جنگ گسترده که اردوغان این بار نه فقط با حمایت و چراغ سبز بلکه با مشارکت حاکمان فاسد و بی کفایت اقلیم کردستان عراق آغاز کرده است، یک ظاهری دارد و چندین باطن که به نظر می‌رسد همچون بسیاری از برنامه های آک پارتی در سال‌های اخیر پی ریزی شده است.
هدف اصلی حملات وارد کردن ضربه آخر بر پیکره بی جان پ ک ک در نقطه ای است که اگر به نتیجه برسند عملاً پ ک ک و پژاک را به سمت یک نقطه محدود در مرز ایران خواهد برد و خط وصل شمال عراق به شمال و شرق سوریه نیز از کنترل پ پ ک خارج خواهد شد.
ترکیه تلاش ویژه ای دارد که ایران را وارد تنش کُردی کرده و در این مرحله بارزانی هم بی میل نیست که به ایران بگوید اگر نگران حضور نیروهای اپوزیسیون کردی مقیم اقلیم هستید باید در این جنگ مشارکت کنید، چراکه به هرحال حملات ایران به اقلیم کردستان برای آنها خفت و خواری بزرگی را رقم زده است.
هدف دیگر ترکیه امن‌سازی منطقه ای است که «بزرگترین پروژه های اقتصادی ترکیه در اقلیم» کلید زده شده و در بلند مدت عابدی بسیاری برای دولت آنکارا خواهد داشت.
در این میان بهانه پ ک ک مانند گذشته ابزاری برای توسعه طلبی های اردوغان است تا حدی که این ظن تقویت می‌شود که چگونه است هر جا ترکیه می خواهد وارد شود قبل از آن پ پ ک آنجا حضور دارد.
ممکن است سران گروه پ ک ک با ترکیه بده بستان های پنهانی داشته باشند یا مذاکراتی که در نروژ بین «زبیر آبدار» و «رمزی کارتال» از پ ک ک و «فیدان» از میت شکل گرفته است مسیر قربانی کردن گریلاها را فراهم کرده است.
هنگامی که شایعه می‌شود شورای رهبری پ ک ک با حدود ۱۵ نفر در این شرایط که ادوغان و بارزانی قتل‌عام گریلاها را رقم می‌زنند به قامشلو رفته‌اند، این ظن و گمان تقویت می شود.