رویکرد گروه های شبه نظامی چون پژاک در استفاده از کودکان در جنگ، بر خلاف تعهدی است که آنها در «کنوانسیون ژنو» مبنی بر عدم استفاده از کودکان کمتر از ۱۸ سال داشتند.
شاید بتوان فریب و ربایش نوجوانان، جوانان و البته کودکان کُرد و سپس مسلح کردن و استفاده از آنها برای اغراض و منافع رهبران گروه های شبه نظامی چون پژاک و پ ک ک را تنها دستاورد و هدیه مدعیان دفاع از حقوق مردم کُرد دانست.
در واقع این اقدامی ناقض حقوق بشری است که این گروه ها به طور مستمر به انجام آن اصرار می ورزند.
مدت ها است که بحث کودک سربازی از سوی پ.ک.ک/پژاک مطرح است، اما مهمتر از این که این گروه ها کودکان و نوجوانانی که زیر سن قانونی هستند فریب داده و آنها را مسلح می کنند.
اما سوال اینجاست که علت اعلام ناگهانی کشته شدن این کودکان اآن هم پس از چندسال از مرگ آنها چه علتی دارد؟
طبق آماری که طی چند سال اخیر اعلام شده است بیشتر از ۵۰ درصد از افراد کشته شده همین کودک سرباز ها بوده اند.
چه چیزی باعث میشود که این کودکان به سرعت بعد از چندین ماه عضویت، رسانه های پ.ک.ک اسامی آنها را به عنوان کشته شده در جنگ اعلام می کند؟
در پشت پرده این اخبار چه وقایعی پنهان است؟ آیا پ.ک.ک سعی می‌کند که با اعلام این اخبار هویت کودکان را نابود کند تا بتواند در عملیات های مخفی خود از آنها استفاده کند؟
بر اساس کدام عُرف و منطقی میتوان پذیرفت که گروهی شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک از دختر بچه ای ۱۲ ساله برای عضویت در خودشان بهره برداری کرده و در راستای مقاصد و اهداف رهبران این گروه وی را به کار گیرند؟
اینکه سرنوشت این دختر کم سن و سال چه خواهد شد و چگونه رفتاری با او در مدت زمان حضورش می شود پرسش بسیار مهمی است که قطعا دغدغه روزانه خانواده محمودی است.
آیا پژاک از شیلان محمودی به عنوان سرباز و نیروی نظامی خودش در میادین جنگی سوریه و عراق استفاده می کند؟
آیا او نیز همچون دیگر دختران و زنان حاضر در پژاک روزانه باید کارهای سخت و طاقت فرسایی را انجام دهد؟
آیا رهبران پژاک نسبت به آینده و سرنوشت وی و دیگر دختران کم سن و سال (افراد زیر ۱۸ سال فارغ از جنسیت آنها) اهمیتی می دهند؟
بر اساس عملکرد گذشته پ ک ک/پژاک پاسخ به سوالاتی از این دست بسیار واضح و روشن است و نیازی به باز کردن بیشتر مساله و پرداختن به جزییات دیگر نیست.
آنچه که باید بهتر به آن توجه کرد آنکه ریشه های جذب و عضو نیرو برای چنین گروه هایی را باید خشکاند و مانع از تکرار چنین اتفاقاتی برای دیگر نفرات شد.
حتما «کوثر محمودی» که امروز دیگر به زندگی عادی خود برگشته به فکر سرنوشت خواهرش هست و از اینکه باعث شده خواهرش به این گروه ملحق شود و زندگی وی را به مسیری نامعلوم کشانده تحت فشار روحی و فکری قرار دارد.
اما برای کمک به این خانواده و شخص «شیلان محمودی» که به هنگام عضویت تنها ۱۲ سال داشته، نهادهای حقوق بشری چه کرده اند؟
آیا صرفا همین موضوع برای اثبات استفاده از کودکان توسط پ ک ک/پژاک کافی و محکمه پسند نیست؟
دادگاه های بین المللی و سازمان های حقوق بشری چون سازمان عفو بین الملل و شورای حقوق بشر سازمان ملل نسبت به این موضوع چه اقدامی انجام می دهند؟
تقاضا داریم که هر فرد یا دستگاه و سازمانی که اطلاعی از سرنوشت مبهم و نامعلوم «شیلان محمودی» در پژاک دارد با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کند تا ما همچون گذشته بتوانیم پیگیر وضعیت کودک سربازان عضو پ ک ک و البته خانواده های قربانی این سیاست باشیم.