دیدبان حقوق بشر کردستان ایران از مدت‌ها پیش در پی انجام یک مصاحبه با یکی از اعضای سابق پ.ک.ک بود. این مصاحبه مفصل، موضوعات مختلفی را شامل می‌شود که در طی روزهای آینده به صورت سلسله‌وار منتشر خواهد شد و محور اصلی آن نیز شناسایی پشت پرده تاسیس پ.ک.ک و رفتارهای عبدالله اوجالان است.
بخش اول این مصاحبه را اینجا بخوانید.
نقش پ.ک.ک در مبارزات و فعالیت‌های سیاسی سایر احزاب کُرد به چه شکل است؟ بسیاری اعتقاد دارند که پ.ک.ک با رویکرد مسلحانه خود، باعث امنیتی شدن فضا و جنگ شهری شد. تحلیل شما چیست؟
باید بگویم این گروه، با رویکرد مسلحانه خود (که من نیز جزیی از آن بودم) راه‌حل سیاسی احزاب کُرد را نیز به بیراهه کشاند و حزب دموکراتیک خلق‌ها (ه.د.پ) عملا به شاخه سیاسی پ.ک.ک تبدیل شد و با نفوذ در شهرداری‌های مناطق کردنشین، زمینه‌ساز جنگ خندق‌ها شد. این حزب، بودجه شهرداری‌ها را در اختیار پ.ک.ک قرار داد و شهرهای کردنشین را به میدان جنگ پ.ک.ک علیه ارتش ترکیه تبدیل نمود. زحمت زیادی برای ورود ه.د.پ به پارلمان ترکیه کشیده شده بود. این حزب می‌توانست از طریق سیاسی، حقوق کردها را پیگیری کند.
اما اطاعت از قندیل و اوجالان و اکنون نیز افراد مانند کاراییلان باعث شده است که این حزب به دلیل نزدیکی به پ.ک.ک، عملا توسط دولت و احزاب مختلف، بایکوت و تحریم شده است. سران آن در زندان هستند، تجمعات زیادی مقابل دفتر ه.د.پ در دیاربکر انجام شده است؛ زیرا مردم اعتقاد دارند دفاتر استانی این حزب به مکانی برای فریب و ربایش جوانان و نوجوانان و اعزام آنها به قندیل تبدیل شده است. در مجموع باید بگویم پ.ک.ک، رویکرد سیاسی را نابود کرد. همین امر به نفع دولت ترکیه برای حملات بیشتر تمام شد.
چرا شما منتقد رویکرد نظامی پ.ک.ک هستید؟ پ.ک.ک و سران آن نیز مدعی هستند با رویکرد سیاسی و مذاکرات، نتیجه نگرفتند و سیاست دولت ترکیه تغییر نکرد. آنها صراحتا به ماجرای قتل سکینه جانسیز اشاره دارند.
ببینید! پ.ک.ک از ایده خوب احقاق حقوق کردها در ترکیه بد دفاع کرد. وقتی شما سراغ اسلحه بروی، دولت نیز سراغ جنگنده خواهد رفت. معلوم است ترکیه عضو ناتو و دارای ارتش قدرتمندی می‌باشد که پ.ک.ک با سلاح ساده شخصی، توانایی جنگ چریکی با آن را ندارد. من معتقد هستم ما در زمین افراطیون تُرک بازی کردیم و در واقع بازی خوردیم. اگر ه.د.پ را وارد جنگ نمی‌کردیم، الان کردها دارای اقلیت قوی پارلمانی بودند. حتی صلاح‌الدین دمیرتاش نیز قربانی سیاست‌ورزی غلط پ.ک.ک شد. سکینه جانسیز نیز مشکوک ترور شد. شاید دولت ترکیه و حتی گروه‌هایی در داخل پ.ک.ک، مسئول این قتل باشند. اما چیزی مشخص نیست.
