اشاره
دیدبان حقوق بشر کردستان ایران- هوزان، یکی از فرماندهان سابق یگان‌های مدافع خلق (ی.پ.گ) وابسته به پ.ک.ک در سوریه است. هوزان در این یادداشت اختصاصی، به تحولات ادلب و آتش‌بس روسیه و ترکیه پرداخته است. دیدبان آمادگی خود را برای دریافت سایر نظرات نیز اعلام می‌کند.
متن یادداشت وی به شرح زیر است:
هشتم مارس یا روز زن، در ساختار پ.ک.ک و تحولات منطقه که پ.ک.ک در آن نقش‌آفرینی می‌کند، روز مهمی بود. در این روز بسیاری از زنان و دختران، برای اوجالان و آزادی او و همچنین قدرت‌نمایی پ.ک.ک علیه دولت ترکیه و ارتش آن کشور، دست به اقدامات انتحاری می‌زدند و خودسوزی می‌کردند تا جان چند سرباز تُرک را بگیرند و مثلا به اسوه‌ای در پ.ک.ک تبدیل شوند. نمونه بارز آن، ویان سوران است که پ.ک.ک مدعی خودسوزی وی می‌باشد. ویان سوران (Viyan Soran) با نام اصلی لیلا والی حسن، متولد 1981 در سلیمانیه، در سال 1997 به پ.ک.ک پیوست. به عنوان یکی از اعضای ارشد، عضو مجلس پ ک ک و یَژا-استار (گردان زنان پ.ک.ک) بود.
بیشتر بخوانید: جایگاه زنان در پ.ک.ک
وی بنا به گفته پ.ک.ک در منطقه هفتانین (واقع در شمال عراق و کوهستان‌های صعب العبور مرز ترکیه) و در 1 فوریه 2006 به خاطر «انزوا و فشار» بر اوجالان در «زندان» خودسوزی کرد. هرچند ابهامات متعددی در مورد این خبر و صحت آن وجود دارد. از جمله آنکه چرا خودسوزی وی در کوهستان رخ داده است؟ خودسوزی برای جلب توجه و ترجم، باید در میان مردم و دیدگان رسانه‌ها باشد. به همین دلیل بسیاری اعتقاد دارند که وی کشته شده و پ.ک.ک از مرگ او سواستفاده تبلیغاتی کرده است.
زیرا یکی از روش‌های مورد استفاده در پ.ک.ک، خودسوزی اعضا است. پ.ک.ک و شاخه ایرانی آن یعنی پژاک، بارها اعضای خود را مجبور به خودسوزی کرده‌اند. اعضای پ‌ک‌ک و پژاک به طرق مختلف از بین می‌روند. یا از بیماری و سو تغذیه در کوهستان‌ها نابود می‌شوند یا در درگیری و زیر سنگ‌ها و در دره‌ها کشته می‌شوند و حتی در بسیاری از موارد دفن نیز نمی‌شوند و قبر نیز ندارند. از سال 1982 تا 2012 بیش از 200 مورد خودسوزی و حمله انتحاری توسط اعضای پ.ک.ک صورت گرفته است. 183 مورد خودسوزی و یا تلاش برای انجام آن نیز در بازه زمانی 1982 تا 2017 و در 15 کشور ثبت شده است. دختر 14 ساله‌ای به نام نجلا جُشکون در اعتراض به بازداشت اوجالان، در سال 1999 و در لندن خودسوزی کرد و بر اثر شدت جراحات وارده، درگذشت. در نهایت افزایش خودسوزی در اروپا، باعث اعلام جنگ آلمان علیه این گروه شد و پ.ک.ک بر اثر فشار اروپا، در نهایت از حجم اقدامات خود در آلمان کاست.
بیشتر بخوانید: پ.ک.ک در مورد زنان چه دستاوری داشته است؟
اما در این روزها که جبهه‌های نبرد در مناطق کردنشین، نسبتا آرام است، خبری از اقداماتی مانند خودسوزی و انتحار و حمله به سربازان تُرک نیست. جنگ فعلا در ادلب بین تروریست‌های اردوغانی و ارتش سوریه ادامه دارد. اردوغان، مناطق کردنشین را اشغال کرده است و داعیه اتصال آنها به سرزمین ترکیه را دارد. روژآوا یا مناطق کردنشین سوریه نیز پیشتر شاهد جنگ افراطیون دینی وابسته به عربستان- ترکیه با کردهای وابسته به آمریکا بود. بعد از توافق روسیه و ترکیه در مورد آتش‌بس نیز ادلب، شاهد نوعی سکون، اما پیش از طوفان اصلی است. سوریه قصد دارد کار را یکسره کند و ادلب را آزاد نماید.
