این موضوع که خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، دردهایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود، مساله ای است باید نسبت به آن توجه ویژه داشت.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست استفاده از کودک سربازان توسط پژاک شده اند، خانواده «بیان احمدی» است.
آنطور که برادر بیان در گفتگویی با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کرده، «خواهرش سال ۸۹ که فقط ۱۸ سال سن داشت خانه را ترک کرد، تقریباً تازه درسش را تمام کرده بود از نظر خانواده هیچ گونه مشکلی نداشت الا یک مشکل آن هم مشکل مالی بود.»
وی در ادامه می گوید: «بیان هیچ گونه پیش زمینه ای نسبت به احزاب و گروه های سیاسی نداشت حتی آنها را هم اصلا نمی شناخت تا همین الان هم ما اصلا نفهمیدیم که چطور شد که خانه را ترک کرد و عضو این گروه شد.»
نکته قابل تاملی در اینجا مطرح شد، مشکل اقتصادی. بله تا زماینکه مشکلات خانواده های کُرد ایرانی از منظر اقتصادی، فرهنگی و .. حل و فصل نشود گروه های شبه نظامی کُردی از این وضعیت سواستفاده می کنند و از نوجوانان و جوانان در راستای تمیکل نیروی انسانی خود بهره برداری می کنند.
در اینجا خوب هست که بار دیگر مسئولیت کلیه نهادها و دستگاه های مختلف فرهنگی، آموزشی، اقتصادی و البته رسانه های ملی و حتی استانی رو گوشزد کنیم که مسئولیت سنگینی در قبال خانواده های کُرد ایرانی برعهده دارند.
برادر بیان در ادامه گفتگو با دیدبان می گوید: «پدر من یلی بود، یک پهلوان بود درست است با اینکه مال و منالی نداشت و سرمایه آنچنانی نداشت اما در میان همه اعتبار پهلوانی داشت چطور ممکن است همچین پهلوانی از پای در آید؟»
وی اضافه می کند که خیلی روشن است دلیل آن نبودن و ندیدن دختر کوچکش بود و او از این غصه دق کرد و فوت شد.»
بله، ریشه عضویت افرادی چون «بیان احمدی» مشکلات اقتصادی، اختلافات میان فرزندان و با والدین، عدم درک متقابل اعضای خانواده از شرایط و اقتضائات سنی یکدیگر، ناکامی های مختلفی که بعضا در سنین کودکی و نوجوانی تحمل آنها می تواند برای آن افراد مشکل باشد و دیگر موارد و عللی باشد که می طلبد برای حل آن مسئولین دولتی و غیر دولتی اقدامات گسترده و جدی را در دستور کار خود قرار دهند.