امین حتی مهر کارت پایان خدمتش هم خشک نشده بود

امین را با برنامه ریزی قبلی ربودند. حتی مهر کارت پایان خدمتش هم خشک نشده بود که او را فریب داده بودند.

خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، درد هایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود.

یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست پژاک شده اند، خانواده امین گلستانی است.

برادر امین گلستانی در مصاحبه با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران اظهار داشت:

برادر من را با برنامه ریزی قبلی ربودند. حتی مهر کارت پایان خدمتش هم خشک نشده بود که او را فریب داده بودند.

برادر کوچکم امین علاقه بسیاری به کوهنوردی داشت و همیشه همراه با خانواده به کوه می رفتیم اما قبل از اینکه خانواده را ترک کند شنیده بودم که چند روز قبل از آن به تنهایی به کوه در منطقه شاهو رفته بود و یقین دارم که دقیقا در همانجا بود که امین را فریب داده بودند و برنامه ربودنش را چیده بودند، به صورتی که امین کاری را انجام داده بود که اصلا با آن آشنایی نداشت!! آن هم پاک کردن سریال گوشی بر روی کارتن هایشان بود، مطمئنم که این کار را اعضای پژاک به او یاد داده بودند برای این که نتوانیم ردی از او پیدا کنیم.

امین بعد از ترک تحصیل مشغول به کار مکانیکی بود، واقعاً یکی از بهترین مکانیک های شهر بود هیچ وقت پیش نیامده بود داخل خانواده حرفی از هیچ حزبی به میان بیاورد، حتی خانواده ما هم هیچگونه علاقه‌ای به این گروه های مسلح  نداشتیم امین بسیار پسری آرام و سر به زیر بود.

نه مشکلی داخل خانواده با یکدیگر داشتیم و نه حتی مشکل مالی بود. نمی دانم آن افراد از چه حربه ای استفاده کرده بودند تا امین را فریب دهند.

دقیقاً به یاد دارم که هفتم خرداد ماه سال ۱۳۹۷ بود امین ناپدید شد البته قبل از آن به دوستش خبر داده بود که میخواهد عضو پژاک شود ولی سریع تلفنش را خاموش کرده بود، بعد از آن به مدت یک ماه تمامی مناطق اطراف شهر را به دنبالش گشتم مقرهای مختلف شان را پیدا کردم و از آنها سراغ برادرم را می گرفتم ولی آنها هیچ جواب درستی به من نمی دادند، تا اینکه در منطقه شاهو عده ای از آنها را پیدا کردم و در مورد برادرم پرسیدم آنها گفتند امین به عضویت پژاک درآمده است اما خبری از او نیست.

یک سال بعد از این قضیه تمامی مناطق سلیمانیه، اربیل، قندیل و پنجوین را زیر و رو کردم اما دریغ از اینکه اجازه بدهند برادرم را ببینم حتی یک عکس هم به من نشان ندادند.

الان هم تقریباً ۴ سال از نبودن برادرم می گذرد و حتی یک روز هم نیست که پدر و مادرم به من زنگ نزنند و سراغ امین را نگیرند.

دیگر خسته شده ام، نمی‌دانم کجا و چگونه به دنبال برادر کوچکم بگردم، اصلا نمی‌دانم زنده است یا نه!

پدر و مادر پیرم بعد از رفتن فرزند کوچکشان واقعاً از پا افتاده اند و هر لحظه میترسم از شدت غم اتفاقی برایشان بیفتد.

شاید در زمینه آزار و اذیت روحی و روانی خانواده ها، گروه پژاک سردمدار باشد، در اینکه نه تنها اجازه نمی دهند که خانواده های اعضایشان با آنها ارتباط بگیرند، بلکه پس از چندسال از زمان کشته شدن آنها، خبر کشته شدن فرزندان را به خانواده ها اطلاع می دهند که این خود نقض حقوق بشر به حساب می آید.

بسیار جای تاسف دارد که سازمان ها و نهادهای به اصطلاح مدافع حقوق بشری در خصوص این قبیل رفتارهای ناقض حقوق بشری از سوی پ ک ک/پژاک سکوت می کنند و گویا در راستای عادی سازی شرایط حرکت می کنند!