دیدبان حقوق بشر کردستان ایران به منظور بررسی بیشتر موضوع «کودک سربازی» در پ ک ک/پژاک با یکی از اعضای سابق این گروه که بنا به خواست وی از انتشار اسمشان معذور هستیم، گفتگویی ترتیب داده است.
گفتنی است دیدبان حقوق بشر کردستان ایران می تواند اسناد، مدارک و شواهد گسترده و متعددی که در خصوص «کودک سربازان» این گروه و خانواده های آنها در اختیار دارد را به هر دادگاه یا گروه حقوق بشری داخلی و بین المللی ارائه دهد.
همچنین، دیدبان حقوق بشر کردستان ایران آمادگی دارد مستندات خود در این خصوص را با فعالین این حوزه به اشتراک بگذارد.
متن گفتگو با عضو جدا شده «پ ک ک» به شرح زیر است:
با توجه به سابقه حضور شما در گروه پ ک ک/پژاک آیا این گروه و شاخه های آن از کودکان (افراد زیر ۱۸ سال) استفاده می کنند؟
در کل گروه‌هایی مانند پ ک ک و شاخه های مختلف آن با توجه به وابستگی جامعه به دین اسلام و شرایط احساسی موجود در انسان‌ها بر اثر تاثیرات احساسی و عاطفی آن بر خانواده و محیط آن همیشه در مرحله اول به سراغ جذب کودکان و نوجوانان می روند.
معمولا کودکانی که در خانواده های خود مشکلاتی دارند و خانواده های آنها از سطح آموزش و سواد پایینی برخوردارند، بیشتر درگیر این موضوع می شوند.
با توجه به احساسی بودن این افراد در سنین پایین، زودتر تحت تاثیر وعده‌های دروغین این گروه در خصوص آینده ای بهتر قرار میگرند، بدون آنکه اطلاعی از عواقب آن داشته باشند.
خیلی زود این کودکان جذب زندگی بردگی کوهستان می شوند و از احساسات آنها نهایت استفاده را میبرند.
در پ ک ک و شاخه‌های آن سن اعضای جذب شده مهم نیست بلکه افزایش نیروها هدف است.
در این گروه نهادی به نام جوانان که نام های آنها در قسمت های مختلف فرق می کند وجود دارد.
در کردستان سوریه «جوانین شورشگر» یا انقلابی در پژاک «ک ج ر» یعنی سازماندهی جوانان کرد و در ترکیه «بچه های آتش» و در کردستان عراق «ت ج ر» یعنی حرکت جوانان نام دارند.
آنها اینطور وانمود می کنند که این کودکان در جنگ استفاده نمی شوند و تحت آموزش قرار می گیرند، که این به معنای مغز شویی است.
مرحله دوم همان مرحله تحویل جسم و جان کودک ربوده شده است که در آموزش انجام داده می شود.
آشنایی با اسلحه و مهارت های نظامی و تقریبا گاهی دوره سه ماهه یا در نهایت یکساله آموزشی.
کودکانی که سن آنها زیر ۱۸ سال است و بی قرار خانواده می شوند بیشتر در معرض آموزش و تهدید و حتی تنبیه قرار گرفته می‌شوند.
به طور مثال به آنها اسلحه داده نمی شود و به این نحو در واقع با غرور آن کودکانی که هنوز در دو راهی قرار دارند بازی می شود.
یا آنکه او را نزد فرماندهی بی سواد که گذشته او فقط در کشتن افراد خلاصه شده نگهداری می کنند تا به اصطلاح از آن کودکان مراقبت کنند، اما برعکس این کودکان را تحریک به اعمال غیراخلاقی مانند جنگ و کشتن انسان ها کرده و آدم ها را همگی در چشم او دشمن تلقی می کنند.
به نظر شما «چه عللی» باعث جذب کودکان و نوجوانان به این گروه ها می شود؟
نبود آموزش و شناخت خانواده ها از این گروه‌ها مهم ترین علت جذب و فریب کودکان و نوجوانان است.
شما ببینید در پ ک ک و شاخه های آن و حتی خود اوجالان نیز به موضوع آموزش یا همان «مغز شویی» اشاره و تاکید می کند.
کودکان با توجه به سن پایین، عدم آگاهی و سواد لازم برای شناخت کیستی و چیستی این گروه ها و اهداف آنها، گزینه مناسبی برای جذب شدن هستند.
حتی داعشی ها نیز بیشترین جذبی های خود را از میان کودکان انتخاب کردند.
افراد عاقل، بالغ و اگاه به کار پ ک ک نمی آیند چرا که در آینده نزدیک با مخالفت های آنها روبرو می شوند. هرچه سطح سواد کمتر و احساسی تر باشند برای آنها بهتر است.
فقر و بیکاری نیز از دلایل دیگری است که تاثیر زیادی در جذب آنها به این گروه داشته و دارد.
چرا پژاک اجازه ملاقات پدر و مادرهای کودکان و نوجوانان عضو خود را نمی دهد؟
در نهایت خانواده هایی که به دنبال کودک ربوده شده خود می روند، اگر ایرانی باشد باید آشنا یا پارتی خوبی داشته باشند تا بتوانند کودک خود را ببینند، اما این یک طرف قضیه است.
طرف دیگر آن است که اگر کودک بی قرار باشد و در دید فرماندهان آنجا قصد ترک و فرار داشته باشد آن خانواده نمی تواند فرزند خود را ملاقات کند.
هر پدر و مادری تمام امید و فکرش زندگی و آینده فرزندش و موفقیت وی است، هیچ خانواده ای راضی به جذب کودکان خود و رفتن در مسیری بی بازگشت نبوده و نیست و تمام سعی خود را می کند تا کودک را قانع کند تا از این راه باز گردد.
البته در نهایت آنها به خانواده ها دروغ گفته و وعده‌های دروغین برای دیدار با فرزندش میدهند، به طور مثال آنکه می گویند فرزند شما الان در دوره آموزشی است، بعد از آموزش ملاقاتش کنید.
یا آنکه می گویند فرزند شما در منطقه دیگری است این درحالی است که ممکن است فرزند آن خانواده در ۵۰ متری آنها باشد.
اعضای گروه مراقب خانواده هستند تا با اعضای جدا شده تماس نگیرند و سوالی از آنها نداشته باشند.
خیلی اوقات خانواده ها قانع نشده و در نهایت در کمال ناباوری و تعجب مورد بی احترامی و حتی متهم شدن به جاسوسی برای ایران می شوند.
بنابراین، هرگز خانواده ها کودکان خود را نمی بینند تا آنکه خبر کشته شدن آنها را میشنوند یا می بینند.
گروه گ ک ک/پژاک معمولا خبر کشته شدن اعضای خود به خصوص ایرانی ها را سال ها یا ماه ها بعد اعلام می کند و بعضی اوقات نیز هرگز خبری اعلام نمی شود.
همین سرگردانی ها و رفت و آمدهای مکرر خانواده ها به مراکز و پایگاه های پ ک ک/پژاک برای دیدار با فرزندانشان و البته بی نتیجه بودن این تلاش ها، آزار و اذیتی است که در قالب بازی با روح و روان خانواده این اعضا انجام می شود.