ربودن خردسالان و فریب جوانان در تمامی کشورهای دارای اقلیت کرد و حضور سازمان‌های وابسته به پ.ک.ک همچان ادامه دارد.
همچنین این مسئله به طور منظم در کردستان ایران اتفاق می‌افتد، جایی که نوجوانان کرد ایرانی هم از طریق پلتفرم‌های رسانه‌های اجتماعی و هم از طریق گردانندگان محلی که عمداً آنها را هدف قرار می‌دهند تحت تأثیر و فریب قرار می‌گیرند تا بعداً بدون اطلاع خانواده‌هایشان به منطقه قندیل، جایی که مقر و اردوگاه پ.ک.ک واقع است، منتقل شوند.
جنایت جنگی
در سال ۱۹۷۷، پروتکل‌های الحاقی به کنوانسیون ۱۹۴۹ ژنو، به کارگیری و استفاده نظامی از کودکان زیر ۱۵ سال را ممنوع کرد.
پروتکل الحاقی دوم ۱۹۷۷ می‌گوید: «کودکانی که به سن پانزده سالگی نرسیده‌اند، نه در نیروهای مسلح یا گروه‌ها به کار گرفته شوند و نه مجاز به شرکت در درگیری‌ها هستند».
این جنایت که بیشتر با تمرکز رسانه‌ها و فعالان بین‌المللی بر سوریه آشکار شده است، جایی که پ.ک.ک از طریق شاخه سوری PYD خود منطقه‌ای نیمه خودگردان ایجاد کرده است. در سوریه، مواردی آشکار شده است که در آن PYD تلاش می‌کند تا جنگجویان کشته شده را با کودکان جایگزین کند و این کار از چشم گروه‌های بین‌المللی حقوق بشر دور نمانده است.
گزارش قاچاق انسان در ایالات متحده در سال ۲۰۱۵ بر اساس گزارش‌های تایید نشده، تایید کرد گاهی اوقات کودکان کرد ربوده شده و مجبور به عضویت در نیروهای پ.ک.ک می‌شوند.
در گزارش سال ۲۰۱۶، ایالات متحده اعلام کرد YPG/PKK به عضوگیری و استفاده از پسران و دختران، از جمله کودکان کمتر از ۱۵ سال ادامه می‌دهد.
بر اساس این گزارش، YPG/PKK این کودکان را به اردوگاه‌های تلقین، شست‌وشوی مغزی و آموزش برده است.
به کارگیری اجباری کودکان توسط YPG/PKK در گزارش‌های متعدد بین‌المللی و شورای امنیت نیز مستند شده است.
دیدهبان حقوق بشر (HRW) نیز تایید کرده که شاهد «افزایش نگران کننده‌ای در به کارگیری کودکان» توسط PKK/YPG است.
این نهاد از گروه پ.ک.ک خواست تا «فوراً کودکان را از صفوف خود خارج کرده و از به کارگیری آنها، از جمله از خانواده‌هایی که در اردوگاه‌های جنگی تحت کنترل آنها هستند، جلوگیری کند».
و در نهایت، ویرجینیا گامبا، نماینده ویژه دبیرکل سازمان ملل متحد در امور کودکان در درگیری‌های مسلحانه، با مظلوم عبدی در ژنو ملاقات کرد و قراردادی را برای پایان دادن به کارگیری سربازانِ کودک در سال ۲۰۱۹ امضا کرد.
اما این اقدامات در عمل هیچ فایده‌ای نداشت، زیرا ماه گذشته ۱۱ کودک دیگر توسط PYD به کار گرفته شدند و تظاهراتی که توسط مادران آنها در مقابل ساختمان سازمان ملل سازماندهی شده بود، مختل شد.
پژاک یک کنوانسیون را امضا کرد
پژاک سند تعهد نوشته شده توسط سازمان غیردولتی سوئیسی «ژنو کال» (Geneva Call) وابسته به سازمان ملل را امضا کرده است. این سند قول حمایت از کودکان را در درگیری‌های مسلحانه می‌دهد.
