دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در ادامه گفتگوهای مستمر خود با خانواده قربانیان جنایات گروه پ ک ک/ پژاک با پدر «محمد نوید دوستی» یکی از اعضای پژاک، گفتگویی را ترتیب داده است.
به نظر می رسد قطار پ ک ک/پژاک برای مرگ کودکان و جوانان کرد قصد توقف ندارد.
رویکرد گروه های شبه نظامی چون پژاک در استفاده از کودکان در جنگ، بر خلاف تعهدی است که آنها در «کنوانسیون ژنو» مبنی بر عدم استفاده از کودکان کمتر از ۱۸ سال داشتند.
شاید بتوان فریب و ربایش نوجوانان، جوانان و البته کودکان کُرد و سپس مسلح کردن و استفاده از آنها برای اغراض و منافع رهبران گروه های شبه نظامی چون پژاک و پ ک ک را تنها دستاورد و هدیه مدعیان دفاع از حقوق مردم کُرد دانست.
در واقع این اقدامی ناقض حقوق بشری است که این گروه ها به طور مستمر به انجام آن اصرار می ورزند.
در حالی که در دنیا خشونت مطرود است و مسائل از طریق دیپلماسی، گفتگو و صحبت با انسان های دیگر حل و فصل می شود، اما پژاک، شاخه «پ ک ک»، برای ترویج خشونت همچنان تلاش می‌کند تا تعداد بیشتری از جوانان کرد را به کام مرگ بفرستد.
اغلب این کودکان (افراد کمتر از ۱۸ سال) با زور و تهدید، وابستگی به مواد مخدر یا پرداخت پول به کار گرفته می‌شوند.
از آنجا که کودکان خیلی راحت تحت تاثیر قرار می‌گیرند به راحتی هم در دام پ.ک.ک گرفتار می‌شوند. برای نمونه در راه مدرسه دزدیده می‌شوند یا آنها را فریب میدهند، یا خانواده مستأصل از فقر را راضی می‌کنند که فرزندان را با مبلغی ناچیز در اختیار آنها قرار دهند.
از سوی دیگر پ.ک.ک با قربانی کردن کودکان به راحتی می‌توانند به اهداف خود برسند، چرا که کودکان نسبت به بزرگسالان برداشت کمتری از فاجعه در میادین جنگی دارند و به عبارتی دیگر جسورتر هستند.
گاهی کارهای خطرناکی را انجام میدهند که بزرگسالان حاضر به انجام آن نیستند. جاسوسی می‌کنند، یا مواد منفجره را براحتی حمل می‌کنند.
یکی از این کودکان نیز «محمد نوید دوستی» است.
متن کامل گفتگو با پدر محمد نوید دوستی به شرح زیر است:
پسرم تقریباً ۱۶،۱۷ سال سن داشت هنوز به سن قانونی نرسیده بود و گواهینامه نداشت ولی بسیار اصرار داشت که برای او ماشین تهیه کنم، اما چون گواهینامه نداشت این کار را برای او انجام ندادم، به همین خاطر مدتی با یکدیگر درگیر بودیم.
نوید بسیار پسر ساده و سر به زیری بود هیچ وقت قبل از آن پیش نیامده بود که با یکدیگر درگیر شویم اما آن اواخر به خاطر داشتن یک ماشین مقداری مشکلات ایجاد شده بود، گاهی اوقات من را تهدید می کرد اگر برای او ماشین نخرم عضو پژاک می شود و میگفت آن ها همه چیز به من میدهند!
ولی من واقعا فکرش را هم نمی کردم او ارتباطی با اعضای پژاک گرفته باشد، فکر میکردم فقط یک سری حرف های بچه گانه است چون اصلاً پسر من هیچ وقت علاقه ای به هیچ حزبی نداشت و تنها آرزویش داشتن یک ماشین بود.
به همین خاطر در کمال ناباوری یک روز خانه را ترک کرد، باز هم می‌گویم که واقعاً فکر نمی کردم که به خاطر مسئله خرید ماشین خانه را ترک کند! اصلا این چه وعده ای بوده که آنها به پسرم داده بودند؟! یعنی به او گفته بودند به تو ماشین می دهیم؟!
مدتی از او بی خبر بودیم و چون از قبل به من گفته بود که اگر برایش ماشین نخرم عضو پژاک میشود بلافاصله خودم را به عراق رساندم تا در میان مقرهای پژاک بتوانم خبری از پسرم پیدا کنم، نزدیک به یک سال مدام در آنجا رفت و آمد داشتم که خبری از پسرم بگیرم اما تمام مدت آنها حضور پسرم را انکار می کردند.
بالاخره بعد از یک سال اصرار و پیگیری کردن من و مادرش به نتیجه رسید و آنها قبول کردند که نوید در میان آنهاست، اما اجازه ملاقات را به ما ندادند و گفتند که او در اینجا نیست و به یک منطقه دیگر منتقل شده است.
هیچ کاری از دستمان بر نمی آمد و مجبور شدیم که به ایران بازگردیم و منتظر خبری از پسرمان باشیم این انتظار نزدیک به چهار سال طول کشید و بالاخره نوید توانسته بود که خودش را نجات دهد و از آنجا فرار کند.
زمانی که به خانه برگشت واقعا آن نوید سابق نبود به شدت دچار سوء تغذیه شده بود ولی توانست خودش را با شرایط وفق دهد، مدت زیادی طول کشید تا شرایط روحی و جسمی او بهبود پیدا کند و خوشبختانه همین اتفاق هم افتاد و الان هم ازدواج کرده و مشغول کار و زندگی خودش است.
زمانی هم که برگشت خودش هم اعتراف کرد آن موقع از نظر سن بسیار کودکانه رفتار میکرد و قدرت تشخیص حقایق را نداشت به همین خاطر عناصر پژاک هم دقیقا از همین اتفاق سوء استفاده کرده بودند و با وعده و وعید های خودشان اقدام به ربودن پسرم کردند.
الان فقط خدا را شاکرم که پسرم در میان خانواده است و توانست تشکیل زندگی بدهد، همین برای من کافی است که پسرم زندگی خوبی را داشته باشد.
امیدوارم هیچ خانواده‌ای غم دوری فرزندش را نداشته باشد.