سیاست دولت ترکیه در مورد کردها بسیار سخت و سرکوب‌کننده است. این کشور حتی طی سالهای متمادی به کردها اجازه نمی‌داد حرف بزنند. برای حذف کردها و تبدیل نمودن آنان به ترک دست به اقدامات مختلفی زد. قیام‌های مختلفی مردمی علیه دولت صورت گرفت اما همه را سرکوب کرد. در دهه هفتاد میلادی سازمان‌های مختلف کرد تشکیل شدند و هدف خود را دفاع از حقوق کردها عنوان کردند. بعضی از جمله پ ک ک حتی خواهان استقلال شدند. اکنون حرف زدن به کردی در ترکیه ممنوع نیست اما فضای کلی کشور به ویژه در شهرهای غیر کرد طوری است که مردم جرات نمی‌کنند به کردی حرف بزنند. در آخرین مورد یک جوان کرد را به خاطر گوش دادن به موسیقی با چاقو کشتند.
این در حالی است که سازمان‌های کرد و سیاستمداران مدعی این کشور نیز به زبان کردی توجه نمی کنند و صرفا از آن استفاده ابزاری می‌کنند. صلاح الدین دمیرتاش رهبر سابق حزب دموکراتیک خلق‌ها (ه.د.پ.) و عبدالله اوجالان و دیگر سران پ ک ک نیز کردی نمیدانند. دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در این زمینه از شکری یاباتو، فعال سیاسی کرد در دیاربکر، پرسید. این فعال کرد می‌گوید: “در همین شهری که در آن زندگی می‌کنم، دیاربکر، همه کرد هستند اما افراد خیلی کمی کردی حرف می‌زنند بیشتر مردم ترجیح می‌دهند به ترکی حرف بزنند.”
آقای یاباتو در ادامه افزود: “وقتی سیاستمداران کرد ادعای دفاع از حقوق کردی می‌کنند اما خودشان کردی نمیدانند چطور می‌توان حرف‌هایشان را باور کرد. آنان در زمان لازم و با هدف استفاده ابزاری نام زبان کردی را می‌آورند. صلاح الدین دمیرتاش و عبدالله اوجالان یا دیگر سران پ ک ک را به عنوان نمونه می‌آورم.”
این فعال سیاسی کرد معتقد است: “تصور نمی‌کنم زبان کردی در ترکیه به وضعیت سابق برگرد. این زبان اگر هم نابود نشود در عمل به مرحله‌ای بسیار ضعیف خواهد رسید. فقط دولت مسئول این وضعیت نیست. سیاستمداران کرد نیز مسئول هستند اما به مسئولیت خود عمل نمی کنند.”