گزارش مستند و متقن دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در مورد ربایش، مدفون و کشته شدن شماری از نوجوانان و جوانان ایرانی در مقرهای پژاک و غارهای غیراستاندارد این گروه بر اثر بهمن و برف سنگین در اوائل سال 1399، باعث بروز واکنش‌ها و سوالات متعددی در اقلیم کردستان عراق و مناطق کردنشین ایران شد. این افراد در پاییز 1398 ربوده و یا اغفال شده و به مقرهای پژاک منتقل شده بودند. دیدبان برای بررسی بیشتر این موضوع و ادامه تحقیقات خود و همچنین طرح سوال از مسئولان پژاک در مورد سرنوشت این افراد، به سراغ اعضای خانواده آنها رفته و یکی از این خانواده‌ها، خانواده سیران عباسی است. سیران عباسی، همسر صباح امجدی، مادر دو فرزند و متولد 1368 است.
صباح امجدی به خبرنگار دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در مورد وضعیت زندگی خود گفت: «ما در خانواده، مشکلی نداشتیم. روابط من و همسرم خوب بود و مشکل مادی و مالی نیز وجود نداشت. قبل از فریب همسرم، پژاک در منطقه مریوان، روستای گنه بو، حضور داشت و از مردم اخاذی می‌کردند. می‌دانستم ربایش کودکان، سیاست آنها است، اما هرگز فکر نمی‌کردم همسرم نیز مورد اغفال واقع شود. ما اکنون حدود 1 سال است از وی خبری نداریم. نمی‌دانیم زنده است یا کشته شده است. حتی یک تلفن به ما نزده است».
صباح امجدی، افزود: «پسر عموی همسرم، همکار پژاک بود و برای آنها کار می‌کرد و آذوقه می‌بُرد. من یقین دارم برای پول، همسرم را فریفته و به مقر پژاک منتقل کرده است. ما در خانواده، انگیزه‌ای برای عضویت در این گروه‌های تروریستی نداشتیم. آنها را دزد و قاتل می‌دانستیم. در روستاهای اطراف ما، بارها نیروهای پژاک، اخاذی کردند و کودکان را ربودند. ظلمی که پژاک به من و خانواده‌ام کَرد، نابخشودنی است. فرزندان منف اکنون بدون مادر چگونه بزرگ شوند. فقط انتظار دارم یک خبر از همسرم منتشر شود».
دیدبان حقوق بشر کردستان ایران، همچنان منتظر پاسخ رسانه‌های پژاک/ پ.ک.ک است.