در ۲۵ آوریل ۲۰۱۵، در اقلیم کردستان عراق، هیئتی از ژنو کال با بالاترین نمایندگان شاخه مسلح پژاک برای رسمیت بخشیدن به این تعهد دیدار کرد.
طبق گزارش‌ها، شاخه مسلح پژاک در گذشته از کودک‌سرباز استفاده کرده بود. این سازمان در سال ۲۰۱۵ قول داد که از شرکت کودکان زیر ۱۸ سال در جنگ جلوگیری کند اما به نظر می‌رسد به این وعده عمل نکرده است.
بیشتر بخوانید
گزارش‌های دیدبان حقوق بشر کردستان ایران از مجموعه افراد کشته در پژاک
الیزابت دیکری وارنر، رئیس ژنو کال، در سال ۲۰۱۵ اظهار داشت: «ما بسیار خوشحالیم که امروز این تعهد را از منطقه‌ای که به شدت تحت تأثیر درگیری‌های مسلحانه و خشونت قرار گرفته است، دریافت کردیم.»
کودکان کرد ایرانی، هدف پژاک
همانطور که اشاره شد، کودکان کرد سوری تنها کودکانی نیستند که جذب کودک‌سربازی سازمان‌های وابسته به پ.ک.ک می‌شوند. به کارگیری افراد زیر سن قانونی در کردستان ایران نیز ادامه دارد، کشور و منطقه‌ای که ممکن است توجه بین‌المللی کمتری را به خود جلب کند و جو پیچیده سیاسی آن احتمالا گزارش در مورد نقض حقوق بشر را دشوارتر کند.
در طول سال ۲۰۲۱، دیدهبان حقوق بشر کردستان ایران ده‌ها مصاحبه با خانواده‌های کودکان به کارگرفته شده توسط شاخه ایرانی پ.ک.ک، (پژاک) انجام داده است. ادامه این گزارش مقاله مروری بر خردسالان به کارگرفته شده توسط پژاک ارائه می‌کند.
دانیال دوستی
دانیال دوستی متولد ۱۳۷۹، اهل روستای کال مریوان استان کردستان است. او در ۱۶ سالگی توسط پژاک ربوده شد و اکنون ۲۰ سال دارد. خانواده وی بارها به مقر این گروه سفر کرده‌اند اما هیچ اطلاعاتی در مورد سرنوشت پسرش به آنها داده نشده است. پدرش اسکندر و مادرش نسرین آرزو دارند حداقل نشانی از زندگی پسرشان دریافت کنند یا در صورت کشته شدن او، بدانند کجا دفن شده است.
فراز بهنورد
فراز بهنورد در سال ۱۳۸۳ در سنندج استان کردستان به دنیا آمد. او زمانی که تنها ۱۴ سال داشت، در سال ۲۰۱۶ ناپدید شد. خانواده‌اش سال‌ها به دنبال او بودند و حتی مشکوک بودند که قربانی یک جنایت شده باشد، تا زمانی که چهره‌اش در یک کانال تلویزیونی کردی وابسته به گروه پژاک ظاهر شد.
پس از آن، خانواده‌اش بارها سرنوشت او را در قندیل کردستان عراق دنبال و به گروه‌های حقوق بشر محلی مراجعه کردند. وقتی فشارها زیاد شد، پژاک در سال ۲۰۲۰ خبر مرگ او را داد. اطلاعاتی در مورد محل دفن جسد او دریافت نشد و خانواده او فکر می‌کنند که ممکن است او هنوز زنده باشد، اما پژاک در تلاش است تا با وادار کردن خانواده به دست کشیدن از او از آزار و شکنجه برای ربودن چنین پسر جوانی فرار کند.
سیروان ساعدی
سیروان ساعدی متولد ۱۳۸۴ اهل استان کرمانشاه است. کلاس اول دبیرستان (۱۳ ساله) بود که زلزله زادگاهش را لرزاند، چند ماه بعد ناپدید شد. او اکنون ۵ سال است که عضو گروه است و چندین بار با پدر و مادرش تماس گرفته و گفته که می‌خواهد به خانه بازگردد.
