سعید ذاکر- کارشناس حقوقی
چند روز پیش نامه سرگشاده دیدبان حقوق بشر کردستان ایران را خواندم که در آن خطاب به نمایندگان پارلمان اروپا خواسته بود در کنفرانسی در روز ششم ژوئن پارلمان اروپا در بروکسل برگزار می شود از حضور فردی که دارای اعلان قرمز از پلیس اینترپل است جلوگیری کند، این درخواست بیانگر آن بود که نگارنده نامه نگاه سیاسی ندارد و صرفاً دغدغه او رعایت حقوق بین الملل و عرف جهانی است.
شاید از یک جامعه نرمال نظیر اروپا انتظار زیادی نباشد ولیکن وقتی که اخبار این کنفرانس را پیگیری و در سایت اینترپل جستجو کردم با کمال تعجب دیدم علاوه بر سیامند معینی یکی از سران شبه‌نظامیان پژاک، رئیس پیشین این گروه شبه نظامی به‌نام حاجی احمدی نیز در پارلمان اروپا حضور داشت و در کنار نمایندگان پارلمان نشسته بودند. هر دوی این نفرات از سوی سازمان پلیس اینترپل جهانی دارای اعلان قرمز هستند!
این احکام بین‌المللی در یک دادگاه ایرانی صادر نشده است بلکه در یک سازمان جهانی با اعتبار فراملیتی صادر شده است. این حجم بی توجهی به قواعد بین المللی آنجا موجب تاسف بسیار می شود که مطالعه اخبار و گزارشات مربوط به شاهدان عینی نشان می دهد فقط شبه‌نظامیان پژاک تعداد قابل توجهی کودک را در نزاع های مسلحانه خود به کارگیری کرده و تاسف بارتر اینکه این کودکان وضعیت نا مشخصی دارند که در تعاریف حقوقی و حقوق بشری مصداق کودک سرباز و ناپدید شدگی اجباری محسوب می شود.
کنوانسیون های متعددی که در نامه دیدبان حقوق بشر کردستان ایران به آنها اشاره شده است هر کدام یک میثاق بین المللی هستند که باید تضمین کننده صلح و آرامش باشد ولیکن در یک افتضاح بزرگ می بینیم دو فرد تحت تعقیب پلیس اینترپل جهانی برای نمایندگان پارلمان اروپا سخنرانی می کنند یا کنار آنها می نشینند و عکس یادگاری میگیرند!
بخشی از جریانات و گروه های سیاسی مخالف دولت ایران نیز به این رویکرد نامتعارف در پارلمان اروپا واکنش‌های تندی نشان دادند که نشان می‌دهد اوضاع چقدر افتضاح است. بسیاری از نیروهای اپوزیسیون و مخالف دولت ایران مخالف این گروه‌های ستیزه‌جو و شبه نظامی هستند که در سابقه آنها انبوهی ترور و قتل غیر نظامیان وجود دارد و این نشان می دهد مسئله حقوق کودکان فراتر از مسائل سیاسی است. ممکن است بسیاری از جریانات سیاسی با هم اختلافات عمیق داشته باشند ولی هیچ جریان با اصالت و متعارفی را نمی‌توان یافت که این گونه همانند پژاک، پاک و امثال این گروه‌ها کودکان را به اسارت و مزدوری ببرند و در این شرایط حضور سران این گروه ها در پارلمان اروپا چگونه توجیه می شود؟!
شاید اگر بخواهیم از یک گفتمان غالب در بین جریانات سیاسی با اصالت و متعارف صحبت کنیم تنها گفتمان می تواند حقوق بشر باشد و به نظر می رسد تنها مسیری که می تواند به احقاق حقوق برابر برای مردم ایران بدل شود این گفتمان است.