برای درک بهتر ادعای من در مورد دفاع بد (دفاع غلطِ عمدی پ.ک.ک)، می‌توان به یک ضرب المثل اشاره کرد: «برای نابودی و تخریب یک ایده خوب، از آن بد دفاع کنید»! این ضرب‌المثل، هرچند عامیانه است ولی به خوبی نتیجه چهل سال خشونت و ترور پ.ک.ک و افرادی امثال من را نشان می‌دهد. آرمان کردی در ترکیه تنزل پیدا کرده و مردم درگیر مسائل اولیه زندگی خود هستند و فرد یا گروهی باقی نمانده تا به طور جدی حقوق کردها را از دولت ترکیه مطالبه کند. زیرا پ.ک.ک همه چیز را با خشونت و خونریزی به هم ریخت، مخالفان کُرد خود را به فجیع‌ترین شکل ممکن به قتل رساند، روستاهای کُردی را نابود کرد و با تاسیس شاخه‌های متعدد ایرانی، سوری و عراقی، یک مساله جامعه شناختی و قومی/ حقوقی را بحران امنیتی/تروریستی تبدیل نمود. الان در ایران، پژاک یک گروه تروریستی است. غیر از این است؟ آیا پ.ک.ک و شاخه‌های آن باعث اشغال عفرین و شرق فرات توسط ترکیه نشدند؟ آیا پژاک، افراد عادی و غیرنظامی کُرد را صرفا برای قدرت‌نمایی ترور نکرد؟ اینها اتفاقی هستند یا در پشت پرده شاهد همکاری نانوشته بین پ.ک.ک و ترکیه هستیم؟
در سوریه، دخالت پ.ک.ک و شاخه سوری آن یعنی پ.ی.د به تحریک ترکیه و در نهایت حمله به عفرین و تهدید به اشغال شمال شرق ترکیه منجر شد. همین مورد در عراق نیز صادق است. پ.ک.ک با حضور خود در شمال عراق، امنیت مناطق کردنشین را تضعیف کرده و باعث نقض حاکمیت عراق توسط دولت ترکیه شده است. در جریان کشتار مردم کرد عراق در بمباران شیمیایی حلبچه، کشتار توسط منافقین و حتی کشتار سبوعانه انفال که همه توسط رژیم بعثی صدام صورت گرفت، پ.ک.ک هیچ فعالیتی به نام مردم کُرد انجام نداد و حتی با صدام علیه ترکیه همکاری داشت! این چه مدل جنگ برای کردها است، اما در موارد حساس، پ.ک.ک ساکت است؟
در مورد ترور اولاف پالمه برای ما توضیح دهید؟ اصلا چرا باید ترور نخست‌وزیر یک کشور بی‌حاشیه اروپایی به پ.ک.ک ارتباط پیدا کند؟
ابعاد دقیق این ماجرا هنوز معلوم نیست. من اعتقاد ندارم پ.ک.ک متهم اول این ترور باشد. در این زمینه و موارد مشابه، نباید از نقش پروپاگاندای ترکیه غفلت کرد. اما باید اعتراف کنم که به دلایل مختلف، پ.ک.ک یکی از متهمان جدی ترور اولاف پالمه، نخست وزیر سوئد در دهه 80 میلادی است و با حمله به ارتش ترکیه، بزهکاری گسترده در اروپا، فعالیت سازمان یافته در حوزه قاچاق و تجارت مواد مخدر و قاچاق انسان و تجارت جنسی، امنیت منطقه و حتی اروپا و کشوری مانند آلمان را چنان تحت تاثیر قرار داد که طبیعتا نگاه به کردها، کاملا منفی شد. در واقع، پ.ک.ک به عمد، از حقوق کردها به بدترین و خشونت‌آمیز‌ترین شکل ممکن سخن گفت و زمینه برخورد با کردها را در ترکیه، فراهم کرد.
بر فرض قبول ادعاهای شما، چگونه باید نتیجه بگیریم که پ.ک.ک، ساخته و پرداخته میت است؟ اصولا کدام دولت عاقلی یک گروه مسلح را تجهیز می‌کند تا علیه خود آن دولت بجنگد؟
توجه کنید که من گفتم این شواهد باید بررسی شود. قابل تامل است. این سطح از همکاری پنهان یا بهتر بگویم نتایج فعالیت پ.ک.ک، نشان می‌دهد که پ.ک.ک ساخته و پرداخته دولت ترکیه و یا حداقل گروهی پنهان در سازمان اطلاعات این کشور است که تمایلات عجیبی دارند و به کانون‌های خاصی متصل هستند که منافع ترکیه و منطقه برایشان اهمیت ندارد. ممکن است میت یا دولت وقت ترکیه، در این ماجرا بی تقصیر باشند. گروهی پنهانی و مافیایی، متهم اول این قضیه هستند که در میت نیز نفوذ دارند. از طریق تاسیس و تسلیح پ.ک.ک، مطالبات کردی در ترکیه، کاملا منحرف شده است. من اعتقاد دارم که نباید از نقش افراد وابسته به سرویس‌های اطلاعاتی غربی و گروه‌های مافیایی بین‌المللی و فرقه‌ها و کارتل‌های صهیونیستی و اصطلاحا «جهان‌وطن» در تاسیس پ.ک.ک و نفوذ آنها در دستگاه امنیتی ترکیه غافل شد. ناامنی و ترور، تجزیه و خشونت، تجارت مواد مخدر و قاچاق انسان، بردگی جنسی و استفاده ابزاری از دختران و زنان، وجه اشتراک پ.ک.ک و همه گروه‌های مافیاییِ صهیونیستی بین‌المللی است.
