این موضوع که خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، درد هایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود، مساله ای است باید نسبت به آن توجه ویژه داشت.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست استفاده از کودک سربازان توسط پژاک شده اند، خانواده «سونیا روحی» است.
آنطور که پدر سونیا در گفتگویی با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کرده، دخترش تنها ۱۲ سال داشت که توسط باجناق وی فریب داده می شود و به اردوگاه نیروهای پ ک ک منتقل می شود.
تصور کنید، دختر بچه ای ۱۲ ساله عضو یک نیروی شبه نظامی کُردی میشود که مقاصد و اهدافی چون جنگ با ترکیه و ایران در قالب نظامی و امنیتی دارد!
در اینجا این سوال پیش می آید که در «پ ک ک» آیا آنطور که باید نسبت به اقتضائات روحی و جسمی افراد و به خصوص کودکان توجهی می شود؟
پاسخ این سوال را دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در قالب گفتگوهای متعدد با خانواده قربانیان کودک سربازی و البته اعضای جدا شده از «پ ک ک» ارائه داده است.
خیر، نه تنها کودکان در محیط پ ک ک با اقتضا سنی خود تربیت نمی شوند، بلکه بجای نوازش های پدر و مادر و آغوش گرم خانواده، در اطراف خود افراد غریبه با سنین مختلف و بعضا با زبان های مختلف و به خصوص «تُرک زبان» می بینند.
کودکان بجای اسباب بازی، بجای قلم و کاغذ و آموزش خواندن و نوشتن، سلاح به دست می گیرند، کارهای بی جیره و مواجب انجام می دهند و در دوره های آموزش تیراندازی با سلاح و کشتن افراد شرکت می کنند.
آنها تا به خود بیایند، چندسالی را در زندان «پ ک ک» می گذرانند و توامان با دلتنگی برای خانواده هایشان، روحیه و خلق و خوی یک فرد مسلح و خشن را پیدا می کنند.