کدام حزب سیاسی، اسلحه به دست می‌گیرد و مقر اصلی آن کوهستان است؟
گروه مسلح و ستیزه‌جوی پژاک که کارنامه سیاه حقوق بشری و رفتار ضدانسانی آن با اعضای خود، هم‌اکنون سمبل نقض حقوق بشر، حقوق کودکان و سایر ابعاد حقوق اساسی است و سابقه اقدامات تروریستی، استفاده از کودکان به‌عنوان سرباز و اخاذی را در کارنامه خود دارد، نمونه دیگری از اقدامات ضدانسانی خود را منتشر کرده است. این گروه به‌تازگی از یک تروریست که با افتخار به ترور مردم عادی در استان خوزستان ایران، افتخار کرده و رسماً مسئولیت آن را پذیرفته است، حمایت کرده و به حبیب اسیود، لقب «فعال اهوازی» داده است!!
البته تغییر عمده مفاهیم و بی‌ارزش کردن عباراتی مانند حزب، حقوق بشر، آزادی، مقاومت و… وجه مشترک پژاک و سایر گروه‌های تروریستی و مسلحی است که در سراسر جهان، مشغول فعالیت هستند. داعش نیز خود را حامی حقوق مردم، آزادی‌بخش و فعال در جهت تعالی انسان توصیف می‌کرد، اما سابقه عملیات انتحاری، بریدن سر افراد بی‌گناه و… را در کارنامه ننگین خود داشت؛ لذا از این نظر می‌توان وجوه تشابهی میان پژاک و داعش یافت. پژاک که در این بیانیه، خود را «حزب حیات آزاد کوردستان (پژاک)» نامیده است، به سوالات مهمی پاسخ نداده است.
اول: کدام حزب، گروه مسلح دارد؟ اگر این گروه‌ها از جمله پژاک و جنبش نضال مدعی فعالیت سیاسی و قانونی آن هم برای حمایت و احقاق حقوق کردها هستند، چرا اعضای خود را مسلح می‌کنند؟ کدام حزب سیاسی، اسلحه به دست می‌گیرد و مقر اصلی آن کوهستان است؟ استفاده از اعضای زیر سن قانونی، نقض حقوق بشر و حقوق بین‌الملل است. کنوانسیون حقوق کودکان به صراحت به‌کارگیری افراد زیر ۱۸ سال را ممنوع کرده است. چرا پژاک، همچنان کودک‌سرباز دارد؟ یک گروه مسلح و شبه‌نظامی با سابقه اخاذی، ربایش کودکان، ترور راننده آمبولانس هلال‌احمر، عملیات تروریستی، توزیع مواد مخدر و…؛ دقیقاً چه «وظایف حزبی و سازمانی» دارد؟ منظور پژاک از وظایف حزبی، ترور است؟
دوم: کدام حزب، رسما مسئولیت ترور افراد بی‌گناه را برعهده گرفته است؟ سران پژاک، مشکل بینایی و شنوایی دارند یا حافظه تاریخی آنها دچار مشکل شده است؟ آنها متوجه نشدند شبکه ضدمردمی و تروریستی اینترنشنال، در مصاحبه با حبیب اسیود، بعد از حمله تررویستی سال ۱۳۹۷ در اهواز با وی مصاحبه کرد و حبیب اسیود، رسما مسئولیت ترور را پذیرفت؟ چگونه این فرد توسط پژاک، فعال اهوازی لقب گرفته است؟ این چه فعالیتی برای حقوق مردم ایران است که بعد از ۴ دهه صرفا جوانان و نوجوانان و مردم عادی و غیرنظامی را قربانی کرده است؟
سوم: اگر مقاومت و آزادی‌خواهی مناسب است، چرا سران پژاک در این راه فقط کودکان و فرزندان خانواده‌های عادی را قربانی می‌کنند؟ چرا سران پژاک، خود وارد مبارزات آزادی‌خواهانه (؟!) نمی‌شوند و فقط در نقاط نامعلومی نشسته و بیانیه صادر می‌کنند؟
چهارم: پژاک، نه اعتباری نزد گروه‌های مختلف کُردی دارد (آنها پژاک را زائده‌ای از پ.ک.ک می‌دانند که دغدغه ایران و کردهای ایران را ندارد) و نه آبرویی در میان مردم کُرد و حتی عرب! حمایت از تروریست‌هایی مانند اسیود، آخرین تلاش‌های یک گروه ضدمردمی برای مطرح شدن است که البته موفق نخواهد بود.