حدس می‌زنم شاهد آخرین روزهای حیات افراطی‌گرای سنی در سوریه و پروژه آمریکایی- اخوانی ترکیه و عربستان هستیم. پس اردوغان باید چه کند؟ من فکر می‌کنم برای جبران این شکست و تسلیم شدن در برابر اراده ارتش سوریه و متحدان آن، اردوغان باز به سراغ مناطق کردنشین خواهد رفت. آنجا نیروهای ترویست وابسته به دولت ترکیه، جایگاه بهتری دارند. جنگ در مناطق کردنشین، شاید اندکی برای اردوغان، تسکین‌دهنده باشد. وی می‌داند که فکر و نقشه‌اش شکست خورده، اما غرور خلیفه اجازه نمی‌دهد که آشکارا شکست را قبول کند. لذا می‌خواهد در خارج از مرزهای خود و در مناطق کردنشین، آتش را زیاد کند تا شکست ایده 10 ساله‌اش برای رفتن اسد، به چشم نیاید.
بیشتر بخوانید: یادداشت هوزان کوبانی در مورد تحولات منطقه
سفر به روسیه با پای خود و اعلان تسلیم در برابر پوتین اعلام و بالا بردن پرچم سفید آن هم زیر مجسمه کاترین کبیر که عثمانی را شکست داده بود، ناشی از همین امر است. اما نباید فراموش کرد که جنگ احتمالی میان باقی مانده عناصر ی.پ.گ و پ.ک.ک با ارتش ترکیه و تروریست‌های وابسته به میت، جنگ دو گروه وابسته به آمریکا است. هر دو را آمریکا تسلیح کرده بود. پیروزی در این جنگ، برای آمریکا گزینه در دسترسی نیست.
این جنگ، در اصل نتیجه سال‌ها دخالت آمریکا و متحدانش در سوریه است که با شکست مواجه شد. نیروهای ارتش آزاد سوریه و کردها، در اصل، همان مردم سوریه هستند که فریب دشمنان وطن را خورده و با عناوینی جدید و متمایز به جنگ برادر و میهن خود آمده‌اند و این امر، خود بزرگترین جنایات جنگی امریکا و متحدانش در تاریخ است.
لازم است دو طرف اسلحه و جنگ را کنار گذاشته و مانند شورشیان حمص و حما، خود را تسلیم کنند تا عفو شوند. این جنگ نیز همانند دیگر جنگ‌ها بی‌نتیجه خواهد بود. چون دو طرف، یک فرمانده و ارباب واحد دارند و در این میان هدف ارباب، استثمار و استعمار است و جان و مال مردم و ویرانی کشورها برایش اهمیتی ندارد. حقوق بشر، بزرگترین دروغ آمریکا است. جنگ این دو گروه، نتیجه‌ای جز ویرانی سوریه و آوارگی مردم در پی نداشته است و باید تمام شود. بزرگترین بازنده این جنگ، مردم سوریه بودند.
اما در میان این دو گروه، قسد (نیروی سوریه دموکراتیک) بیشتر متحمل شکست خواهد شد. من به عنوان یک کُرد، این را باور دارم که گروه‌های کُردی در مقابل ارتش ترکیه که عضو ناتوست، راهی جز تسلیم یا قتل‌عام ندارند. عفرین و سایر شهرهای کُردنشین نمونه خوبی برای این ادعا است. قسد، خود را دربست در اختیار آمریکا گذاشت و آمریکا نیز کردها را در برابر ترکیه رها کرد. دیدیم که عفرین چگونه نابود شد. این شهر، دیگر کردنشین نیست، اردوغان همه کردها را آواره کرده است. قسد، بهتر است به این فریب که مستقل است، پایان دهد. آنها باید با ارتش ترکیه علیه تروریست‌های صادراتی متحد شوند. این خدمتی است که مظلوم عبدی (مظلوم کوبانی) باید به کشور و مردم خود انجام دهد. شعار مضحک قسد (عدم تسلیم و ادامه جنگ) پایانی جز نابودی همه کردها و خوشحالی اردوغان ندارد. کردهای مسلح، خیلی وقت است که خود را در اختیار آمریکا گذاشته‌اند. آنها از جنگ داعش در کوبانی، تماماً در کنترل آمریکا هستند. پس نباید مجدداً با اعتماد به کاخ سفید، «سریکانی و گرسپی» دیگری رقم بزنند.
مظلوم عبدی نباید مانند فوزا یوسف (زاخو زاگرس) مردم و خود را فریب دهد. اوجالان در ملاقات اخیر خود، صراحتا درخواست کرده که قسد در اختیار ارتش سوریه باشد، پس اگر کردهای مسلح، واقعا حرف آپو را می‌پذیرند، و حقوق بشر برایشان مهم است، باید تسلیم دولت شوند تا یکپارچگی خاک سوریه، حفظ شود. آمریکا هرگز متحد خوبی نیست. ترامپ، نفت رمیلان و دیریک، را می‌خواهد و نگران جان کردها نخواهد شد.
توضیح دیدبان حقوق بشر کردستان ایران: هوزان، به مدت ۱۲ سال در بخش‌های مختلف پژاک، پ.ک.ک و ی.پ.گ (یگان‌های مدافع خلق در سوریه) حضور داشته است.