این موضوع که خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، درد هایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود، مساله ای است باید نسبت به آن توجه ویژه داشت.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست استفاده از کودک سربازان توسط پژاک شده اند، خانواده «سیامک احمدی» است.
آنطور که پدر سیامک در گفتگویی با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کرده، خانواده آنها پس از کشته شدن یکی از پسران وی که برادر سیامک بوده و عضویت سیامک در گروه های شبه نظامی کُردی کاملا هم پاشیده و نابوده شده است.
هرچند که این رویه گروه های شبه نظامی مستقر در «اقلیم کردستان عراق» نامناسب و کاملا غیرانسانی است و در تضاد با تعهدات بین المللی به حساب می آید، اما در عین ناباوری هیچ یک از مجامع حقوق بشری نسبت به آن اعتراضی نداشته و اقدامی انجام نمیدهند!
رسانه ها نیز که گویا این قبیل موضوعات برایشان از اهمیت کافی برخوردار نیست و بسیار محدود و معدود هستند کسانی که در به عنوان اصحاب رسانه وارد میدان شده و از حقوق مردم کُرد ایرانی در برابر این ظلم آشکار قلم فرسایی کنند!
خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده توسط نیروهای پژاک و دیگر گروه های شبه نظامی کُرد ایرانی مستقر در خاک اقلیم، همواره نسبت به سرنوشت فرزندان خود اظهار بی اطلاعی می کنند چرا که آن گروه مانع هرگونه ارتباط و تماسی میان آنها و فرزندانشان می شوند.
اما تاسف بارتر آنجاست که حتی خبر کشته شدن فرزندان آنها نیز یا به خانواده ها اطلاع رسانی نمی شود، یا تعمدا و در سیاست غیرانسانی دیگری، سال ها پس از کشته شدن آن فرد به خانواده اش خبر میدهند.
شاید به همین دلیل هست که خانواده «سیامک احمدی» و دیگر خانواده های کُرد ایرانی یک پیام مشخص و واضح را برای رهبران پژاک دارند و آن این هست که: «الهی به حق خودش و پیغمبر سرنگون بشن که اینطوری بچه مردم رو بدبخت میکنن و میبرن، اصلا نمیدونیم پسرمون کجاست!»
بله، نفرت و انزجار عمیق از سیاست و رویه رهبران پژاک در میان خانواده های کُرد ایرانی موج میزند و آنها منفورترین مردم نزد کردهای ایران هستند.