود، یعنی یک مستعمره اقتصادی».
نویسنده در ادامه می‌نویسد: «قبل از برگزاری همه‌پرسی همه از پنتاگون گرفته تا وزارت خارجه، کاخ سفید و دستگاه‌های اطلاعاتی به بارزانی گفتند دست به این اقدام نزند، اما خانواده بارزانی فقط به حرف افرادی تاجرمآب مانند زلمای خلیل‌زاد و پیتر گالبریث گوش داد. حتی برت مک‌گورک در پشت صحنه از بارزانی خواست همه‌پرسی را به مدت دو سال به تعویق بیندازد. او دشمن کردها یا طرفدار عراق نبود. او می‌دانست این همه‌پرسی به فاجعه ختم خواهد شد. بارزانی تصور می‌کرد علی‌رغم مخالفت ایران، ترکیه و عراق با تجزیه عراق، آمریکا از استقلال کردستان حمایت خواهد کرد، اما چنین چیزی صحت نداشته و ندارد».
از طرفی، کردها نباید دست به چنین کاری می‌زدند چون پول کافی ندارند و اقتصاد آنان به داشتن رابطه با عراق، ترکیه و ایران وابسته است. آنان حتی توانایی پرداخت حقوق کارمندان را ندارند. آنان برای بد جلوه دادن اوضاع در بغداد به فساد و اختلافات در بغداد اشاره می‌کردند اما می‌دانیم این فساد در اقلیم کردستان نیز وجود دارد و مثلا مسرور بارزانی با لاهور طالبانی و یا با عموزاده‌اش نچیروان بارزانی اختلاف دارد. استدلال کردها برای استقلال هم برای جامعه بین‌المللی و هم جامعه کرد بسیار ضعیف بود.
پیشنهاد تاسیس پایگاه‌های آمریکایی در اقلیم کردستان نیز این سیاست آمریکا در مورد استقلال را تغییر نخواهد داد.