پس از آنکه دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در سال 1399 با رویکردی کاملا بشردوستانه و غیر سیاسی و بر اساس استدلال‌های کاملا حقوقی و متعارف در حقوق بین‌الملل و کنوانسیون‌های جهانشمول و از همه مهمتر گزارش‌ها و مصادیق عینی، پدیده سواستفاده از کودکان کُرد ایرانی در جنگ و نزاع‌های مسلحانه و خشونت‌بار توسط گروه‌های شبه‌نظامی را مطرح کرد، وابستگان این گروه‌ها تلاش کردند با فرار رو به جلو از پاسخگویی استنکاف ورزند. ولی عصر ارتباطات و انتشار لحظه‌ای اخبار و اطلاعات، فرصت فرار را گرفته است و هر فرد یا گروه باید پاسخگوی اعمال و رفتارش باشد. در این میان یکی از وابستگان پژاک در فضای رسانه‌ای و میدانی، که سابقه فریب و ربایش نوجوانان و کودکان ایرانی را نیز در کارنامه دارد، مطالبی را که دیگران برایش نوشتهاند به دیدبان حقوق بشر کردستان ایران ارسال کرده است.
بیشتر بخوانید: کاوه سقزی را دستگیر کنید
این فرد با نام مستعار «کاوه سقزی» (هویت واقعی وی برای دیدبان حقوق بشر کردستان ایران به واسطه گزارش‌های مردمی فاش شده است) در سال‌های اخیر جوانان و نوجوانان و از آن تاسف بارتر، کودکان متعددی را از میان شهروندان کُرد ایرانی با اعمال زور، تهدید و فریب با عناوینی نظیر کار و تحصیل و یا مهاجرت به اروپا به اقلیم کردستان عراق که متاسفانه از هرج و مرج سیاسی و امنیت شهری به شدت رنج می‌برد، منتقل کرده و سپس با گرفتن کلیه مدارک، وجه نقد و وسایل ارتباطی نظیر موبایل، آنها را تحویل شبه‌نظامیان پژاک داده است. پس از این اقدام، هیچ کس نتوانسته است با این کودکان و نوجوانان ارتباط برقرار کند. اخباری نیز منتشر شده است که نشان می‌دهد آنها بر اثر ابتلا به کرونا یا بیمار شده‌اند یا فوت کرده‌اند. همچنین منابع موثق خبری و حتی سایت گروه پ.ک.ک نیز مرگ اعضای خود را بر اثر سقوط بهمن در کوهستان، تایید کرده‌اند.
کاوه سقزی، در مطلب ارسالی به دیدبان حقوق بشر کردستان ایران، برای مخفی کردن نقش خود در ربایش کودکان ایرانی و سیاست کثیف پژاک، مدعی شده است ایران در طول جنگ با عراق، از کودکان به‌عنوان سرباز استفاده کرده است. در پاسخ باید گفت که اولاً، دولت ایران باید پاسخگوی این اقدام احتمالی و ادعای کاوه سقزی باشد، نه دیدبان حقوق بشر کردستان ایران! ثانیاً تقبیح پدیده کودک‌سرباز از سوی امثال سقزی، طنز تلخی است. اگر کودک‌سرباز بد است، چرا فقط ایران باید تقبیح شود؟ چرا کسی به پژاک و پ.ک.ک و شما کاری نداشته باشد؟ اسناد متقن از جمله تصاویر و فیلم‌ها و حتی اعترافات خود سقزی نشان می‌دهد که وی کودکان بسیاری را به ستیزه‌جویان پژاک تحویل داده است. دیدبان با حسن ظن به این موضوع می‌نگرد و از ایشان می‌خواهد اکنون که خود به غیر اخلاقی و غیر انسانی بودن پدیده شوم کودک‌سرباز در سال ۲۰۲۰ باور پیدا کرده است؛ حسن نیت خود را ثابت کند و کودکان را آزاد نماید و در اولین فرصت کودکان بیگناه را به خانواده‌هایشان بازگرداند! بدیهی است که هرگونه تعلل، باعث اثبات دروغ بودن ادعای شما خواهد بود!
