خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، درد هایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست استفاده از کودک سربازان توسط پژاک شده اند، خانواده «سامان خیرآبادی» است.
خانواده که پدرش از شش سال خون جگر خوردن گفته است، از شش سال خواب و خوراک نداشتن گفته است و ملتمسانه از فرزندش خواسته که به آغوش گرم خانواده بازگردد.
نکته قابل تامل اینجاست که خانواده سامان حتی به طور مشخص نمی دانند که آیا فرزندشان زنده است یا کشته شده؟
شاید پرسش اصلی برای خانواده سامان خیرآبادی این باشد که آیا پژاک اجازه رسیدن پیام پدر سامان را به وی می دهد؟ ( با فرض زنده بودن پسرشان)
البته این سوالی است که دیگر خانواده های قربانی سیاست کودک سربازی در پ ک ک و پژاک نیز دارند. آنها می خواهند که رهبران این گروه اجازه ملاقات و ارتباط مستقیم با فرزندان آنها را بدهند، اما دریغ از کمترین توجهی از سوی رهبران پژاک!
پُر واضح است که رهبران اروپا نشین پژاک درد و مشکلات متعدد خانواده های کُرد ایرانی که فرزندان و عزیزانشان در این گروه هستند را درک ندارند.
در تایید اهمیت نداشتن مشکلات خانواده های اعضای پ ک ک/پژاک برای رهبران آنها، کافی است خط مشی رسانه های این گروه ها را بررسی داشته باشیم.
رسانه های وابسته به این گروه ها در اقدامی غیر انسانی اسامی کشته شدگان خود را که عمدتا افرادی زیر ۱۸ سال هستند را پس از چندین سال از زمان کشته شدن آنها اعلام می کنند!
و در ادامه آن اگر احیانا تماسی از سوی گروه با خانواده های آن کشته شدگان هم باشد، خبری از تحویل جسد آن فرد کشته شده نیست و خانواده های آنها هرگز حتی جسد فرزندان خود را نخواهند دید و جای مشخصی برای سوگواری بر مزار آنها نخواهند داشت!
بنابراین، به نظر می آید تا زمانیکه از سوی رسانه ها، فضای مجازی و سازمان های حقوق بشری علیه اقدامات غیر انسانی پ ک ک/پژاک گام های جدی برداشته نشود، همین رویه از سوی آنها تکرار شود.