دیار جهانبخش
دیار جهانبخش در سال ۱۳۶۱ در ارومیه استان آذربایجان غربی به دنیا آمد. او نزدیک به ۱۶ سال داشت که ناپدید شد. اگرچه هرگز اعلام نشد که او مرده است، اما – در میان سایر جوانان تازه به کارگرفته شده – شایعاتی در مورد او وجود دارد که، در طی سقوط بهمن در غاری که به عنوان محل تمرین پژاک در زمستان است جان خود را از دست داده است. خانواده وی آرزو دارند حداقل نشانی از زندگی یا خبر درستی از محل اختفای جسد پسرشان دریافت کنند.
پسران روستای نی مریوان
سیروان کسرایی (۱۵)، رامیار کاوه (۱۶، معلول ذهنی)، آرش دانشور (۱۶) و زانیار عنایتی (۱۶) همگی اهل روستای نی مریوان استان کردستان هستند. آنها با عبور از کنار اعضای پژاک در منطقه پیک نیک در دامنه کوه نزدیک روستایشان جذب و به قندیل منتقل شدند. دو نفر از پسران موفق به فرار شده‌اند، آرش و زانیار همچنان مفقود هستند.
سلمان مرادی
سلمان مرادی تنها ۱۵ سال داشت که توسط نیروهای پژاک از روستای خود ابراهیم‌آباد در مریوان استان کردستان ربوده شد. گفته می‌شود که سلمان زنده است، اگرچه شایعاتی وجود دارد که او از جمله افرادی است که در زمستان سال گذشته در غاری در قندیل در اثر ریزش بهمن گرفتار شده است.
خانواده‌اش از آن زمان تاکنون خبری از او ندارند و پژاک نیز از مرگ او خبر نداده است. خانواده وی می‌خواهند نشانه مرگ یا اطلاعاتی در مورد محل اختفای جسد او دریافت کنند.
دیگران
دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در حال حاضر با چند خانواده دیگر که ناپدید شدن کودکان زیر سن قانونی خود را گزارش کرده‌اند، در حال گفتگو است، اما مایل نیستند نام آنها در رسانه‌ها/اینترنت منتشر شود. نهادهای بی المللی حقوق بشر می‌توانند برای دریافت لیستی از اطلاعات با IKHRW تماس بگیرند.
همچنین یک رشته اعلامیه مرگ جوانان کُرد ایرانی در اینترنت منتشر شده است. در صورتی که خانواده‌ها اغلب تا سال‌ها یا ماه‌ها پس از وقوع مرگ فرزندان خود از آن بی‌اطلاع میمانند، محل دفن و وقایع دقیق به صورت راز باقی می‌ماند و بسیاری از خانواده‌ها ادعا می‌کردند که اعلام مرگ فرزند خردسال خود را باور نمی‌کنند. آنها می‌گویند که اعلامیه مرگ به طرز مشکوکی بلافاصله پس از سفر خانواده‌ها به اقلیم کردستان برای دیدار با مقامات پژاک و تحت فشار قرار دادن پژاک برای بازگرداندن فرزندشان منتشر شده است.
یک تحول بسیار چشمگیر در اعلامیه‌های مرگ، مرگ کودکان خردسال کرد ایرانی است که در ترکیه جان خود را از دست می‌دهند و به جای پژاک برای شاخه مسلح ه.پ./ پ.ک.ک می‌جنگند که توسط گروه بحران مستند شده است. به نظر می‌رسد پژاک به جای جنگیدن در داخل ایران، نیروهای خود را برای جنگ پ.ک.ک علیه ترکیه به ترکیه می‌فرستد. از آنجایی که پژاک در کنوانسیون خود با ژنو کال قول داده بود که از کودکان خردسال در فعالیت‌های مسلحانه استفاده نکند و آنها را به هر صورت حفظ کند، می‌توان نتیجه گرفت که این کنوانسیون با مشاهده میزان کشته شدن کودکان خردسال کرد ایرانی در ترکیه نقض می‌شود.
