تجاوز رژیم اسرائیل به نوار غزه، اکنون وارد هفته سوم خود شده است.
به اذعان نهادهای بین‌المللی، سازمان کمک‌رسان منطقه‌ای و جهانی، رسانه‌ها و فعالان رسانه‌ای و حقوق بشری، هزاران کودک و زن و انسان غیرنظامی در بمباران بی‌سابقه غزه توسط رژیم اسرائیل جان خود را از دست داده‌اند. هزاران نفر معلول و مجروح شده‌اند. زیرساخت‌های زندگی حداقلی در نوار غره (به‌عنوان بزرگترین زندان سر باز جهان) نابود شده است. مدرسه، بیمارستان، خطوط انتقال آب، ساختمان‌های غیرنظامی، نهادهای وابسته به سازمان ملل نابود شده است. چندین خبرنگار نیز جان خود را از دست داده‌اند. اسرائیل عملا از بمب‌های ممنوعه‌ی فسفری استفاده می‌کند و آمبولانس‌ها را هدف قرار می‌دهد و قصد دارد غزه را به یک مکان غیرقابل سکونت تبدیل کند.
رژیم اسرائیل از آغاز تجاوز، آب و برق را در نوار غزه قطع کرده، مانع از ورود پزشکان و کمک‌های فوری درمانی و غذایی به این منطقه شده و به‌طور همه‌جانبه در حال بمباران همه مناطق در نوار غزه است. بیمارستان، مدارس، مساجد، ساختمان‌های رسانه‌ای، اماکن مرتبط با سازمان ملل و هر آنچه که قابلیت تخریب و نابودی داشته، توسط اسرائیل و آن هم بدون وقفه هدف گرفته شده است. گزارش‌های مختلف حاکی از آن است که رکورد بمباران در خاورمیانه شکسته شده و نوع جدیدی از بمب‌های سنگین در اختیار اسرائیل قرار گرفته تا عملاً حیات و نوع بشر در غزه نابود شود.
در این میان، همچنان رسانه‌های غربی، در حال دفاع از اسرائیل هستند. آنها به بمباران مدارس و بیمارستان‌ها اشاره می‌کنند، اما خبر را نوعی تنظیم می‌کنند که گویی مدارس و بیمارستان و راه‌ها و ساختمان‌ها خود به خود نابود شده‌اند و مردم غزه نیز به طور طبیعی جان خود را از دست می‌دهند. بیمارستان‌های متعددی نابود شده، اما نهادهای حقوق بشری، از بردن نام عامل این تخریب، هراس دارند. خبرنگار و عکاس رویترز، در جنوب لبنان کشته شده است، اما این بنگاه خبری، نامی از اسرائیل را منتشر نمی‌کند. سیاستمداران غربی برای عرض ارادت و ادب و حمایت، در اسرائیل صف کشیده‌اند و گویی جهان، انتظار می‌کِشد تا غزه نابود شود و بحران به اتمام برسد و همگان با چند قطره اشک و انتشار یک مطلب در شبکه‌های اجتماعی، وظیفه خود را انجام دهند. هزاران نهاد حقوق بشری، به طور اختصاصی در مورد کودکان فعال هستند، بودجه دارند و در فضای مجازی فعالیت می‌کنند، اما عملاً در برابر شرایط غزه یا ساکت هستند یا قدرت اقدام میدانی و عملی ندارند.
تنها نکته امیدوارکننده وجود رسانه‌های مجازی و شبکه‌های اجتماعی است که حجم جنایات اسرائیل را به همگان اثبات کرده و این جنایات و جسد کودکان، پیش چشم جهانیان ثبت شده است. اگر رسانه آزاد و شبکه اجتماعی نبود، ما هیچگاه از میزان توحش اسرائیل در نوار غزه باخبر نمی‌شدیم. چون از CNN، فاکس‌نیوز و بی.بی.سی، انتظاری جز دفاع از اسرائیل نمی‌رود.
این حجم از جنایت اسرائیل در غزه و سکوت جهان و اکتفا به تظاهرات و جلسه‌های بی‌خاصیت و ابزار نگرانی از سر رفع تکلیف، بار دیگر اثبات کرد که منطق حاکم بر جهان، رئالیسم است و دیگر خبری از سازمان ملل، آرمان‌گرایی، اهمیت حقوق بشر، کارکرد نهادهای بین‌المللی و… نیست و اگر ملت و کشوری خواستار تقویت قدرت ملی و دفاع از حقوق خود است، باید به خود متکی باشد و در عرصه نظامی، قدرت زیادی تولید کند. اگر نیروی نظامی غزه، از آنچه که هست، قوی‌تر بود؛ به احتمال زیاد، توازن نظامی حفظ می‌شد و کودکان کمتری در غزه جان خود را از دست می‌دادند. آنچه که غزه را نجات خواهد داد، نه محکومیت اسرائیل توسط نهادهای بین‌المللی و نه هشتگ و عکس در فضای مجازی است؛ آن چیزی که غزه را نجات می‌دهد، قدرت نظامی و اجبار اسرائیل برای توقف جنایات و بازگشایی مرزهای زمینی و دریایی برای ارسال کمک‌های بشردوستانه است.