مناطق مرزی و شهرهای کردنشین ایران می توانند به عنوان یکی از جاذبه های گردشگری ایران مقصد گردشگران داخلی و خارجی قرار بگیرند و همه ساله درآمدزایی خوبی برای ساکنین آن از این طریق ایجاد گردد، اما بنا به شرایط موجود تصور چنین امری دور از ذهن است.
از سوی دیگر، فرصت های سرمایه گذاری خوبی که برای ایجاد کسب و کارهای مختلف در آن مناطق وجود دارد و البته نیاز به پیشبرد پروژه های نیمه تمام می تواند منجر به ورود سرمایه گذاران داخلی و خارجی شود، اما این مهم نیز محقق نمی شود.
اما چرا نمی توان از منابعی که به صورت طبیعی در مناطق مرزی و شهرهای کردنشین وجود دارد به نحوی مطلوب استفاده کرد؟
چرا سرمایه گذاران حاضر به سرمایه گذاری در این مناطق نیستند؟
چرا «مسئولین دولت ایران» علی رغم وعده های گذشته و فعلی خود اقدامات گسترده و ملموسی را برای تغییر در وضعیت معیشتی مردم آن مناطق انجام نمیدهند؟
چرا دستگاه ها و سازمان های مرتبط با این موضوع از ظرفیت و توانی که دارند در راستای «توسعه و پیشرفت» این مناطق بهره نمی برند؟ و البته بسیاری سوالات دیگر که در این مقال نمی گجند.
اما شاید همگی این سوالات علاوه بر آنکه پاسخی اختصاصی برای خود دارند، یک پاسخ عمومی و ریشه ای نیز دارند و آن نبود «ثبات و آرامش» در این مناطق است.
تا زمانی که فضای کسب و کار در آن مناطق از آرامش و ثبات لازم برخوردار نباشد، سرمایه گذار حاضر به تزریق سرمایه خود به منطقه ای ناامن و پر خطر نیست. تا زمانی که این مهم ایجاد نشود، تعداد گردشگرانی که به این مناطق قدم می گذارند بسیار کاهش پیدا می کند و موارد دیگری که متعاقب نبود ثبات ایجاد خواهد شد.
زمانی که ما شاهد هستیم از فعالین اقتصادی و کسب و کار در آن منطقه گروه های مسلح کُردی اخاذی کرده و بعضا آسیب های مالی و جانی به آنها وارد ساخته اند، طبیعی است که رونق کسب و کار در آن مناطق دور از ذهن خواهد بود.
تمامی آنچه بیان شد بر اساس این اصل است که ابتدا در هر منطقه و شهری باید ثبات وجود داشته باشد تا بتوان شاهد توسعه و پیشرفت آن نیز بود.
در این راستا، حتما وظیفه دولت و مسئولین ایران و دستگاه های انتظامی و نظامی آن است که بتوانند فضای مناسبی را جهت رونق کسب و کار مردم آن مناطق فراهم آورند.
علاوه بر این، دولت ایران باید با برنامه ریزی مناسب نسبت به ایجاد زیر ساخت های لازم جهت توسعه «بازارچه های مرزی» را اقدام کند تا میزان اشتغال مردم بومی این مناطق در کسب و کارهای ایجاد شده در آن محیط افزایش یابد.
لازم به یادآوری است که با توجه به شرایطی که در این گفتار بدان اشاره رفت، جوانان برای امرار معاش خود به ناچار به سراغ شغل کاذب «کولبری» می روند و خطرات آن را به جان خود میخرند و البته آسیب های روحی، جسمی و مالی فراوانی هم عاید آنها و خانواده هایشان می شود.