نوشته: هدویگ کویجپرز/ منبع: (medium.com)
در نهایت، پس از دو سال از تحقیق دیدبان حقوق بشر کردستان ایران، سکوت در سرنوشت اسرین محمدی – که پدر و مادرش از روی دوست داشتن، وی را به نام سونیا می نامیدند- شکسته شده است؛ با این حال، اخبار مرگ او همانطور که توسط پژاک منتشر شده، پرسش‌های جدیدی را در مورد پرونده او مطرح می‌کند.
دختر ١٣ ساله از سردشت در اوت 2017 در نزدیکی خانه پدر و مادرش در حومه یک روستای کوچک در سردشت ناپدید شد. اسرین در مدرسه متوسطه درس می‌خواند، و از آن زمان ناپدید شد. در 19 آوریل سال 2020، فعالان دیدبان حقوق بشر کردستان ایران، تحقیقات خود و گزارش تکان دهنده‌ای را در مورد شرایط ناپدید شدن او منتشر کردند.
خانه اسرین در حومه یک روستا در سردشت بوده است، جایی که به طور منظم محل تردد ستیزه‌جویان پژاک بود. همسایگان میگفتند اسرین را با آنها دیدیم؛ اما باورمان نمی شود که این بچه را با خود ببرند، هرچند آنها قبل از ناپدید شدن اسرین به والدین او هشدار نداده بودند.
پدر اسرین که از آدم ربایی و دزدیدن دختر 13 ساله خود خشمگین است- اعتراض را به سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشر فرستاده شده است، اظهار داشت: «من، حسن محمدی، ساکن سردشت، می‌خواهم شکایت علیه پژاک را مطرح کنم، که در ماه اوت سال 2017، دختر من را ربوده است. علی‌رغم مراجعهمن و مادرش به اردوگاه‌های این گروه، دختر من دیده نشده است، و به خانه برنگشته است. بنابراین، من از جمهوری اسلامی ایران، اقلیم کردستان و سازمان‌های بین‌المللی می‌خواهم تا به بازگشت اسرین، یک دانش آموز ١٣ ساله، کمک کنند».
متأسفانه هیچ کس به درخواست وی پاسخ نداد.
پدر اسرین، کردستان ایران را برای پیدا کردن دختر دزدیده شده‌اش ترک کرده و در قلادزه ساکن است، تا سراغی از دخترش بگیرد. او تاکنون تلاش کرده است تا اطلاعات بیشتری در مورد دخترش کسب کند.
وکلای محلی و کارشناسان داوطلب دیدبان حقوق بشر کردستان ایران در مورد اسرین و ده‌ها جوان کم سن و سال عضو شده شده توسط پژاک در همان بازه زمانی تحقیق کرده‌اند. از طریق منابع محلی آنها توانستند مطلع شوند پس از عضویت، این گروه از جوانان به اردوگاه آموزشی در کوه ای قندیل در منطقه مرزی عراق و ایران منتقل شدند. متأسفانه، چندین نفر از آنها، زندگی خود را در زمستان سال 2018 به دلیل بارش برف سنگین و خرابی غار از دست داده‌اند. این که در آن زمان که اسرین در میان کشته شده‌ها بوده یا نه، نامشخص بود.
نکته این است که پژاک و پ.ک.ک مرگ اعضای ایرانیِ خود را با تاخیر بسیار زیاد اعلام می کنند، آنها تمایل دارند تا زمانی که حملات هوایی ترکیه به منطقه انجام شود، منتظر بماند تا علل دیگر را برای مرگ اعلام کنند. گزارش‌های مربوط به مسائل داخلی، خودکشی، قتل، غرق شدن، و علل مختلف مرگ به طور منظم به سازمان‌های غیر دولتی محلی می‌رسد، همانطور که اعضای فراری از پژاک به ایران می‌آیند و داستان حضور خود را بیان می‌کنند. پژاک بارها اعضای ایرانی خود را را مرده اعلام می کند. همین اتفاق برای اسرین محمدی افتاد.
مادر اسرین یک بیانیه ویدئویی منتشر کرد که در آن توضیح می دهد که او چندین بار از اردوگاه‌های پژاک بازدید کرده است. آنها دخترش را نشان نمی‌دادند و اطلاعات دقیق خود را در مورد محل نگهداری او نشان نمی‌دهند. هنگامی که دیدبان حقوق بشر کردستان ایران برای حفظ جان او شروع به مبارزه کرد، پژاک به طور معمول به مادرش گفت که او در شرناخ ترکیه کشته شده است، یا جایی دیگر در ترکیه، هرچند نام آن رسما اعلام نشده است.
دیدبان و خانوادهاش، به پژاک فشار آوردند تا اطلاعات دقیق‌تری را ارائه دهند. پژاک، تحت فشار، بیانیه‌ای صادر کرد که اسرین در هفته گذشته در حملات هوایی ترکیه کشته شده است . آنها از تصویر فتوشاپی و جعلی استفاده کرده‌اند و سعی در این دارند که او را بزرگتر از سن قانونی نشان دهند.
مادر اسرین می‌گوید احساسات کردی او توسط پژاک مورد سوء استفاده قرار گرفته است، زیرا آنها برای ربودن دختر 13 ساله‌شان از کرد بودن وی استفاده کرده‌اند. مادر اسرین یک کپی شناسنامه دخترش را نشان می‌دهد تا سن دخترش را اثبات کند.
مادر اسرین ادعا می‌کند که هم شوهرش و داماد و دختر بزرگش از روستا فرار کرده‌اند، زیرا پژاک آنها را تحت فشار قرار می‌داد. او می‌گوید که از منابع مختلف مطلع شده که دخترش سعی داشت فرار کند و پژاک را ترک کند و پس از فرار توسط کشته شد. پژاک اجازه نمی‌دهد که اعضای آن به خانه بازگردند یا استعفا بدهند، تنها راه، فرار است. متأسفانه، اسرین گرفتار شد و کشته شد، همانطور که قبلا بود. یک تراژدی!
من یک بار دیگر می‌خواهم از تمامی ناظران حقوق بشر که در منطقه کار می‌کنند درخواست کنم که در برابر عضویت و بکارگیری کودک سربازان سکوت نکنند، و در هر دو جامعه کردی و بین‌المللی برای متوقف کردن توقف عضویت کودکان زیر 16 سال فعالیت نمایند. پ.ک.ک و ی.پ.گ. در حال حاضر از نزدیک مورد بررسی قرار می‌گیرد، اما به دلایل سیاسی، کردستان ایران همچنان مورد توجه قرار نمی‌گیرد، و بدین ترتیب زمینه جذب آسان به شاخه ایرانی سازمان پ.ک.ک یعنی پژاک فراهم می‌شود.
کودکان ایرانیِ کردی نیز مهم هستند. آنها باید در برابر سازمان‌هایی که سربازان کودک را استخدام می‌کنند، محافظت شوند.