موضوع بعدی این است که نباید خیانت‌های پ.ک.ک به زبان و فرهنگ کردی را فراموش کرد. این گروه که مدعی حقوق کردهاست و بر تبعیض دولت ترکیه علیه زبان کردی، تاکید می‌کرد، روزنامه رسمی خود را به زبان ترکی منتشر می‌کند و نه کردی! بسیاری از اعضای سوری آن به دلیل اعتراض به رسمی بودن زبان ترکی در پ.ک.ک، اعدام شدند. بسیاری از سران این گروه و حتی خود اوجالان، کردی نمی‌داند. حتی نمایندگان حزب دموکراتیک خلق‌ها نیز به کردی مسلط نیستند و کتب اوجالان به ترکی نوشته شده است. این موارد نیز اتفاقی است؟ چرا گروهی مدعی رهبری کردها شده است، اما منافع فرهنگی و تاریخی آنها را مراعات نمی‌کند؟
در این شرایط، بدیهی است اوجالان و گروه پ.ک.ک، یک نعمت برای دولت ترکیه است و اوجالان باید زنده بماند تا این سیر خشونت، ادامه داشته باشد. هر کمبود و مشکلی به به پ.ک.ک و جنگ با آن ارتباط داده می‌شود. اصلا شرایط اوجالان در زندان وخیم نیست که عده‌ای ساده لوح برای بهبود حال او، دست به خودسوزی بزنند.
این تئوری شما را پیشتر ابراهیم گوچلو مطرح کرده بود. درست است؟
بله، همین طور است. ابراهیم گوچلو سیاستمدار مشهوری است که اتفاقا او نیز کُرد است. وی در مصاحبه‌های خود بارها اعلام کرده است که اوجالان در بهترین شرایط زندگی می‌کند، چون دولت ترکیه به وجود اوجالان نیاز دارد. او بر اساس دستور ترکیه پ.ک.ک را در مسیر مورد نظر دولت هدایت می‌کند. وی به نکته‌ای مهم اشاره می‌کند: «تغییر قانون اساسی ترکیه برای جلوگیری از اعدام اوجالان». این در حالی است که پ.ک.ک از دید ترکیه، مهمترین تهدید تروریستی و امنیت ملی است و عامل کشته شدن هزاران نیروی نظامی، پلیس و امنیتی شده است. لذا رئیس این گروه باید اعدام شود؛ اما دولت ترکیه با تغییر قانون اساسی، وی را زنده نگاه داشت. چون به او نیاز دارد. منطقی است که شما فردی را در کنیا عملا ربایش کنید، بعد 20 سال در زندان باشد و مدام مصاحبه کند و بیانیه بدهید؟ اوجالان بیانیه‌ها را در مقاطع حساس به نفع دولت صادر کرده است. در ماجرای انتخابات، حمله به سوریه و… کاملا همکاری آنها را شاهد بودیم.
حتی من فراتر می‌روم و به یالچین کوچوک که دوست صمیمی اوجالان بود و همیشه به لبنان و سوریه رفت و آمد می‌کرد، استناد می‌کنم. او در یک برنامه تلویزیونی ترکیه اعلام کرد: «اسم من کوچک است، اما کار بزرگی کردم. اوجالان را تربیت کردم و او توانست کردها را در مسیر اهداف ترکیه هدایت کند و از استقلال دست بردارند و اکنون موضوع حقوق شهروندی را مطرح می‌کنند، نه حقوق قومی و جدایی‌طلبی را». افسران وابسته به ارگنکون (یک گروه ناسیونالیست افراطی و مسلح زیرزمینی که متهم به تلاش برای کودتا علیه دولت اردوغان بودند) نیز در دادگاه‌های خود به صراحت اعلام کردند اوجالان با سازمان اطلاعات ترکیه هماهنگ است و ما دستور داشتیم به پ.ک.ک کمک کنیم تا دیگر گروه‌های کردی را نابود کند.
این افراد، انسان‌های عادی نیستند. یا با پ.ک.ک و یا با دولت ارتباط داشته و دارند. چرا همه آنها باید یک حرف را بزنند؟ نمی‌شود گفت که همه ضد کردها و اوجالان هستند. من نتیجه را مورد ارزیابی قرار می‌دهم و این سوال را می‌پرسم حاصل 40 سال جنگ پ.ک.ک با ترکیه و نابودی زندگی امثال من، چه دستاوردی برای کردها داشته است؟ اشغال عفرین، حملات مداوم به اقلیم، هضم میلیون‌ها کُرد در فرهنگ ترکیه و نابودی روستاها و کشته شدن 40 هزار نفر، دستاورد است؟
ادامه دارد….