دولت ایران وظایف گسترده ای دارد و انتظار به حق مردم این کشور هم از مسئولین خود رسیدگی به وضعیت زندگی و بهبود آن است.
در این میان انتقاد به حقی هم وجود دارد و آن این هست که چرا مسئولین دولت ایران نسبت به وظیفه خود در قبال شهروندان ساکن در مناطق مرزی به درستی عمل نکرده و نمی کنند؟
آیا مردم مناطق مرزی جزوی از شهروندان ایران به حساب نمی آیند؟!
اگر پاسخ مثبت است و آنها نیز شهروند ایران هستند و برخوردار از حقوق شهروندی در ایران، پس باید به انتظارات و مطالبات آنها پاسخی در خور داده شود.
سالهاست که این مردم در شرایط نامساعدی زندگی می کنند و از حداقل امکانات و تجهیزات رفاهی، آموزشی و … برخوردارند. آب، برق، گاز، اینترنت و تلفن، مدرسه و دانشگاه و بسیاری دیگر از مصادیقی که می توان قید کرد یا اصلا نیست یا بسیار کم، فرسوده و قدیمی است!
به نظر می آید، تفکر مدیران در سطح ملی به این ترتیب است که ایران یعنی فقط «تهران» و شهرهای بزرگ! و این رویه آنها شده و بودجه ریزی و تخصیص منابع و امکانات برای دیگر شهرها و مناطق مرزی بر اساس این دیدگاه صورت می پذیرد.
اگر نبود چنین تفکری، باید امروز شاهد تحولی در توسعه و ثبات مناطق مرزی و کُردنشین شاهد می بودیم که نیستیم!
یک کشور تا زمانی که همه اجزا و مناطقش تومان با یکدیگر و همزمان با هم رشد پیدا نکند، نمی تواند به اهداف ملی دست یابد.
امروز ایران دچار «رشد نامتوازن» شده است که در حال و آینده آسیب های جدی اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی را به بار خواهد آورد.
افزایش فاصله طبقاتی و البته فکری و فرهنگی میان مردم مناطق مختلف کشور که ناشی از سیاست گذاری های اشتباه مدیریت کلان ملی و البته ناکارآمدی مدیران مسئول استانی است، در تضاد با رویکرد ایرانی متحد است که مسئولین دولت ایران دم از آن می زنند!
دولت ایران وظیفه دارد که نسبت به حقوق مردم مناطق مرزی و کُردنشین حساس باشد و پاسخگو، همانگونه که نسبت به مردم تهران و دیگر شهرهای بزرگ.
«دیدبان حقوق بشر کردستان ایران» به عنوان یک نهاد حقوق بشری داخلی بارها نسبت به این موضوع به مسئولین دولت ایران توصیه و حتی هشدار داده که توسعه و ثبات مناطق مرزی و کُردنشین را جدی بگیرد و در این راستا راهکارهایی هم ارائه داده است.
رونق بازارچه های مرزی، ایجاد ثبات و امنیت در فضای کسب کار و ورود سرمایه به این مناطق و شهرهای کُردنشین می تواند بساط پدیده های نامبارکی چون «کولبری» را به عنوان شغلی کاذب برچیند و جوانان این مناطق بدون دغدغه به کسب و کار مورد علاقه اشان در کنار خانواده و در شهر خود مشغول امرار معاش شوند.