این موضوع که خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، درد هایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود، مساله ای است باید نسبت به آن توجه ویژه داشت.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست استفاده از کودک سربازان توسط پژاک شده اند، خانواده «دانیال دوستی» است.
آنطور که پدر دانیال در گفتگویی با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کرده،«پسرش عضو آنها نشد بلکه او را ربودند، پسرش سیزده چهارده سالش بود و هیچ چیزی در مورد این گروه نمی دانست و مانند هر کودک دیگری مشغول تحصیل و زندگی بوده است.»
وی در ادامه با انتقاد از وضعیت موجود در میزان رفت و آمد آزادانه اعضای وابسته به این گروه های شبه نظامی کُردی می گوید: «اگر امنیتی وجود دارد پس چطور این عناصر آزادانه در کوهستان ها و در میان مردم رفت و آمد می‌کنند، از آنها باج می گیرند، تهدید می کنند و حتی کودکان آنها را با دروغ و دغل می ربایند و وعده زندگی در خارج از کشور را به آنها می‌دهند؟»
شاید این موضوع یکی از وجوه اشتراک خانواده های قربانی سیاست کودک سربازی توسط گروه های شبه نظامی کُردی باشد که از سرنوشت نهایی فرزندان خود بی اطلاع هستند.
پدر دانیال هم با بیان این موضوع که «هیچ خبری مبنی بر کشته شدن پسرمان منتشر نشد. نه جنازه ای به ما نشان دادند و نه جای دفن او را» نسبت به این سیاست غیرانسانی این قبیل گروه ها انتقاد و گلایه کرده است.
عملی «ناقض حقوق بشری» که مستمرا توسط رهبران پ ک ک/پژاک انجام می شود و در قبال آن نیز هیچ واکنش مناسب و جدی از طرف فعالین و مداقعین حقوق انسان ها دیده نمی شود.
اما سوال اینجاست که تا به کی باید نظاره گر نهادهای حقوق بشری جهانی باشیم؟ آیا شهروندان کُرد ایرانی متضرر از سیاست های غیرانسانی «رهبران اروپا نشین پژاک» انسان نیستند؟ یا آنکه حقوق آنها از منظر محافل غربی چندان دارای اهمیت نیست؟!
دیدبان حقوق بشر کردستان ایران همچنان به روند پیگیری های خود در خصوص سرنوشت نامعلوم اعضای این گروه و البته احقاق حقوق خانواده های آنها در بُعد داخلی و بین المللی ادامه خواهد داد.