پیدا کردن یک پاسخ روشن برای این سوال، کار دشواری است. شواهد چند سال اخیر، نشان دهنده این است که پ.ک.ک در ورطه تکرار و بلاتکلیفی افتاده است. این گروه در سال ۲۰۱۴ و در شرایطی که مذاکرات صلح، بین دولت و نمایندگان کُرد در جریان بود، در برخی از شهرهای مناطق کردنشین ترکیه خندق حفر کرده و با تسلیح نوجوانان و غیرنظامیان و به راه انداختن جنگی به نام تشکیل مناطق خودگردان، زیر میز مذاکره زدند و آتش جنگ، یک بار دیگر شعله ور شد.
از آن سو، اردوغان نیز که نتوانسته بود به تنهایی دولت تشکیل دهد و ناچار شده بود که با رهبر تندترین جریان راست افراطی ملی گرای ترکیه یعنی دولت باغچلی شریک شود و دولت ائتلافی تشکیل دهد، حملات بی امان خود را ادامه داد.
در پارلمان نیز، حزب دموکراتیک خلق ها (ه.د.پ)، با آن که شصت کرسی، یعنی یک دهم از کرسی ها را در اختیار دارد، با اتهام حمایت از ترور و تبعیت از دستورهای سران پ.ک.ک، عملاً در بایکوت و انزوای سیاسی قرار گرفت. جنگ بین ترکیه و پ.ک.ک، نه تنها به شمال عراق، بلکه به سوریه نیز کشیده شده و هنوز هم ادامه دارد.
از آنجایی که بر اساس گزارش های منتشر شده از سوی وزارت کشور ترکیه، در چند سال اخیر، پیوستن اعضای جدید به پ.ک.ک به رقمی نزدیک به صفر رسیده و میزان کشته ها و فراری ها و تسلیمی های این گروه افزایش چشمگیری پیدا کرده، دولت به این جمع بندی رسیده که نیاز به مذاکره نیست و جنگ باید ادامه پیدا کند.