بیشتر بخوانید: آقای سقزی! شایان محمدی کجاست؟
نکته مهم دیگر در مورد متون کاوه سقزی، انتقاد وی به کشته شدن کودکان در جنگ عراق علیه ایران است. قطعا در زمان جنگ عراق علیه ایران نیز اشتباهاتی در نیروهای مسلح ایران رخ داده است. اصولا، جامعه انسانی و مدیریت یک کشور آن هم در زمان جنگ همه‌جانبه، بدون خطا نخواهد بود. اما باید سوال پرسید:
1. آیا چند اشتباه در نیروهای مسلح ایران در زمان جنگ، مجوز ربایش کودکان کُرد توسط پژاک است؟ آیا چون نوجوانان ایرانی در جنگ با عراق کشته شدند، پژاک هم باید کودکان کُرد ایرانی را مجبور به جنگ کند؟
2. آیا اکنون و در هزاره سوم میلادی، نیز در نیروهای نظامی ایران کودکان را به کار می‌گیرند؟! شما چرا به تعهدات بین‌المللی پایبند نیستید؟ انتقال نوجوانان در قالب اردو به جبهه‌های جنگ، کودک‌سربازی است یا ربایش کودکان و انتقال آنان به مقرهای کوهستانی پژاک؟ واقعا شما مخاطب را چه فرض کرده‌اید؟ ما صحبت از دختران و پسران خردسالی می‌کنیم که در سال ۲۰۲۰ در امور نظامی آن هم در کوهستان و در یک گروه ستیزه‌جو و نامتعارف جنگی به‌کار گرفته می‌شوند! کاوه سقزی، آنها را فریب داده و یا ربوده است! اما پژاک برای پوشاندن خطای واضح خود، به خطای احتمالی دیگران در 40 سال گذشته، اشاره می‌کند!
3. اگر ایران از کودکان در جنگ استفاده کرده است، بارها مشخص و ثابت شده که اولا اکثر آنها داوطلبانه و با تغییر شناسنامه خود و برای دفاع از کشور و منطقه خود وارد جنگ شده‌اند و نتیجه آن نیز تغییر نکردن مرزهای تاریخی ایران است. کردها نیز ایرانی‌ترین قوم این کشور هستند! شما کودکان را می‌ربایید و فریب می‌دهید! این امر با حضور داوطلبانه تفاوت دارد! ضمنا مادران کودک‌سربازان ایرانی، حق ملاقات با فرزندان خود را داشتند! جبهه و محل حضور و آموزش آنها مشخص بود! اما شما نه تنها اجازه ملاقات نمی‌دهید، بلکه خبر مرگ آنها را نیز چند سال بعد اعلام می‌کنید! جنازه کودک را نیز به خانواده تحویل نمی‌دهید! متوجه تفاوت‌های دو طرف هستید؟ به راستی، جنگ شما چه نتیجه عینی و نه خیالی در پی داشته است؟ حتی اقلیم کردستان نیز خواستار خروج شما است!
4. سوال دیگر این است که شما چگونه در خصوص کودکان کُرد ترکیه آنها را به مادرانشان تحویل می‌دهید و در مورد کردهای ایرانی اینگونه تبعیض‌آمیز رفتار می‌کنید؟ چرا کودکان ایرانی باید زندانی شما باشند؟ اگر اصرار دارید راه چهل و چند ساله با انبوهی از قربانی و خانواده داغدار را ادامه دهید، مختار هستید، اما نباید از کودکان برای این مسیر بی بازگشت و خشونت‌بار سوء استفاده کنید.
5. سخن دیگر اینکه ؛ قصه کودکانِ سرباز را هم بر فرض اگر به کنار بگذاریم و فراموش کنیم، مصادیق نقض آشکار حقوق بشر در بین اعضایتان را چه کنیم؟! واقعا شما چرا ازدواج را ممنوع کرده‌اید؟!! چرا اجازه نمی‌دهید سازمان بهداشت جهانی برای درمان مبتلایان به کرونا، وارد مقرهای غیربهداشتی شما شود؟ چرا شما در عصر اینترنت و ارتباطات لحظه‌ای، حق دسترسی آزاد اعضایتان را به اینترنت و رسانه محدود می‌کنید؟ آیا می‌دانید داعش، القاعده و حتی بوکوحرام هم اینگونه رفتار نمی‌کنند؟! چرا با انفجار انتحاری، خط لوله و منافع اقتصادی آن برای مردم ترکیه را از بین می‌بَرید؟
و سوالات دیگر… که همچنان بدون پاسخ هستند…!!