سالهاست که مردم مناطق مرزی و توسعه نیافته کشور در شرایط نامساعدی زندگی می کنند و از حداقل امکانات و تجهیزات رفاهی، آموزشی و … برخوردارند. آب، برق، گاز، اینترنت و تلفن، مدرسه و دانشگاه و بسیاری دیگر از مصادیقی که می توان قید کرد یا اصلا نیست یا بسیار کم، فرسوده و قدیمی است!
اما سوال اینجاست که چرا مسئولین دولت ایران نسبت به وظیفه خود در قبال شهروندان ساکن در مناطق مرزی به درستی عمل نکرده و نمی کنند؟
آیا مردم مناطق مرزی جزوی از شهروندان ایران به حساب نمی آیند؟!
متاسفانه رشد نامتوازن در میان شهرها و مناطق ایران و عدم تناسب در مدیریت منابع و امکانات، موجب تجمیع آنها در تهران و برخی شهرهای بزرگ شده و به فراخور آن نیز، سهم دیگر شهرها و البته مناطق مرزی (کُردنشین) حداقل ها شده است.
این موضوع قابلیت اصلاح ندارد تا زمانیکه مدیران ملی و تصمیم گیران کلان کشوری به این مهم با معنای واقعی جامه عمل پوشانند و به بیان چند اظهارنظر جذاب و رأی جمع کن بسنده نکنند!
اما حتی در این شرایط هم باید مطالبه گری داشت و از مسئولین دولت ایران خواست که به وظیفه خود در قبال شهروندان مناطق مرزی و کُردنشین توجه جدی و لازم را داشته باشند.
به نظر می آید، تفکر مدیران در سطح ملی به این ترتیب است که ایران یعنی فقط «تهران» و شهرهای بزرگ! و این رویه آنها شده و بودجه ریزی و تخصیص منابع و امکانات برای دیگر شهرها و مناطق مرزی بر اساس این دیدگاه صورت می پذیرد.
اگر نبود چنین تفکری، باید امروز شاهد تحولی در توسعه و ثبات مناطق مرزی و کُردنشین شاهد می بودیم که نیستیم!
اینجا وظیفه و نقش رسانه ها و شبکه های اجتماعی در فضای مجازی بسیار زیاد است و آنها باید در این خصوص قدم های بزرگ و موثری بردارند.
اصحاب رسانه که عمدتا افرادی دغدغه مند برای آینده کشور هستند و توان توجه دادن مسئولین به موضوعات مختلف را دارند، بهتر است و باید به این موضوع نیز توجه مسئولین را جلب کنند.
مردم مناطق مرزی و کُردنشین نیز بهتر است با استفاده از ظرفیت شبکه های اجتماعی و البته راه های ارتباط با دستگاه ها و مسئولین دولت ایران نسبت به مطرح کردن مسائل و مشکلات خود اقدام کنند.
«دیدبان حقوق بشر کردستان ایران» به عنوان یک نهاد حقوق بشری داخلی بارها نسبت به این موضوع به مسئولین دولت ایران توصیه و حتی هشدار داده که توسعه و ثبات مناطق مرزی و کُردنشین را جدی بگیرد و در این راستا راهکارهایی هم ارائه داده است.
رونق بازارچه های مرزی، ایجاد ثبات و امنیت در فضای کسب کار و ورود سرمایه به این مناطق و شهرهای کُردنشین می تواند بساط پدیده های نامبارکی چون «کولبری» را به عنوان شغلی کاذب برچیند و جوانان این مناطق بدون دغدغه به کسب و کار مورد علاقه اشان در کنار خانواده و در شهر خود مشغول امرار معاش شوند.