این موضوع که خانواده اعضای فریب داده شده یا ربوده شده پژاک (کُردهای ایرانی) می خواهند صدایشان شنیده شود، درد هایشان دیده شود و پس از آن کسی یا کسانی به مدد آنها رفته و آلامی بر مشکلات بسیار آنها شود، مساله ای است باید نسبت به آن توجه ویژه داشت.
بار سنگین مشکلات متعددی که متعاقب از دست دادن فرزندانشان متحمل این خانواده ها میشود بعضا به فروپاشی و نابودی کامل برخی از آن خانواده ها منجر می شود.
بارها در خصوص خانواده های کرد ایرانی که قربانی سیاست های غیر انسانی و ناقض حقوق بشری چون ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پ ک ک/پژاک شده اند گفته ایم.
خواسته ها و مطالبات آنها را هم از زبان خودشان در قالب گفتگوهای متعدد و گزارشاتی مطرح کردیم.
روی سخن این خانواده های با مخاطبان خاص خود اعم از دولت ایران، نهادهای حقوق بشری داخلی و خارجی، رسانه ها و فعالین مجازی و در نهایت رهبران پ ک ک/پژاک است.
سرگردانی تنها یکی از آسیب هایی است که خانواده های قربانی سیاست ناپدیدسازی اجباری و به کارگیری کودک سرباز در گروه های شبه نظامی چون پژاک با آن مواجه هستند.
اما، گویا گوش شنوایی نیست و دیده ای برای تماشای غم و اندوه بسیار آنها، آماده نیست!
این افراد و خانواده های قربانی، به اختیار این سرنوشت را پیدا نکردند، آنها به خواست خودشان گرفتار این حجم از مشکلات عدیده اقتصادی، اجتماعی و … نشدند و هیچ کدامشان از اینکه فرزند یا فرزندانشان توسط شبه نظامیان کُرد دزدیده یا فریب داده شده خوشحال نیستند.
یکی از آن چندین خانواده کُرد ایرانی درگیر در این موضوعات که قربانی سیاست استفاده از کودک سربازان توسط پژاک شده اند، خانواده «ابراهیم ایزدی» است.
آنطور که برادر ابراهیم در گفتگویی با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران مطرح کرده، او پسری بسیار سر به زیر بود و هیچ وقت هم علاقه‌ای به عضویت در گروه ها و احزاب های مختلف و مبارزه مسلحانه نداشت.
وی در ادامه اینطور می گوید که همه جا به دنبالش گشتیم هرجایی که فکرش را بکنید. نهایتاً فکرمان به عناصر پژاک رسید که گاهی اوقات وارد روستاها می‌شدند و برخی از جوانان را با خودشان می بردند.»
بله، این «رویه انکار» حضور افراد ربوده شده یا فریب داده شده از سوی نیروهای پ ک ک/پژاک به امری عادی بدل شده است و متاسفانه این رویکرد غیر انسانی جداسازی اعضای خانواده ها از جانب این گروه مورد اعتراض و واکنش جدی هیچ یک از «مدعیان دفاع از حقوق بشر» در نهادهای بین المللی هم قرار نمی گیرد!
اینکه زندگی و سرنوشت افراد و خانواده های کُرد ایرانی تا به این حد بازیچه دست رهبران اروپا نشین پژاک و پ ک ک قرار گرفته است، بسیار جای تاسف و البته تامل دارد.
برادر ابراهیم در بخش دیگری از صحبت های خود با دیدبان حقوق بشر کردستان ایران جمله ای را گفت که در تایید همین رویکرد غیر انسانی این گروه هاست.
وی گفت: «تقریباً چند ماهی بعد از فوت پدرم ناگهان یکی از دوستان به ما خبر داد که اسم ابراهیم را به عنوان یکی از افراد کشته شده در جنگ ترکیه اعلام کرده اند، ما هم سراسیمه اخبار را چندین بار دنبال کردیم و عکس و مشخصات برادرمان را به عنوان شخصی که در پ.ک.ک حضور داشته و در جنگ با ترکیه کشته شده است مشاهده کردیم.»
اینکه پدری در فراغ فرزندش و از فرط نگرانی و غصه از دنیا برود، اینکه پدر ابراهیم با آرزو و حسرت دیدار و آغوش گرفتن پسرش از این دنیا برود، آیا چیزی جز زیر پاگذاشتن حقوق اولیه و انسانی افراد از سوی نیروهای پ ک ک/پژاک است؟!
اینکه چرا همواره مشکلات خانواده های کُرد ایرانی به عنوان شهروندان ایرانی در سایه کم/بی توجهی رسانه ها، فضای مجازی و به تبع آنها مسئولین قرار می گیرد خود یک علامت سوال بزرگ را می طلبد و ما نیز تا کنون نتوانستیم پاسخی قانع کننده برای آن بیابیم.
شاید این میزان از تبعیض در انتشار و انعکاس اخبار متربط با ظلمی که از سوی گروه های مذکور در قبال خانواده های کُرد ایرانی می شود، به دلیل نوع نگرش برخی مدیران و مسئولین دولت ایران دارد که نسبت به مسائل مناطق مرزی بسیار بی تفاوت هستند و صرفا با بیان برخی شعارها می خواهند مشکلات مردم این مناطق را حل و فصل نمایند!
دیدبان حقوق بشر کردستان ایران ضمن محکوم کردن این قبیل اقدامات از سوی گروه های شبه نظامی کُردی، از کلیه افراد و مجامع مدافع حقوق بشر داخلی و خارجی دعوت می کند به حل و فصل مسائل و مشکلات خانواده های کُرد ایرانی توجه بیشتر و جدی تری را داشته باشند.