وزیر کشور ترکیه مدعی شده که در حال حاضر و در مناطق کوهستانی اطراف ماکو در خاک ایران ، در کنار کوهستان قندیل این مناطق به عنوان یک منطقه امن مهم برای حزب کارگران کردستان (PKK) و شاخه نظامی آن، موسوم نیروهای مدافع خلق (HPG) عمل می کنند.
اینکه ترکیه از طرح این موضوع چه اهدافی دارد محل بحث نیست هر چند در سال‌های اخیر ترکیه از پ ک ک و شاخه سوری آن به عنوان یک ابزار پیشران و بهانه برای توسعه طلبی های خود بیشترین بهره را برده است و همان طور که می بینیم در سوریه و عراق به همین بهانه استقرار نظامی دارد ولیکن فارغ از مباحث سیاسی و اهداف کشورهای پیرامونی آن چه بیش از این مسائل برای فعالان حقوق بشر دغدغه ذهنی ایجاد کرده تداوم فضای رادیکالیزه و میلیتاریزه در مناطق مرزی و کردنشین ایران است . این فضای امنیتی در طول سال‌های گذشته سبب شده تا مسیر توسعه متوازن در این مناطق حتی از سایر نقاط کشور نیز پایین تر باشد و تحت تاثیر آن مشکلات و چالش های متنوعی بر مردم این مناطق تحمیل شود.
بیکاری، فقر، ناامنی و بسیاری آسیب های اجتماعی و معضلات فرهنگی علاوه بر عدم توجه دولت ها و نگاه پیرامونی به این مناطق از سوی فعالان بخش‌خصوصی نیز با بی‌مهری همراه بوده است. چالش های سیاسی احزاب کردی منحصر به دولت جمهوری اسلامی نبوده بلکه در دوران پهلوی نیز این چالش وجود داشته لذا به نظر می‌رسد باید نگاه نو و متفاوتی به مسائل مرتبط به مناطق مرزی و کردنشین صورت گیرد.
متاسفانه دولت ها و بطور کلی حاکمیت اهتمام جدی برای حل این چالش ها نداشته و از آن بدتر بدنه جامعه مدنی نیز به شدت محافظه کار و سیاست زده هستند و این دو سبب شده اند به جای حل مسئله در مسیر حذف صورت مسئله حرکت کنند.
استقرار گروه های ستیزه جو و شبه نظامی در خاک ایران در مناطق مرزی با ترکیه و اقلیم کردستان عملا مسیر توسعه را در این مناطق مختل کرده و آسیب های جدی برای مردم به همراه داشته و دارد .آن چه از عملکرد دولت و حاکمیت جمهوری اسلامی مشاهده می‌شود نوعی بی تفاوتی و عدم عزم جدی نظام سیاسی حاکم ، حداقل برای استیفای حقوق شهروندی مردم این مناطق است هر چند قرار گرفتن در مسیر توسعه نیازمند عمل و گام های جدی است چیزی که حداقل باید نخبگان و نهادهای مدنی به آن بپردازند و مطالبه کنند که آن نیز متاسفانه به دلیل شدت فضای سیاست زده به حاشیه رفته است.
علی فرهمند